Dee Dee Bridgewater ikona współczesnej wokalistyki jazzowej, artystka o ugruntowanej pozycji zawodowej, niezwykle popularna i uwielbiana na całym świecie. Jest przede wszystkim wysokiej klasy śpiewaczką, która dba o nowoczesną oprawę dla swojego mocno zakorzenionego w gospel i jazzie stylu, co w połączeniu ze świetnym rzemiosłem sprawia, że ma wszelkie predyspozycje, by zapisać znaczącą kartę w historii jazzowej wokalistyki. Wielokrotnie nagradzana i nominowana do prestiżowych nagród (od Grammy Awards po Jazz Academy Awards) jest dzisiaj bodaj najważniejszą wokalistką, która w niezwykle umiejętny sposób łączy jazz z muzyką rozrywkową i wspaniałą sztuką estradową.
Już będąc licealistką w Flint w stanie Michigan, Dee Dee decyduje się na śpiew i zakłada autorskie trio wokalne specjalizujące się w rhythm and bluesie. Przełomowym w karierze okazuje się rok 1970, kiedy jako studentka University of Illinois, poślubia popularnego trębacza lokalnej orkiestry – Cecila Bridgewatera. Wraz z mężem, ktory zatrudniony zostaje w zespołach Horace’a Silvera, wyjeżdza do Nowego Jorku. Początkowo podśpiewuje w klubach Greenwich Village i knajpach Manhattanu, ale już w styczniu 1971 roku zostaje zatrudniona – jako wokalistka – w słynnym w big bandzie Thada Jonesa i Mela Lewisa a wokalistka orkiestry, Dee Dee Bridgewater, staje się główną atrakcją poniedziałkowych koncertów w słynnym klubie Village Vanguard. Równocześnie, wraz z mężem i jego bratem saksofonistą i klarnecistą Ronaldem Bridgewaterem promują własną grupą szlifując warsztat i nagrywając rewelacyjną płytę z big bandem Jonesa i Lewisa „Suite for Pops » . Dee Dee Bridgewater nie zachłystuje się pierwszym sukcesem; pojawia się na estradach Nowego Jorku, w klubach i barach synkopującego Manhattanu, współpracuje z wieloma muzykami oraz zespołami Loud Minority Big Band saksofonisty i aranżera Franka Fostera, formacją bluesmana Buddy’ego Terry’ego, saksofonistą Pharoahem Sandersem, grupami perkusisty Normana Connorsa i basistą Stanley’a Clarke’a. Jej zainteresowanie muzyczne są niezwykle szerokie, czego dowodem są najróżniejsze muzyczne konstelacje w jakich uczestniczy. W lipcu 1973, podczas legendarnego Newport Jazz Festival, wokalistka bierze udział w wykonaniu arcytrudnej i kontrowersyjnej „Freedom Now’s Suite” perkusisty oraz innowatora jazzu Maxa Roacha. W kwartecie, w którym gra również ekcentryczny awangardowy pianista Cecil Taylor subtelna wokaliztyka Dee Dee staje sie integralnym instrumentem całego, karkolomnego pomysłu jazzowego. Być może koncert ten stał się momentem przełomowym w jazzowej karierze artystki, bowiem do wspólnych projektów zapraszja ją najwybitniejsi jazzu : Roy Haynes, Sonny Rollins, Dexter Gordon, Dizzy Gillespie, Cecil McBee, Billy Harper, Reggie Workman, Roland Kirk, Jeanne Lee, Heiner Stadler.
„Afro Blue” jej pierwszy własny album, ukazuje się w 1974 (wydany przez japońskie Trio Records). Debiutancka płyta Dee Dee Bridgewater przez lata stanowiła kolekcjonerski rarytas i doczekała się dzisiaj kultowego statusu. Krążek – zarejestrowany w 1974 roku w Tokyo – uważany jest za jeden z najlepszych w dorobku słynnej jazzowej wokalistki. Dotychczas dostępny był tylko na rynku japońskim, teraz trafia do ogólnoświatowej dystrybucji. „Afro Blue” to efekt znakomitej współpracy muzyków amerykańskich i japońskich; udział w sesjach wzięli m.in. świetny trębacz Cecil Bridgewater oraz jego brat, saksofonista Ron Bridgewater, uznany pianista Roland Hanna, znakomity perkusista Motohiko Hino). Producentem nagrania dla Trio Records był Takao Ishizuka. Rezultatem jest wysublimowane, głębokie soulowo-jazzowe arcydzieło z ponadczasowymi wersjami znakomitych kompozycji ”Love Vibrations” – Horace’a Silvera, „Little B’s Poem”- Bobby’ego Hutchersona, kultowy „Afro Blue” – Mongo Santamarii, „ Love From The Sun” – Richarda Clay’a, „People Make The World Go Around” – Thoma Bella, „Raindrop Keeps Falling On My Head” Burta Bacharacha i wspaniały „Blues Medley”.
Choć talent Dee Dee Bridgewater szersza publika odkryła dopiero w latach 90-tych, Dee Dee miała już wówczas za sobą bogatą i ciekawą karierę. Od lat 60-tych śpiewała w klubach Michigan, w kolejnej dekadzie występowała z takimi tuzami jazzu jak Sonny Rollins, Dizzy Gillespie, Max Roach czy Rashaan Roland Kirk, grała też na Broadway’u w popularnym i nagrodzonym Grammy musicalu „The Wiz”. Po przeprowadzce do Francji ( w latach 80-tych). często gościła na europejskich jazzowych festiwalach. Światową sławę przyniosły jej jednak płytowe hołdy dla jazzowych sław: „Love And Peace” z repertuarem legendarnego pianisty Horace’a Silvera (sam mistrz wspomógł ją w dwóch utworach) i poświęcony pamięci Elli Fitzgerald krążek „Dear Ella”. Za ten ostatni krążek Dee Dee otrzymała w 1997 roku nagrodę Grammy. W swoim repertuarze artystka ma też piosenki Kurta Weila, Edith Piaf oraz kompozycje Billie Holiday. Nadal jest aktywna jako wokalistka, kompozytorka i producentka, kilkukrotnie występowała w Polsce w ramach Ery Jazzu.
