REGINA CARTER – From Roots To Standards

Regina Carter uznawana jest za najlepszą skrzypaczkę jazzową i jedną z najbardziej ekspresyjnych solistek. Podczas koncertów ma się wrażenie, że skrzypaczka i jej grupa mają niekończące się zasoby energii, czym w uroczy i zabawny sposób zdobywają publiczność na całym świecie. „Regina Carter tworzy muzykę łatwą w odbiorze i jednocześnie zapierającą dech w piersiach. Swoją muzyką zabiera słuchacza w niezwykłą podróż, na którą składają się przeszłość i przyszłość jazzu” – pisał o genialnej artystce Time Magazine.

Afro-Amerykanka, Regina Carter grając jazz na skrzypcach musiała stawiać czoła trzem powszechnym w USA stereotypom: większość instrumentalistów jazzowych to mężczyźni, większość muzyków smyczkowych jest biała, większość skrzypków to muzycy klasyczni. Stąd na przekór wszystkiemu wchłaniała jazz. Urodzona w Detroit córka przedszkolanki i pracownika zakładów Forda, wyrastała w atmosferze amerykańskiej klasy średniej lat sześćdziesiątych, gdzie muzyka klasyczna i edukacja w tym kierunku były w modzie. W wieku dwóch lat zaczęła grać na pianinie, a jako czterolatka rozpoczęła naukę gry na skrzypcach. Mając dwanaście lat była najmłodszym muzykiem słynnej Detroit Civic Symphony Orchestra. W swoje szesnaste urodziny wybrała się na koncert Stephane’a Grappelli’ego, legendarnego skrzypka z Francji, którego długoletnia współpraca z gitarzystą Django Reinhardtem, uczyniła obu światowej sławy legendami jazzu. Regina Carter wspomina, że właśnie dzięki temu koncertowi zrozumiała co chce grać, ile radości i wolności może dostarczyć muzyka improwizowana. Studiowała muzykę w New England Conservatory of Music oraz Michigan’s Oakland University. Przez jakiś czas występowała z popularnym, żeńskim kwartetem Straight Ahead (z którym nagrała dwa albumy dla Atlantic Records). W 1994 roku związała się z lokalnym ruchem Black Rock Coalition i nawiązała współpracę z liderami modnej „new black music” Muhalem Richardem Abramsem (z AACM), Greg’em Tate oraz popularnym A String Trio of New York. Przełomowym dla młodej skrzypaczki był rok 1998, gdy zaproponowano jej kontrakt w słynnej Verve Records. Pod opieką legendarnego John Claytona zrealizowała albumy „Rhythms of the Heart” oraz “Motor City Moments”, które przedstawiły zdumionemu jazzowemu środowisku wielki talent artystki. Zrealizowany w duecie z pianistą Kenny’m Barronem album „Freefall” zyskał nominacje do prestiżowej Grammy Award w 2002 roku. Odtąd jazzowa skrzypaczka zapraszana była do projektów wybitnych artystów: zagrała w „Blood on the Fields” Wyntona Marsalisa, zaproszona została przez Cassandrę Wilson do udziału w jej „davisowskim” albumie „Travelling Miles”, pojawiała się w nagraniach i koncertach królowej hip-hopowego soulu Mary J. Blige oraz awangardowych projektach Johna Blake’a.

W 2001 roku Regina Carter pojechała do Włoch by zapoznać się z muzyką Niccolo Paganiniego. Nieoczekiwanym efektem tej podróży był nie tylko zachwyt nad ogromną spuścizną kompozytora z Genui, ale także pomysł, by zagrać „swój jazz” na oryginalnych skrzypcach legendarnego muzyka. Regina Carter jako pierwsza artystka jazzowa i zagrała na Il Cannone Guarnei del Gesu, skrzypcach należących do samego mistrza Paganiniego. Po roku wróciła do Włoch by na tych skrzypcach zrealizować album „Paganini: After A Dream”. Świat jazzu i muzyki klasycznej był zauroczony. Recenzent Time Magazine komplementował „Carter tworzy muzykę, której się pięknie słucha, która jest odkrywcza, czasami wręcz brawurowa … swoich słuchaczy Panna Carter zabiera na wyprawę w przyszłość jazzu”.

