Rick Margitza wychował się w muzycznej, cygańskiej rodzinie : dziadek, Bill Bandy – grał na kontrabasie w orkiestrze Glenna Millera oraz na wiolonczeli w sekcjach smyczkowych nagrywających w Detroit jazzmanów; natomiast ojciec grał na skrzypcach z Detroit Symphony Orchestra ( od 1958-96). To ojciec precyzyjnie planował kształcenie muzyczne syna, zapisując go na lekcje fortepianu do słynnego Mischy Kotler’a. Rick Margitza początkowo uczył się gry na skrzypcach potem na pianinie i oboju. Dopiero w szkole średniej ( zauroczony nagraniami Charlie’ego Parkera, Johna Coltrane’a, Michaela Breckera) jako główny instrument wybrał saksofon. Studiował klasyczny saksofon u Donalda Sinty na Uniwersytecie w Michigan oraz saksofon jazzowy u Sonny’ego Stitta, Gerry’ego Niewooda, swego idola Michaela Breckera oraz u Dava’a Liebmana. Naukę muzyki pobierał w prestiżowych uczelniach Ameryki : Uniwersytecie Wayne State w Detroit, Berklee School of Music w Bostonie, Uniwersytecie Miami, ukończył studia muzyczne na Loyola University w Nowym Orleanie. Przez pewien czas mieszkał w Nowym Orleanie, współpracował z zespołami Ellisa Marsalisa po czym, w 1989 roku, przeniósł się do Nowego Jorku. Estradowe ostrogi zdobywał koncertując i nagrywając z Maynardem Fergusonem (1984), Florą Purim oraz Airto Moreirą (1985), z McCoy Tynerem, Bobby’m Hutcherson, Tony’m Williamsem, Eddie’m Gomezem, Chick’em Coreą, Dave’em Douglasem.
W 1988 saksofonista dołączył do zespołu Milesa Davisa, nagrał album „ Amandla” i odbył z nim (w 1989 roku) trasę koncertową zwieńczoną albumem „oraz “Miles At Montreux” . Będąc uznanym muzykiem zdecydował się zakładać także własne zespoły: w 1989 roku z Robertem Hurstem, Jeffem Wattsem i Jeffem Calderazzo; potem ze Steve’em Masakowskim, Marc’em Johnsonem i Adamem Nussbaumem; wreszcie z trio z udziałem Petera Erskine’a. W latach 90-tych był niezwykle aktywnym muzykiem uczestniczącym w wielu różnych, jazzowych projektach: grał m.in. z big bandem Marii Schneider (1993), koncertował z Eddie’m Gomezem (1994), lansował autorską grupę Second Line, koncertował z muzykami z Nowego Orleanu (1995). Doskonalym dokumentem aktywności Ricka Margitzy są m.in. albumy “Frozen Music”- z Andym LaVernem, “Severe Clear”, “Amandla”- z Milesem Davisem oraz “Miles At Montreux”,” Evanescence”– z Marią Schneider, “Blue Defrees”, “John Fedchock New York Big Band”, “Work It”, “Present Tense”, “Yin-Yang”- z grupą Steps Ahead, “Game Of Chance”, “Pink Cloud”, “Heart Of Hearts” oraz słynna “Bohemia” – album najbardziej osobisty w dyskografii saksofonisty ( zrealizowany w Paryżu w 2003 roku, jest zupełnie odmienny jak wszystkie wcześniejsze nagrania Margitzy, i to zarówno pod kątem stylu jak i artystycznej zawartości. Rozległa dyskografia saksofonisty dokumentuje zarówno rozwój jego muzyki, jak również jego koncepcji kompozytorskich. Rick Margitza, oprócz jazzu, komponował także muzykę na orkiestrę ( m.in. napisał dwie symfonie oraz koncert saksofonowy). Saksofonista często sięga i wykorzystuje w kompozycjach swoje cygańskie korzenie tworząc muzykę precyzyjnie, jazzowo rozpisaną i włączająca elementy innej, kulturowej stylistyki.
