Fats Waller ( Thomas Wright Waller) – genialny pianista i kompozytor początków ery jazzu gry uczył się na skrzypcach by swobodnie grać na fortepianie już jako 10-latek. Początkowo grywał na koncertach uczniowskich, potem na organach w kościele swojego ojca. W 1918 roku, będąc jeszcze w szkole średniej, został poproszony o zastąpienie organisty w Lincoln Theater, po czym dostał stały angaż w Wurlitzer Grand. Rok później wygrał w konkursie talentów z nagraniem pianisty ragtime’owego Jamesa P. Johnsona, „Carolina Shout„. Fats Waller ( 21.05.1904-15.12.1943) przyswoił styl gry na fortepianie zwany „stride piano„, tak zwane „swingowanie lewą ręką”, do czego dorzucił własny, niepowtarzalny styl. W 1919 roku odbył trasę jako pianista wodewilowy. Skomponował wówczas utwór „Boston Blues„, który pod zmienionym tytułem „Squeeze Me” ze słowami Clarence’a Williamsa stał się jedną z najbardziej znanych jego piosenek. Na początku lat 20-tych, w okresie rodzącej się w USA „ery jazzu” i szalejącej prohibicji, Waller udzielał się ze swoim graniem na różnego rodzaju kabaretach, knajpach i wodewilach. W tym samym czasie zrealizował swoją pierwszą płytę jako akompaniator z jedną z czołowych śpiewaczek bluesowych Sarą Martin. Nagrywał też z legendarną wokalistką Bessie Smith i w 1926 roku odbył z nią wspólne tournee. Pierwszym jego solowym nagraniem fortepianowym było prawdopodobnie „Muscle Shoal Blues„. W 1928 roku współpracował z Jamesem P. Johnsonem i Clarence’em Toddem nad muzyką do broadwayowskiej rewii „Keep Shufflin’„. Była to kontynuacja przedstawienia „Shuffle Along” z 1921 roku (autorstwa Noble’a Sissle’a i Eubiego Blake’a), z Josephine Baker w roli głównej. Chociaż Waller nie pojawiał się na scenie, podbił publiczność zgromadzoną w Daly’s Theater swoją żywiołową grą na fortepianie. Andy Razaf, który napisał libretto stał się odtąd nadwornym autorem dla koncepcji muzycznych FatsaWallera :w czerwcu 1929 roku Razaf i Waller stworzyli razem jeszcze jedną murzyńską rewię, „Hot Chocolates”. Tym razem w orkiestrze zasiadł sam Louis Armstrong. Wśród piosenek do „Hot Chocolates” znalazł się jeden z największych standardów duetu Waller-Razaf, „Ain’t Misbehavin’.Na przełomie lat 20-tych i 30-tych Fats Waller nadal znajdował się u szczytu popularności; napisał wtedy także swe najlepsze piosenki: „Honeysuckle Rose”, „Blue, Turning Grey Over You”, „Keepin’ Out Of Mischief Now” , „I’ve Got A Feeling I’m Falling” oraz „I’m Crazy 'Bout My Baby„.
W 1932 roku amerykański pianista i kompozytor odbył trasę koncertową po Europie: wraz z utworzeniem formacji Fats Waller And His Rhythm (w 1934 roku) przyszła sława światowa. W składzie grupy gwiazd znaleźli się m.in. Al Casey , Herman Autrey , Gene Sedric , Billy Taylor, Charles Turner , Harry Dial ,Yank Porter Rudy Powell. Między majem 1934 roku a styczniem 1943 roku, nakładem wytwórni RCA Victor ukazało się ponad 150 singli tego zespołu; do tego doszły solowe nagrania fortepianowe i organowe Fatsa Wallera i zestaw nagrań big-bandowych. Płyty formacji Fats Waller And His Rhythm były ogromnym sukcesem komercyjnym I lansowały wielkie standardy ery Swingu :”Don’t Let It Bother You”, „Sweetie Pie”, „Lulu’s Back In Town”, „Truckin'”, „A Little Bit Independent”, „It’s A Sin To Tell A Lie”, „You’re Not That Kind”, „Until The Real Thing Comes Along”, „The Curse Of An Aching Heart”, „Dinah”, „S’posin”, „Smarty”, „The Sheik Of Araby”, „Hold Tight” czy „I Love To Whistle”. Fats Waller zyskał również sławę późniejszymi wielkimi przebojami, takimi jak „I’m Gonna Sit Right Down And Write Myself A Letter”, „When Somebody Thinks You’re Wonderful”, „My Very Good Friend The Milkman” i „Your Feet’s Too Big”. W 1935 roku Waller zagrał w filmie „Hooray For Love„, razem z Billem „Bojangles” Robinsonem. Rok później zebrał entuzjastyczne recenzje za wykonanie „I’ve Got My Fingers Crossed” do filmu „King Of Burlesque”. W 1938 roku odbył, jako wielka gwiazda jazzu, kilkumiesięczne tournee po Europie. Po powrocie do USA miał przez jakiś czas własne combo a na początku lat 40-tych koncertował z towarzyszeniem swojego big-bandu, by z czasem powrócić do występów solowych ( jego próba zagrania poważnego, nowocześniejszego niż swing, jazzu na żywo w Carnegie Hall w