Skład zespołu
Rebekka Bakken – śpiew, fortepian
Ola Gustavsson – gitara
Eirik Tovsrud Knudsen – keyboards
Jonny Sjo – kontrabas
Rune Arnesen – perkusja
Przekorny charakter i osobowość jak muzyczny brylant. Osobista uroda i sceniczny wdzięk Rebekki Bakken. Norweska naturalność zelektryzowała polską publiczność. W muzyce klasycznej nazwalibyśmy to wysokim „c”, w jazzie – stylowością, która opiera się przemijaniu. Wystąpiła na jedynym koncercie w Polsce i pozwoliła poczuć się nam wyjątkowo. Rebekka Bakken śpiewa jazz, który ma styl a jednak jego forma jest przebojowa. Podobnie ona sama – wie, że aby być uznaną za damę jazzu, nie musi zawsze występować w czerwonych butach na wysokich obcasach.
Wydawała mi się bardzo ciekawa na płytach, lecz nie miałem pojęcia o jej osobowości scenicznej. Zaskoczyła mnie bardzo pozytywnie. Koncert miał klimat, dobrze ułożony repertuar, momenty zaskoczenia (pieśń kościelna). I jeszcze bardzo dobrzy muzycy jej zespołu. Pewnie fundamentaliści utyskiwali na kompletne odejście od formuły jazzu, dla mnie nie było to aż tak istotne…
Era Jazzu od zawsze stawia sobie za cel przybliżanie nieznanych artystów, często po raz pierwszy koncertujących w Polsce. Swoim występem dała ona doskonały przykład, jak charyzma artysty wpływa na widownię, nie zawsze oswojoną z danym gatunkiem. Domyślam się, że dostojna przestrzeń Auli Uniwersyteckiej, zdaniem większości, zarezerwowana jest dla bardziej klasycznych dźwięków, Rebekka Bakken natomiast bliżej do przydrożnego baru, w którym, jak sama stwierdziła, czuje się najlepiej. Choć jej uroda i wdzięk dalekie są od wizerunku klienteli obskurnych wnętrz, to mocny i lekko zachrypnięty głos, którym operuje, znakomicie by się tam sprawdził.
Ów skandynawski dotyk jest bardzo mocny, a jazz to w przypadku tej wokalistki niezwykłe szerokie pojęcie. W utworach, które zaprezentowała, było miejsce zarówno na jazz, ale i na bluesa, funky, ballady i muzykę folkową. Tym, co wyróżnia Rebekkę Bakken i zapewnia jej trwałą pozycję w europejskim jazzie jest jej silny, metaliczny głos. Jej wykonania są pełne ekspresji, a ona sama szybko nawiązuje kontakt z publicznością…Niezwykły był to wieczór, a zarazem finał trzydniowego festiwalu i publiczność długo nie chciała rozstać się z artystką. Ona odwzajemniła się bisami, które wykonywała…boso.
Galeria z koncertu
REBEKKA BAKKEN – Scandinavian Touch of Jazz
“Najpopularniejsza wokalistka Skandynawii” oraz „piękność i wielkie odkrycie” – tak przedstawiana jest w europejskich mediach norweska gwiazda Rebekka Bakken. Wokalistka o niezwykłej emisji głosu, którym buduje jazzowe brzmienie i nadaje mu skojarzeń, które nie zawsze odnoszą się do typowego “scandinavian touch of jazz”. Rebekka Bakken nie jest typową emisariuszką „skandynawskiego jazzu”, ale najznamienitszym przykładem artystki (i muzyki), która rozwijając swój talent potrafiła doskonale zaistnieć na hermetycznym rynku śpiewających jazz dam. Jest melancholijnie ujmująca jak Marianne Faithfull, jazzująca jak Diana Krall, charyzmatyczna jak Joni Mitchell i folkowo autentyczna jak Norah Jones.
Wychowała się w muzykalnej rodzinie, w niewielkiej wiosce Lier, niedaleko Oslo. Już w dzieciństwie grała na skrzypcach, jednak od dziecka interesował ją śpiew; sama nauczyła się grać na fortepianie po to, by móc sobie akompaniować. Po latach śpiewania norweskich utworów ludowych i pieśni kościelnych, jako nastolatka zainteresowała się muzyką funkową, soulem i rockiem, wtedy też zaczęła zbierać bezcenne doświadczenia na scenie, grając z lokalnymi zespołami. Choć wychowała się w Norwegii to dłuższy czas mieszkała również w Nowym Jorku i Wiedniu. To kosmopolityczne uwarunkowanie jest dość mocno akcentowane także w jej muzyce. Jej debiutancki, doskonale przyjęty album „The Art Of How To Fall” zapowiadał lokalny sukces, ale artystka potrzebowała nagrania, które wylansowałoby jej muzykę dalej niż opłotki Oslo. Takim okazał się album “Morning Hours” – stylistycznie budowany jako chłodny, “skandynawski”, z drugiej strony niezwykle “amerykański”, wręcz przebojowy. Może powodem takich właśnie skojarzeń jest fakt, iż nad brzmieniem i charakterem tego albumu czuwał znany producent Craig Street, odpowiedzialny wcześniej za kreację i brzmienie albumów Norah Jones, K. D. Lang, Cassandry Wilson czy Manhattan Transfer. Nieoczekiwanie norweska wokalistka dołączała do tej elitarnej grupy a jej najnowszy album „Things You Leave Behind” jest jakby syntezą tych brzmień. Tym razem Rebbeka Bakken stylowo śpiewa kompozycje jazzowe, które wzbogaca swoją charakterystyczną folkową manierą. Jest tam także sporo amerykańskiego rhytm & bluesa, nastroje rockowe i funky. Wokalistka gra także na skrzypcach oraz instrumentach klawiszowych ubarwiając swoją wirtuozerią doskonały band. Pojawiają się melodyjne kompozycje Rebbeki („Black Shades”, „Yankee Days”, „Shelter”, „True North”, “ Charlie”, “ Sound of Us” oraz tytułowy „Things You Leave Behind”) ale także słynny standard „Time After Time” wylansowany niegdyś przez Cynthi Lauper i Milesa Davisa. Wszystko utrzymane w nastroju tak modnej ostatnio (np. u Norah Jones) przebojowej, folkowo-jazzowej ballady. „Nigdy nie sądziłam – mówi o nowej płycie Rebbeka Bakken – że moje otoczenie i kraj z którego pochodzę, będzie miało tak duży wpływ na to, co tworzę”. Może właśnie dlatego, słuchając jej piosenek staramy się w nich doszukać owego „Scandinavian touch of music” z odrobiną amerykańskiego, folkowo-jazzowego szaleństwa.
Wybrana dyskografia
Daily Mirror (2001 – z Wolfgangem Muthspielem), Daily Mirror Reflected (2001 – z Wolfgangem Muthspielem), Beloved (2002 – z Wolfgangem Muthspielem), Monolith (2002 – z Enders Room), Heaven (2003 z Christofem Lauerem), The Art of How to Fall (2003), Scattering Poems (2003 – z Julią Hülsmann), Is That You? (2005), I Keep My Cool (2006), Morning Hours (2009), September (2011), Little Drop of Poison (2014), Most Personal (2016), Things You Leave Behind (2018)
