Charles Mingus ( 22.04.1922 – 5.011979) – klasyk jazzowego kontrabasu oraz  symbol tragicznego i pełnego desperacji  jazzmana. Mingus wydobył swoją muzyką emocjonalne napięcia współczesności precyzyjnie ją klasyfikując w nowoczesnym jazie. Kiepskie doświadczenia z grą na puzonie sprawiły, że w szkole Charles Mingus zajął się wiolonczelą, potem kontrabasem. Kompozycję studiował u Lloyda Reese’a; z kolei zachęcony przez Reda Callendera uczył się gry na kontrabasie u Hermana Rheimschagena z New York Philharmonic. W krótkim czasie opanował w sposób wirtuozerski tradycyjną grę na kontrabasie. Pierwsze profesjonalne kontrakty opiewały na występy z muzykami nowoorleańskimi ( jak Kid Ory i Barney Biggard), potem nadeszły propozycje pracy w Louis Armstrong Orchestra (lata 1943-1945) i  zespołach Lionela Hamptona (1947). Publiczność poznała nazwisko Mingusa  w  1950 roku , dzięki jego wirtuozerskim popisom w trio Reda Norvo . Przez całe lata 50-te Charles Mingus pracował z wieloma innymi pionierami swej generacji, takimi jak Charlie Parker, Miles Davis, Thelonious Monk, Bud Powell, Sonny Stitt, Stan Getz, Lee Konitz, Dizzy Gillespie, Quincy Jones i Teddy Charles. W 1953 roku wszedł ( na krótko) do zespołu Duke’a Ellingtona, ale daleko korzystniejszy artystycznie związek zaistniał w 1962 roku  dzięki nagraniu albumu ‘Money Jungle’, z Maxem Roachem przy bębnach.

Charles Mingus był pionierem czarnego impresariatu i wytwórni płytowych prowadzonych przez samych muzyków: to on założył w 1953 r. firmę Debiut Records. Wczesne kompozycje Mingusa spotykały się ze zmiennym powodzeniem, co często wiązało się trudnościami w utrzymaniu zespołu, który umiałby zrealizować złożone idee twórcy. Mingus wielce przyczynił się (w latach 1953-54) do realizacji koncepcji Jazz Composer’s Workshop, a w 1955 roku powołał do życia własny zespół o  warsztatowym charakterze. Tutaj mógł w dużej mierze zrezygnować z notacji, przekazując swe intencje kompozytorskie w formie opisów werbalnych, jak też instrukcji muzycznych demonstrowanych na fortepianie lub kontrabasie. Kompozytorska oryginalność Mingusa zaczęła rozkwitać właśnie w takich warunkach, przy udziale wykonawców tak elokwentnych jak Dannie Richmond, Rahsaan Roland Kirk, Jaki Byard, Jimmy Knepper i Booker Ervin. Jazzowe innowacje Mingusa to nietypowe struktury chorusowe, kontrastowanie sekcji materiałowych komponowanych na wzór klasyczny z odcinkami swobodnej, zespołowej improwizacji, często rozgrywającej się w zmiennych tempach i opartej na zmiennym materiale modalnym, a wszystko to w ramach złożonych utworów powiązanych wewnętrznie przy pomocy systemu podlegających ewolucji motywów tematycznych. Zasługą Mingusa jest wypracowanie „konwersacyjnego” protokołu improwizowanych muzycznych interakcji, jak też pionierskiej melodycznej gry na kontrabasie. W albumach jak  „The Black Saint And The Sinner Lady „ (1963) proponuje niezwykłą witalność i intensywne spożytkowywanie wszystkich stylów jazzowych, od Nowego Orleanu i gospel, poprzez be-bop do free-jazzu. Inny wieloczęściowy utwór „Meditations For A Pair Of Wire Cutters” z albumu „Portrait” (1964 ) to kolejny przykład utworu, który podlegał rozwojowi pod kamuflażem kolejnych nowych tytułów. Pochodzące z niego fragmenty znajdujemy na albumie „Mingus Plays Piano” (1963 ), gdzie noszą nazwę „Myself When I Am Real”. Po tragicznej śmierci Erica Dolphy’ego Mingus przemianował kompozycję na „Praying With Eric”, bowiem muzyk ten wniósł wiele ciekawych idei do jego muzyki.

W połowie lat 60-tych problemy finansowe i psychiczne zaczęły pobierać od artysty swój haracz, co dobitnie ukazał film ( z 1968 roku) zatytułowany „Mingus”. Artysta w tym okresie wiele podróżował, prezentując publiczności cały zestaw dzieł zespołowych. Wielką zachętą do dalszej pracy była przyznana mu w 1971 roku nagroda Guggenheima w dziedzinie kompozycji, jak też publikacja zaskakującej autobiografii ‘Beneth The Underdog”. Książkę tę otwiera obraz sesji kierowanej przez psychiatrę, zaś dzieło jako takie odsłania ‘mingusowską’ samoświadomość i wrażliwość oraz skłonność do auto-dramatyzacji.  Charles Mingus kontynuował swe koncerty do czasu, gdy uległ paraliżowi w wyniku nieuleczalnej choroby na tle sklerotycznym, która sprawiła, że mógł co najwyżej sprawować nadzór nad nagraniami. W 1978 roku New York Philharmonic wykonała pod kierunkiem Gunthera Schullera utwór „Revelations”, a w 1989 roku  (pod tą samą batutą) zaprezentowano także ‘Epitaph’. W 1978 roku Charles Mingus został przyjęty w przez prezydenta Jimmy’ego Cartera, wziął też udział w koncercie gwiazd, który odbył się w Białym Domu.

Charles Mingus nigdy nie zaznał luksusu określonej przynależności rasowej, a reakcje otoczenia na jego mieszane pochodzenie owocowały z jego strony odruchami agresji i zwiększały subiektywne uczucie zagrożenia. Jego urodzeni w Wielkiej Brytanii dziadkowie byli pochodzenia Chińsko- Szwedzko- Afro- Amerykańskiego. Jednakże alienacja tego rodzaju, w połączeniu z głęboką wrażliwością i skłonnościami do dramatyzowania własnych doświadczeń, okazały się doskonałymi impulsami do kariery pełnej heroicznych zmagań i artystycznej błyskotliwości. W formatywnych swych latach Mingus zbadał ograniczenia płynące od strony europejskiej klasyki, ale doświadczał też wybuchów nieskrępowanej swobody w łonie kongregacji miejscowego kościoła Holiness Church (do którego uczęszczał wraz ze swą macochą).Do doznań związanych z kościołem należy zaliczyć wszelkie odmiany wokalnych technik bluesowych, w tym lamentacj