Billy Cobham / John Abercrombie / Didier Lockwood

Festiwalowa edycja ERY JAZZU to FUSION & SMOOTH FESTIVAL prezentująca najwybitniejszych artystów fusion oraz modnego smooth jazzu. Galę w Sali Kongresowej (18.04) uświetni m.in. Billy Cobham, John Abercrombie, Didier Lockwood, Mats Vinding…

Perkusista Billy Cobham zaczął grać na perkusji w Nowym Jorku, gdzie jako mało dziecko przeprowadził się wraz z rodziną. Po nauce w High School Music został powołany do wojska, ale trafił do wojskowej orkiestry i gdy wychodził do cywila dysponował niezłą techniką. W końcu lat 60. występował w New York Jazz Sextet i grupie Horace’a Silver’a.W 1969 r. znalazł się w zespole Dreams Micheala i Randy’ego Breckerów. Dzięki rosnącej popularności jazz-rocka zwiększał się także popyt na tak porywających perkusistów jak Cobham. Oprócz Dreams z jego gry korzystały inne formacje fusion uznawane za najlepsze i najbardziej wpływowe w całej historii tej muzyki, jak grupa Milesa Davisa oraz 'Mahavishnu Orchestra’ Johna McLaughlina. W 1973 r. Cobham potwierdził swoją klasę także we własnym zespole jazz-rockowym, który w zmieniających się składach istnieje do dziś. W 1984 r. John McLaughlin zaprosił go do zreaktywowanej Mahavishnu Orchestra. Cobham także doskonałym technicznie perkusistą fusion, wzorem dla wielu młodych perkusistów. Jego często polirytmiczna gra, która szczególnie efektownie wypada w mało urozmaiconych ostinatiowych utworach jazz-rockowych.Smak i dążenie do muzycznego i estetycznego perfekcjonizmu, ale także dbałość o wirtuozerski efekt gry tworzą rzadko spotykaną u innych perkusistów fusion mieszankę. Cobham jest także wziętym pedagogiem i prowadzi warsztaty perkusyjne. Perkusista może też zaimponować talentem dydaktycznym i jego wiara w wyższe cele muzyki pozwala przypuszczać, że jego uczniowie technikę będą traktować jedynie jako środek do celu, a nie cel sam w sobie.

Francuski skrzypek Didier Lockwood należy z pewnością do elity jazzowej wiolinistyki. Wraz ze Stephanem Grappelli’m oraz Jean Luc-Ponty’m stanowią nie tylko o sile francuskiego jazzu, ale przede wszystkim o wybitnej roli, jaką w historii jazzu odgrywają wirtuozi znad Sekwany. Lockwood studiował grę na skrzypcach w klasycznym zakresie w Conservatoire de Musique de Paris, ale wrażenie, jakie wywarła na nim muzyka Johnny’ego Wintera i Johna Mayalla sprawiło, że porzucił naukę, by założyć ze swym bratem Francisem grupę jazz-rockową Magma. Po trzech latach okazało się, że Lockwooda bardziej frapują improwizacje Jean-Luc’a Ponty’ego (którego usłyszał w nagraniu Zappy „King Kong”) niż jazz-rockowe schematy. Słuchał także innych skrzypków jazzowych: od Zbigniewa Seiferta po Stephane’a Grappelli’ego. To właśnie Grappelli jako pierwszy docenił talent Lockwooda i chętnie z nim koncertował. Pod koniec lat 70. Lockwood grał i nagrywał już z wieloma wielkimi europejskimi i amerykańskimi artystami ( jak Tony Williams, Gordon Beck, John Etheridge, Daniel Humair, Michał Urbaniak). W 1981 r. zrealizował album Fusion, który określił rodzaj wykonywanej odtąd przez Lockwooda muzyki: solidna, wywiedziona z rocka podstawa w postaci linii basu, pozostawiała wiele miejsca dla wykonywanych, na liczących 160 lat skrzypcach, z piorunującą szybkością improwizacji. Imponująca kariera Didiera Lockwooda znaczona jest więc nie tylko nagraniami i koncertami z wybitnymi jazzmanami (od M.Sterna, S.Gadda, P.Erskine) po koncerty z M.Petruccianim oraz D.Hollandem).Ale także ciekawymi, autorskimi pomysłami artystycznymi. Gra Lockwooda, to czerpanie z bogatej w tradycje francuskiej wiolinistyki oraz szukanie inspiracji zarówno w muzyce Coltrane’a ,jak i przebojach rocka, somooth jazzu i muzyki rozrywkowej.

Gitarzysta John Abercrombie po studiach w prestiżowym, bostońskim Berklee School of Music, gitarzysta John Abercrombie na cztery lata zakotwiczył się w popularniej grupie Johnny’ego „Hammonda” Smitha, gdzie miał możliwość poznania muzyki także od strony praktycznej. Dzięki niezwykłej biegłości technicznej i muzykalności wkrótce grywał z najlepszymi. Od przyjazdu do Nowego Jorku w 1969 r., w ciągu pięciu lat współpracował m.in. z grupą Dreams, Randy’egi i Michaela Breckerów,z Chico Hamiltonem (z którym wystąpił m.in. na festiwalu w Montreaux), Gilem Evansem i Gato Barbierim. Jednakże największy rozgłos przyniosła mu współpraca z formacją fusion Billy’ego Cobhama, Spectrum, w której w pełni wykazał się swą niepospolitą techniką i muzyczną wyobraźnią.W połowie lat 70. Abercrombie zaczął odkrywać nowy i zupełnie odmienny muzyczny świat. W założonym przez siebie trio Timeless starał się traktować fusion tak samo, jak kiedyś grupa Modern Jazz Quartet traktowała be-bop. Delikatna, wysmakowana muzyka zespołu cieszyła się sporym uznaniem zarówno krytyków, jak i publiczności. Kontynuacją Timeless była założona w 1975 r. grupa Gateway (z Dave’em Hollandem i Jackiem DeJohnette’em), która trzy lata później rozrosła się do kwartetu (m. in z Michaelem Breckerem). Mimo że w latach 80. Abercrombie był jednym z popularniejszych gitarzystów jazzowych, miał czas także na własne projekty, jak choćby duet Ralphem Townerem; jest również członkiem złożonego z samych gwiazd big-bandu, który zadebiutował o oryginalną wersją „Epitaph” Charlesa Mingusa. Abercrombie pozostaje jednym z najwszechstronniejszych i najbardziej utalentownych gitarzystów nowoczesnego jazzu.

