To jest zapis szczególnego spotkania: kwartet perkusisty Maxa Roacha zaprosił do współpracy saksofonistę Sonny’ego Rollinsa. Tak nieoczekiwanie powstał kwintet, który stał się symbolem nowoczesnego jazzu lat 50-tych. Album „Plus Four At Basin Street” jest dokumentem tych sesji i ukazał się pierwotnie jako dwa, niezależne long-play’e: “Sonny Rollins Plus Four” oraz „Clifford Brown and Max Roach at Basin Street”. Bohaterem sesji był nie tyle sam legendarny kwartet, udział S.Rollinsa , ale młody trębacz Clifford Brown.
W czasie gdy wielu współczesnych mu młodych trębaczy doskonaliło swą biegłość kosztem barwy, Clifford Brown – podobnie jak jego przyjaciel i twórca podobnej stylistyki, Fats Navarro – dysponował nie tylko oszałamiającą techniką, ale także bogatym, pełnym i często po prostu pięknym tonem. Jednocześnie, obojętnie czy w najbardziej karkołomnych tempach czy zwiewnych balladach, z równą swobodą poruszał się w każdy rejestrze, a jego wyobraźnia wydawała się nie mieć granic, przy czym poszukiwanie oryginalnych pomysłów nigdy nie odbywało się kosztem smaku. Z całej jego twórczości przebija rzadkie połączenie inteligencji i głębi emocjonalnej.
Clifford Brown ( 30. 10. 1930 – 26.06.1956) zaczął grać na trąbce jako uczeń młodszych klas szkoły średniej i bardzo szybko znalazł zajęcie w szkolnych i młodzieżowych orkiestrach. Mając kilkanaście lat zwrócił uwagę takich sław jazzu, jak Dizzy Gillespie, Miles Davis czy Fats Navarro. Pod koniec lat 40-tych uczył się muzyki w Maryland Univerisity, a w 1952 roku, gdy doszedł do formy, po poważnym wypadku drogowym, u boku Chrisa Powella i Tadda Damerona dokonał pierwszych nagrań. Jesienią 1953 roku wyjechał na koncerty do Europy z pełną utalentowanych muzyków orkiestrą Lionela Hamptona, która zawojowała tamtejszą publiczność. Wbrew ustaleniom kontraktu wielu młodych muzyków Hamptona – w tym Clifford Brown – w tajemnicy przed liderem nagrywało płyty. Gdy po powrocie do Stanów Hampton dowiedział się o tym, zwolnił młodego trębacza i większość pozostałych muzyków. Clifford Brown znalazł pracę u Arta Blakey’a, a w połowie 1954 roku założył (wraz z Maxem Roachem) własny zespół . Clifford Brown – Max Roach Quintet szybko został uznany za czołowy zespół hard-bopowy, a Brown za jednego z najwybitniejszych trębaczy i kompozytorów nowoczesnego jazzu. Dokumentami niezwykłej elokwencji jazzu trębacza są wybitne nagrania Clifforda Browna, takie jak „Clifford Brown In Paris 1953”, „ Stockholm Sweetenin’”, „A Night At Birdland”- z Artem Blakey’em, „ Clifford Brown & Max Roach Inc.”, “Clifford Brown Jam Session 1954”- z Maxem Roachem, “Jordu”- z M. Roachem, “Study In Brown”, “Clifford Brown With Strings”, “ Raw Genius: Live At The Bee Hive In Chicago 1955”, “ Pure Genius”, “ Clifford Brown And Max Roach At Basin Street”.
W czerwcu 1956 roku, podczas trasy koncertowej, Clifford Brown oraz pianista kwintetu, Richie Powell, zginęli w wypadku samochodowym. Gra Browna była tylko jednym z aspektów jego talentu: był także niepospolitym kompozytorem, autorem wielu utworów, które weszły na stałe do kanonu jazzowego. Mimo krótkiej kariery, Clifford Brown wywarł ogromny wpływ na kształtowanie się stylistyki współczesnych trębaczy.
