Sam Rivers to saksofonista altowy, sopranowy i tenorowy, flecista, pianista i kompozytor. Po odbyciu studiów muzycznych (m.in. Boston Conservatory Of Music w latach 1947-52) zaczął koncertować w różnych, nie zawsze jazzowych, zespołach. Pierwszym poważnym kontraktem była praca w słynnej orkiestrze Jimmy’ego Witherspoona. W ciągu następnych kilku lat grywał z Jakim Byardem, Natem Pierce’m, Herbem Pomeroy’em, młodziutkim Tony’m Williamsem i zespołem Dona Wilkersona. Szersze uznanie zdobył dopiero w 1964 roku dzięki pracy w zespole Milesa Davisa, z którym zrealizował ważną dla jazzu płytę „Miles in Tokyo”. W połowie lat 60-tych Sam Rivers związał się z oficyną Blue Note Records realizując dla tej prestiżowej firmy albumy m.in. z Tony’m Williamsem, Jaki’m Byardem i Ronem Carterem. Pod koniec lat 60-tych nagrywał i koncertował z Donaldem Byrdem, Bobby’m Hutchersonem i Julianem Priesterem, ale przełomową dla Riversa okazała się blisko pięcioletnia współpracę z awangardowym pianistą Cecilem Taylorem. W 1970 roku założył w Nowym Jorku własny klub Studio RivBea, który powszechnie uważa się za miejsce narodzin nurtu loft-jazzu. W swoim studio-klubie Sam Rivers prezentował i promował nie tylko swoją awangardową muzykę, ale przede wszystkim jazzową koncepcję afro-jazzu. Do historii przeszła seria koncertów „Wild Flowers” zrealizowana z czołówką czarnej jazzowej awangardy (od Olivera Lake’a i Anthony Braxtona po Riversa). Oddalając się od konwencjonalnego jazzu sporo nauczał, komponował i występował publicznie w otoczeniu wielu znamienitych zespołów( np. San Francisco Symphony Orchestra) oraz własnych zespołów (najdłużej grał z kontrabasistą Dave’m Hollandem). Sam Rivers najciekawiej odnajdywał się w jazzie improwizowanym, gdzie partie aranżowane są jedynie strukturą kompozycji. Stąd tak doskonałe postrzeganie gry Sama Riversa w grupie Roots Of Saxophone oraz autorskich, awangardowych przedsięwzięciach. Jego praca nad własnymi, oryginalnymi koncepcjami sprawiała, że nawet z trudnej kompozycji potrafił wyeksponować elementy subtelnej, jazzowej melodii i ognistej rytmiki, doskonale łącząc wiele stylistyk: od bluesa po muzykę awangardową. Jego obszerna dyskografia to kanon nowoczesnego jazzu. Obejmują ją takie albumy, jak „Fuchsia Swing Song”, “Miles In Tokyo’1964” z Milesem Davisem, “Lifetime” z Tony’m Williamsem, “Dialogue” z Bobby’m Hutchersonem, “Spring” z Tony’m Williamsem, “Hues”, “Conference Of The Birds” z Davidem Hollandem, “Streams”, “Sam Rivers & Dave Holland- 1976”, “ Waves”, “Colours”, “The Tuba Trio”, “Lazuli”, “Salutes The Saxophone”,”In The Name Of” z Music Revelation Ensemble, “Stablemates”, “Summit Conference”, “What If”, “Background For Improvisors”, “Portraits”, “Hints On Light & Shadow” z Julianem Priesterem.
Ogromna gratka dla tych wszystkich, którzy w latach siedemdziesiątych i osiemdziesiątych przegapili wspaniałe nagrania wydane przez monachijską ECM Records. Ukazują się właśnie reedycje historycznych, analogowych nagrań i to – jak przystało na XXI wiek – w trzech mutacjach: 180 gramowych winylowych LP, digi-packowe CD oraz HD- pliki do ściągnięcia w iTunes i Amazonie. Odbudujmy zatem nasze płytoteki, by znalazły się tam : Gary Burton –„Seven Songs for Quartet and Chamber Orchestra” ( 1973), Keith Jarrett –„ Ritual” (1977), Ralph Towner & John Abercrombie – „Five Years Later” (1982), kwartet Sama Riversa – „Contrasts” ( z 1979 nagrany z George’m Lewisem, Davem Hollandem i Thurmanem Barkerem), solowy album pianisty Abdullaha Ibrahima – African Piano (1969), legendarny „Miroslav Vitouš Group” (z 1980 nagrany wraz z Johnem Surmanem, Kennym Kirklandem i Jonem Christensenem) oraz słynny „ Arbour Zena” (1975) trio Keith Jarrett /Jan Garbarek /Charlie Haden oraz String Orchestra.
