Larry Coryell Quartet

Niewątpliwą gwiazdą festiwalowej ERY JAZZU 2003 będzie legendarny Larry Coryell. Gitarzysta zaczynał swoją przygodę z muzyką w 1958 r. z zespole rock and rollowym utworzonym wraz z pianistą Michelem Mandelem. Po przeprowadzce do Nowego Jorku, w 1965 r. dołączył do grupy Chico Hamiltona, grywając – na zmianę- z innym gitarzystą, Gaborem Szaborem. W 1966 r. utworzył wraz z sakosfonistą Jimem Pepperem zespół Free Spirits. W latach 1967-68 r. należał do zespołu Gary’ego Burtona, a w 1968 r. wziął udział w nagraniu słynnej płyty Herbiego Manna ” Memphis Underground’. W tym samym roku nagrywał także z 'Jazz Composers Orchestra’ Mike’a Mantlera, gdzie fascynował elektrycznym brzmieniem (spod znaku Jimiego Hendrixa i Erica Claptona ). Na firmowanych przez Coryella płytach gitarzystę wspierali m.in Elvin Jones i Jimmy Garrison (album „Lady Coryell”) oraz John McLaughlin i Billy Cobham ( album „Spaces)”. Natomiast płyta ” Fairyland ” jest zapisem koncertu Coryella na festiwalu w Montreux ’71, na którym wystąpił z autorskim trio (z weteranami soulu: kontrabasistą Chuckiem Raineyem i perkusistą Bernardem „Pretty” Purdiem ).

Uwagę krytyków zwrócciła płyta ” Barefoot Boy” nagrana w Electric Lady Studios (zbudowanym przez Jimiego Hendrixa), na której gitarzysta łączy w zaskakujący sposób pełne elektrycznej wrzawy i sprzężeń efekty z brzmieniem akustycznego jazzu. W grupie Eleventh House, w której ponownie spotkał się z Mandelem, Coryell odszedł od eksperymentów w stronę komunitaktywnej, wirtuozerskiej muzyki opartej na solidnej funkowej bazie. Zaczął także występować w akustycznych duetach, z innymi gitarzystami : z Philipem Catherine, Johnem McLaughlinem, Paco De Lucia i Johnem Scofieldem. Duże uznanie przyniosła mu współpraca z Charliem Mingusem (m.in legenradry album „Three Or Four Shades Of Blue”).

W połowie lat 80. wrócił jednak do elektrycznej muzyki w zespołach Bunny’ego Brunela i Alphonse’a Mouzona.Dzięki swojej niepospolitej technice i oryginalnym nagraniom stworzył Coryell charakterystyczne brzmienie własnej muzyki. Także poprzez doskonałą technikę gry oraz umiejętność dopasowania się do różnych muzycznych kontekstów znacząco przyczynił się do sukcesu wielu innych wykonawców. Gdy w latach siedemdziesiątych rodził się fusion-jazz gitarzysta natychmiast dołączył do elity tej muzyki. To wtedy wspólnie nagrywa i koncertuje z J. McLaughlinem, MiroslavemVitousem, Billym Cobhamem, Chickem Coreą. Święci tryumfy z własnym zespołem Eleventh House (wraz z Randym Breckerem i Alphonse Mouzonem).Bliższa stylistyce Larry Coryella jest jednak akustyczna, jazzowo subtelna gitara. Może właśnie dlatego powstają albumy z udziałem M.Vitousa, P.Catherine, wspaniałe duety: Larry Coryell & John McLaughlin, Larry Coryell & Paco De Lucia. To właśnie wraz z J.McLaughlinem i P.De Lucia konceruje w ramach legendarnej trasy koncertowej „Friday Night „, zastępując Al Di Meolę.

Rozległa dyskografia Larry Coryella obejmuje albumy nagrane zarówno z Charlesem Mingusem, Stephanem Grappellim, Sonnym Rollinsem, Garym Burtonem, Ronem Carterem, jak i wspaniałe płyty zrealizowane wraz z Michałem Urbaniakiem, Eddim Gomezem oraz entuzjastycznie przez krytyków przyjęte nagrania z Johnem Scofieldem. W czasie koncertów Ery Jazzu zaprezentuje swój nowy ” gwiazdorski” zespół: legendarnego basistę Bustera Williamsa ( z zespołów Milesa Davisa, Dextera Gordona, Herbiego Hancocka,Betty Carter…), wibrafonistę Wolfganga Lackerschmida ( współpraca i nagrania z Chetem Bakerem, Randym Brackerem, Lee Konitzem, Paquito D’ Riviera ) oraz perkusistą ( z zespołu Pata Metheny) Paula Wertco.

Memphis Underground (1968; z Herbiem Mannem), Jazz Composers Orchestra (1968; z Michaelem Mantlerem), Lady Coryell (1969), Coryell (1969), Spaces ( 1970), Fairyland (1971), Larry Coryell At The Village Gate (1971), Barefoot Boy (1971), Ofering (1972), The Real Great Escape (1973), Introducing the Eleventh House (1974), The Restful Mind (1975), Planet End (1976), Level One (1976), Basics (1976), Aspects (1976), Lion And The Ram (1976), Two For The Road (1976), Twin House (1976; z Philipem Catherinem), Back Together (1977), Splendid (1978), European Impressions (1978), Standing Ovation (1978),Young Django (1979;ze Stephanem Grappellim,Don’t Ask (1979;z Sonnym Rollinsem), Return (1979), Tributaries ( 1979; z Johnem Scofieldem, Joe Beck’em), Bolero (1981), 'Round Midnight (1983), Scheherezade (1984), A Quiet Day In Spring (1984;z Michałem Urbaniakiem),The Firebird And Petrouchka (1984), Together (1986), Coming Home (1986),Larry Coryell Quartet:Dedicated to Bill Evans & Scott La Farro (1987), Equipoise (1987), Toku Du ( 1988), A Quiet Day In Spring ( 1988), Air Dancing (1988).Just Like Being Born (1989), Don Lanphere & Larry Coryell (1990), Shining Hour (1991), Twelve Frets To One Octave (1992), Live From Bahia ( 1992), Bolero (1993),Fallen Angel ( 1994),I’ll Be Over You (1995), Spaces Revisited ( 1997;z BillymCobhamem,Birellim Lagrene)