„ To dzięki nim instrumenty blaszane rozbrzmiewają pełną mocą. Swą niezrównaną mieszanką wirtuozerii, spontaniczności i humoru – ożywiają sale koncertowe, międzynarodowe festiwale i cykle orkiestrowe na całym świecie” – pisał prestiżowy Washington Post o kanadyjskim kwintecie The Canadian Brass. Dodając, że „liczne nagrania, częste występy telewizyjne oraz niestrudzone wysiłki na rzecz muzycznej edukacji pozyskały sztuce Canadian Brass rzesze nowych słuchaczy”.
Rzeczywiście The Canadian Brass to pionierzy w prezentowaniu i popularyzowaniu „brass-music” : z równą gracją robią to grając klasyków, jak i hity Johna Lennona i Paula McCartney’a oraz standardy jazzu. Pięciu wirtuozów stworzyło w formie kwintetu instrumentów blaszanych ekscytujący skład : Ryan Anthony (trąbka), Joe Burgstaller (trąbka), Chuck Daellenbach (tuba), Jeff Nelsen (róg) oraz Gene Watts grający na puzonie. The Canadian Brass powstał w Toronto w roku 1970 roku. Początkowo nie był planowany jako klasyczny zespół koncertowy a jedynie jako pomysł realizacji muzycznych pomysłów puzonisty i tubisty. To ich humorystycznie spojrzenie na klasykę wyzwoliło pomysł realizacji własnych interpretacji w brass-kwintecie. The Canadian Brass jest dzisiaj jedną z nielicznych formacji o dość wyrazistej stylistyce i oczywistym poszanowaniu dla tradycji muzycznej. Grupa szczególną atencją darzy muzykę baroku, która wymaga przecież perfekcji wykonawczej, a to jest właśnie atrybutem kanadyjskiego kwintetu. Przez ponad trzy dekady The Canadian Brass stworzył swój własny, muzyczny świat realizując brzmienie poprzez własne transkrypcje oraz aranżacje, rozbudowując repertuar do pond dwustu kompozycji. Co znamienne, nie są to tylko prezentacje muzyki klasycznej, lecz także projekty związane z muzyką popularną i jazzem. Znakomitymi okazały się albumy „Swing That Music – A Tribute To Louis Armstrong” czy „ High Society- Jazz Masterpieces From The Dixieland Era”.
The Canadian Brass nagrali prawie sto płyt ( ich całkowita sprzedaż osiągnęła 2 miliony egzemplarzy), w tym wiele z utworami Purcella, Wagnera, Vivaldiego, Gabrielego, Pachelbela, Beethovena a nawet J.S. Bacha z jego „Wariacjami Goldbergowskimi” – wszystkie dzieła w mistrzowskiej transkrypcji ustanawiającej nową tradycję muzyczną w instrumentacji na „ dęciaki”. Nagrania te są już dzisiaj klasyką oraz inspiracją i podstawą muzyczną dla studentów oraz zespołów muzycznych w Ameryce i Europie.