Duński kontrabasists Mads Vinding należy do grona wybitnych basistów jazzu, którego dyskografia oraz udział w nagraniach i koncertach gwiazd jest swego rodzaju historią jazzu. Ponad 600 albumów zrealizowanych wraz z największymi jazzu , kilkanaście albumów autorskich ( z czego nagradzane prestiżowymi laurami Grammy, Palace Jazz Pris, Jazz Pair) oraz udział w koncertach D.Gilliespiego, Ch.Bakera, T.Thielemansa, H.Hancocka, W.Shortera, S.Getza, G.Burtona, D.Gordona, B.Webstera, ,L.Konitza, Q.Jonesa …Obok Nielsa H.O.Pedersena jest jednym z najchetniej zapraszanym basistą w koncertach wybitnych innowatorów jazzu. Wspólne studia z N.H.O. Pedersenem w latach 60-ych ukierunkowały stylistykę basisty, który uchodzi dzisiaj za perfekcjonistę-instrumentalistę.Doskonale odnajduje się w modern-jazzie ( nagrania np.z Gerrym Mulliganem i Dexterem Gordonem),jak i w nowoczesnych stylistykach (np. seria nagrań i koncertów Fredem Freshem, Philipem Catherine).

Billy Cobham
Serenade To A Soul Sister (1968; z Horacem Silverem), A Tribute To Jack Johnson (1970; z Milesem Davisem), Dreams (1970), The Inner Mounting Flame (1971; z The Mahavishnu Orchestra), Between Nothingness And Eternity (1972; z Mahavishnu Orchestra), Spectrum (1973), Total Eclipse (1974), Crosswinds (1974), Life And Times ( 1976), George Duke & Billy Cobham Band Live On Tour In Europe (1976),B.C. (1979), Best Of Billy Cobham (1980), Flight Time (1981), Stratus ( 1981), Observations (1982),Smokin’ (1983), Warning (1985), Power Play (1986), Picture This (1987), Same Ol Love (1987), Billy’s Best Hits (1987), Live On Tour In Europe ( 1988), Best Of Billy Cobham (1988),By Design (1992), Nordix (1997), Spaces Revisited ( 1997;z Larrym Coryellem,Birellim Lagrene)

Didier Lockwood
Surya (1977),New World (1979; z Magma),Didier Lockwood Live In Montreux (1980),Fasten Seat Belts (1981),The Kid (1982), Fusion (1981), New World (1984),Out Of The Blue (1985),Live At The Olympia Hall (1986),Rhythm And Blu 91986;z Michałem Urbaniakiem), 1, 2, 3, 4 (1987), Pheonix 90 (1990), Didier Lockwood Group ( 1993), Martial Solal (1993;z Martialem Solalem), New York Rendezvous (1995;z Davem Liebmanem),Storyboard (1997)

John Abercrombie
Crosswings (1974 z Billy’m. Cobhamem,);Sorcery (1974 z Jack’iem DeJohnette’m.;); Timless (1974), Gateway ( 1975), Untitled (1976 z Jack’iem De Johnette’m);Saragossa (1976 Sea (z Ralph’em Townerem;);Characters (1977), New Directions (1978 z Jack’iem De Johnette’m.;), Five Years Later (1981 z Ralph’em Townerem;);Night ( 1984), Current Events (1985), Getting There (1988), John Abercrombie Trio (1989), Animato ( 1990), While We’re Young (1992), Now It Can Be Played (1992);November (1994 z Marc’iem Johnsonem, Peterem Erskinem, John’ym Surmanem;), Speak Of The Devil ( 1994);Gateway (1994); Where We Were (1996 z Andy’m. LaVernem;); Tactics (1996), Standard Transmission (1997;z Jacekiem Kochan,Patem La Barbera)

Mads Vinding
Over The Rainbow (2002), Two Basses (2002), Johnny Griffin & The Great Danes (2002), Six Hands, Three Minds, One Heart(2001), Living Now (2001), Contrastes – The Jazzpar Prize (2000), Jazz Trombone Spirituals (2000), Together (1999), Blue Walls (1998), Old Friends (1998), The Art of the Guitar (1998), DSB Kino (1998), Daddio Don (1998), The Kingdom (1997), Turn out the Stars (1997), Old Montmartre Dream Session ’97 (1997), Bewitched (1997), In so many Words (1997), When I close my Eyes (1996), Evergreens(1996), Jesper Thilo / Thomas Clausen (1996), Live in Copenhagen (1996), Groovin’ (1994), Two Lovers (1994), Flight To Denmark(1994), Standard Collection (1994), The Hammond Connection (1994), Flowers & Trees (1992), Hank Jones Trio (Jazzpar 1991), Great Jazz Standards (1990), New York Stories (1990), Fugue for Tinhorns (1990), Passion (1989), She Touched Me (1988), The Other side of Round Midnight (1986), Almost BigBand – Montreux (1984), Cinema Jazz (1982), Danish Design (1974)