Oficyna For Tune Records mieniąca się  m.in. rozległym katalogiem jazzowej awangardy wpisuje się  także jako zacny dokumentalista polskiej, jazzowej tradycji publikując nagrania kultowych rodzimych twórców : od Kazimierza Jonkisza, Leszka Żądło po koncertowe nagrania Jana Ptaszyna Wróblewskiego. Jak przystało na jubileusz, setne wydawnictwo For Tune Records jest edycją królewską: swój solowy recital przedstawia legendarny polski pianista Adam Makowicz.

„Welcome Back, Adam”  jest pewnego rodzaju klamrą spinającą prawie pół wieku działalności artystycznej pianisty. Solowy album to kilkanaście znakomitych interpretacji standardów oraz kilka autorskich kompozycji pianisty: od „Do Nothin’ Till You Hear From Me” Duke’a Ellingtona, „Dreamy” Errolla Garnera, „Fascinating Rhythm” George’a Gershwina, „East Of The Sun” Brooksa Bowmana, „The Shadow Of Your Smile” Johnny’ego Mandela i „Get Happy” Harolda Arlena po – utrzymane w konwencji jazzowego standardu – autorskie kompozycje pianisty (”Satinwood”, „Moto Perpetuo”, „Dancing Leaves On Main Street”, „Georgia Clover”, „Swingland” czy słynne „Swinging Ivores”). Sesja została nagrana 15 i 17 lipca 2022 roku w sali koncertowej „Nowa Miodowa” w Warszawie a  realizatorem dźwięku, miksu i masteringu był  legendarny Tadeusz Mieczkowski.

Adam Makowicz edukację muzyczną rozpoczął  w domu, pod kierunkiem matki. Później uczęszczał do szkoły dla dzieci uzdolnionych muzycznie. Naukę kontynuował w Liceum Muzycznym w Krakowie. W 1956 roku, zafascynowany jazzem oraz rozczarowany brakiem zrozumienia wśród nauczycieli dla jego zainteresowań, porzucił  szkołę i związał się (mieszkał, ćwiczył, koncertował) z krakowskim klubem jazzowym Helicon. Wspólnie z trębaczem Tomaszem Stańką w 1962 roku założyli zespół Jazz Darings, który był – wg niemieckiego krytyka i teoretyka jazzu, Joachima Ernsta Berendta – „pierwszym europejskim combo grającym w stylu Ornette’a Colemana”. W 1963 roku w Konkursie Jazzowym Polski Południowej zespół Jazz Darings zdobył I miejsce. Nowoczesna technika, szerokie horyzonty muzyczne spowodowały, że Makowicza zaczęli zapraszać do grania wybitni polscy jazzmani. Jego umiejętność „wpasowania się w zespół” , powodowała, że grał w bardzo stylistycznie różnorodnych zespołach: u Andrzeja Kurylewicza, Zbigniewa Namysłowskiego, Tomasza Stańki, Michała Urbaniaka, Jana Ptaszyna Wróblewskiego. Równie chętnie grał z własnym Trio, jak i kierował sekcją rytmiczną towarzyszącą np. Novi Singers i Wojciechowi Młynarskiemu. Pianista od początku rozwijał swe kompozytorskie zainteresowania, a na przełomie lat 60-tych i 70-tych włączył do swego instrumentarium także elektryczny fortepian Fendera. W 1970 roku dołączył do Grupy Constelation- nowego zespołu Michała Urbaniaka, akompaniował także na płytach Urszuli Dudziak. W latach 1973-76 grał w zespole  Tomasza Stańki Unit, wystąpił  z orkiestrą Duke’a Ellingtona.

Od 1974 roku coraz częściej decydował się na samodzielne działania artystyczne, które spotkały się z dużym zainteresowaniem krytyki i publiczności. W 1977 wyjechał do USA ( i zmienił nazwisko z Matyszkowicz  na Adam Makowicz). W 1977 roku, dzięki rekomendacji Benny’ego Goodmana i Willisa Conovera, amerykański producent John Hammond zaprosił pianistę na 10-tygodniowe tournée po Stanach Zjednoczonych. Podpisał także swój pierwszy kontrakt z Columbia Records. W tym czasie Makowicz powrócił do „czystego dźwięku” klasycznego fortepianu akustycznego. W 1977 roku zagrał solo w nowojorskiej Carnegie Hall na koncercie dedykowanym pamięci Errolla Garnera, obok takich legend jak Teddy Wilson, Earl Hines i George Shearing. W 1978 roku przyjechał ponownie do Nowego Jorku, tym razem na półroczny kontrakt  odtąd  Manhattan stał się na wiele lat jego stałym domem. Po wprowadzeniu w Polsce w 1981 roku stanu wojennego, wraz z innymi polskimi artystami mieszkającymi w USA, wziął udział w emitowanym na cały świat programie telewizyjnym zorganizowanym z inicjatywy prezydenta Ronalda Reagana „Żeby Polska była Polską”, co zamknęło mu na długie lata możliwość powrotu do ojczyzny. Adam Makowicz występowa