Kolejna, autorska płyta Reginy Carter ukazała się dopiero w 2006 roku, ale podobnie jak jej poprzednie nagrania, wzbudziła entuzjazm na całym świecie. „I’ll Be Seeing You: A Sentimental Journey” to muzyczny hołd dla matki Reginy, Grace Lousie Carter. Album zawiera intymne, akustyczne aranżacje utworów z lat dwudziestych, trzydziestych i czterdziestych. W poszukiwaniach specyficznego nastroju tamtych czasów Regina Carter zaprosiła do współpracy m.in. wybitne wokalistki Dee Dee Bridgewater i Carlę Cook, klarnecistę Paquito D’Riverę, akordeonistę Gila Goldsteina. Album ten zwiastował także artystyczny zwrot w muzyce Reginy Carter. Coraz wyraźniej słuchać w jej nagraniach inspiracje czerpane wprost z muzyki klasycznej, tanecznego swingu, „new black music”, folkowych skojarzeń z Południa USA, rhythm’ n’ bluesa a nawet muzyki etnicznej. Więc kolejny album „Reverse Thread” skrzypaczka zrealizowała wraz z muzykami afrykańskimi, ale w tak kulturowo zagmatwanym tyglu, że trudno dopatrywać się w pomyśle znamion „mody na ludowość”. Album zyskał rekomendujące recenzje prestiżowych mediów i nominowany był Grammy Awards. W światowe obchody setnej rocznicy urodzin Elli Fitzgerald wpisała się realizując album „Ella: Accentuate the Positive”. Jazzowa skrzypaczka Regina Carter od lat jest zafascynowana muzyką i osobowością Królowej Jazzu; teraz składa jej wspaniały hołd interpretując wielkie hity Elli Fitzgerald (m.in. „Crying in the Chapel”, „I’ll Never be Free”, „All My Life“, „Dedicated to You”, „Reach for Tomorrow”, „Undecided”, „Jud”, „I’ll Chase the Blues Away”).

Regina Carter genialna instrumentalistka, powszechnie uznawana za najwybitniejszą skrzypaczkę jazzową na świecie i honorowana najważniejszymi laurami jazzu (od prestiżowych ankiet Down Beat, gdzie od lat uznawana jest za Jazzową Skrzypaczkę po udział w najważniejszych festiwalach i prestiżowych wydarzeniach oraz lukratywny grant McArthur Fellows Program). „Kariera Reginy Carter jest jak prawdziwe crescendo sukcesu, które nigdy nie przestaje brzmieć” – komplementują muzykę skrzypaczki krytycy. Ale jak sama konkluduje „ma misję do spełnienia: chcę wnieść swój wkład w muzykę i zrobienie tego na swoich warunkach”. Z takim wyzwaniem skrzypaczka wymyka się komercyjnej sferze muzyki, stając się bezwiednie ikoną tego, co w wielkiej sztuce najważniejsze: artystką non-konformistką z ogromnym talentem i ambicjami.

Intermobility (z String Trio of New York -1992), Octagon (z String Trio of New York – 1992), Blues (z String Trio of New York – 1993), An Outside Job (z String Trio of New York -1994), Regina Carter (1995), Loopin’ the Cool (z Mark’em Heliasem – 1995), Xenocodex (z Elliotem Sharpem – 1996), String Trio Of New York (1997), Ellington / Monk / Mingus (z Anthony’m Davisem -1997), Davis Something for Grace (1997), Lotus Flower (z Steve’m Turre – 1999), Rhythms of the Heart (1999), Spirit Song (z Kenny’m Barronem -1999), Travelling Miles (z Cassandrą Wilson -1999), Motor City Moments (2000), Chasin’ The Gypsy (z Jamesem Carterem – 2000), Freefall (z Kenny’m Barronem – 2001), Paganini: After A Dream (2003), Something To Believe In (z Carmen Lundy – 2003), Blood on the Fields (z Wyntonem Marsalisem, 2004), I’ll Be Seeing You: A Sentimental Journey (2006), Reverse Thread (2010), Classic Ellington (z Sir Simonem Rattle, Leną Horne, Birmingham Symphony Orchestra – 2000), Caribbean Rhapsody (z Jamesem Carterem – 2011), The Duke (z Joe Jacksonem – 2012), Southern Comfort (2014), Ella: Accentuate The Positive (2014)