„Moja muzyka to kontaminacja, eksperymentowanie, innowacja w tradycji” deklaruje Enzo Favata – sardyński saksofonista, kompozytor i multiinstrumentalista. Jest jednym z najbardziej aktywnych i najbardziej znanych sardyńskich muzyków na międzynarodowej scenie muzycznej. Grał i nagrywał z Dino Saluzzi, Miroslavem Vitousem, Davem Liebmanem, Enrico Ravą, Art Ensemble of Chicago, Django Batesem, Lesterem Bowie, Flavio Boltro, Michelem Marre, Tenores di Bitti i wieloma innymi. Jego dyskografia obejmuje kompozycje ścieżek dźwiękowych dla produkcji radiowych, filmowych i telewizyjnych, baletów, teatru, muzeów i wystaw. Pokaźna dyskografia autorska to przede wszystkim projekty jazzowe oraz sesja obejmujące zarówno muzykę klasyczną, etniczną oraz tzw.world music. Jego kompozycje łączą tradycję z nowoczesnością i obejmują różne kultury muzyczne. Studiował saksofon klasyczny i jazzowy, gra na saksofonie sopranowym, sopranino i tenorowym oraz na klarnecie basowym, a także na innych etnicznych instrumentach dętych, przede wszystkim z Sardynii. Jest również zdolnym użytkownikiem elektroniki, którą wykorzystuje razem z instrumentami akustycznymi. Często powraca do swojej wielkiej pasji do muzyki sakralnej: sukcesem światowym jest album „Boghes and Voices” – nominacja do Niemieckiej Nagrody Muzycznej w 2003 roku.
Enzo Favata wykorzystuje niepowtarzalny dźwięk saksofonu sopranowego, klarnetu basowego, syntezatora, samplerów i nagrań terenowych. Swój najnowszy album „Mystic Geography” przygotował tworząc formę i patos, które sprawiają, że brzmienie sesji jest wyjątkowe. Gra gitarzysty Marcello Peghina przywołuje wspomnienia odległego świata, a także czerpie inspirację z lat 70-tych, ożywionych i przefiltrowanych. Znajdujemy dźwięki, które są od siebie odległe, ale które idealnie łączą się z archaicznymi dźwiękami altówki i śpiewu, w tej szczególnej muzycznej podróży między muzyką z XVI wieku a współczesnymi dźwiękami. Trio saksofonisty (Enzo Favata – soprano sax, alto & bass clarinet, samplers, chalumeau, electronics, Luciano Elzondo – viola da gamba, Marcello Peghin – gitara oraz gościnnie skrzypaczka Anaïs Drago) zgrabnie łączy nastrój muzyki starożytnej ze współczesną elektroniką. Wywołują skojarzenie z muzyką Johna Hassella, Briana Eno, muzyką psychodeliczną rodem z Pink Floyd, wczesnego, gitarowego Genesis. Wszystko połączone poprzez kreatywną i przemyślaną improwizację jazzową. Muzyka rozgrywa się tutaj jako hipnotyczne mantry, w fuzji między akustyką i elektroniką, w surrealistycznym otoczeniu, następujących po sobie kompozycji zawieszonych między 1500 a 1600 rokiem a współczesnością.