Small Places” to kontynuacja udanego debiutu „The Rub and Spare Change”, na którym Michael Formanek, amerykański kontrabasista i kompozytor, zadebiutował jako lider. Nagranie zgarnęło pięć gwiazdek w recenzji magazynu Down Beat, pojawiły się też rekomendujące wzmianki w New York Times. Najlepiej fenomen płyty oddaje recenzja w branżowym Progression: „To doświadczenie słuchania, gęste choć przejrzyste, łączy ideę muzyki wykoncypowanej z prostotą ulicy”. „Small Places” wykracza jednak poza dotychczasowe dokonania kwartetu, muzycy poruszają się pomiędzy kompozycją i improwizacją tak, że słuchacz czasem nie jest w stanie uchwycić momentu, kiedy artyści przekazują sobie prowadzenie melodii. To prawdziwy amerykański jazz XXI wieku – pikantne riffy, mocarne ostinato, bogactwo melodii i nieprzewidywalność brzmieniowa. Album nagrał kwartet basisty ( Tim Berne -saksofon, Craig Taborn-fortepian i perkusista Gerald Cleaver).

Michael Formanek nauke muzyki zaczął od  gry na gitarze oraz elektrycznej gitarze basowej. By nabrać właściwego stosunku do jazzowego kontrabasu podjął prywatne lekcje ( w latach 1973-83) oraz studiował kompozycję u Roberta Aldridge’a (1989-90).  Profesjonalny, jazzowy debiut miał miejsce w 1974 roku,  gdy Formanek zagrał w legendarnej formacji Bishopa Normana Williamsa. Niebawem stał się obiektem zainteresowań najwybitniejszych jazzmanów; współpracę zaproponowali mu m. in.  Eddie Henderson, Woody Shaw, Dave Liebman. Z zespołem Williamsa grał jeszcze  w latach 1974-76, ale już coraz częściej współpracował w grupach Joe Hendersona (1976-77),Marka Ishama (19767-8), Dave’a Liebmana (1977-79). Gdy przeniósł się do Nowego Jorku natychmiast podjął współpracę w zespołach Herbie’go Manna (1979-80) oraz Michaela Franksa (1981). Lansował także autorską grupą Gallery, z którą koncertował  (z dużym powodzeniem)  w latach1982-83. Nagrane albumy (“Memories Of Pannonia”-z Atillą Zollerem, “Movies”, “Overcome”, “The City”, “Wide Open Space”, “Ten Songs”- z Leni Stern, “Mythology”, “Departure”, “Under The Influence”, “Low Profile”, “Can You Hear A Motion”, “New York Child”, “Alien Army”, “Unbroken Line”, “Standing On A Whale”)  stały się doskonałymi rekomendacjami dla młodego muzyka a w kręgu wybitnych liderów, którzy w swoich zespołach widzieli elokwentnego basistę byli także : Dave Friedman (1982),  Dave Samuels (1982-83), Stan Getz (1983-84), Toshiko Akiyoshi i Lew Tabackin (1983-84),  Gerry Mulligan (1985-86),  Freddie Hubbard (1986-90),  Fred Hersch (1988-91), Terumasa Hino ( od 1989 roku ),  big band Mingus Dynasty (od 1991 roku ). Poza pracą dla innych liderów Formanek tworzył także własne grupy ( z Timem Bernem i  Greg”em Osby’m ).

Przełomowymi okazały się nagrania realizowane dla monachijskiej ECM Records. Odtąd muzyka Michaela Formanka nabrała niezwykle nowoczesnych, często awangardowych brzmień. Charakterystycznym był np. album „The Distance”, w który zaangażowali się wyróżniający się na nowojorskiej scenie muzycy, o którzy zrealizowali epicka wizję M.Formanka i stworzyli współczesną definicję nowego, jazzowego big bandu. Choć dwa poprzednie, zrealizowane także dla ECM Records, albumy Michaela Formanka (w tym album nagrany w kwartecie z Timem Bernem, Craigiem Tabornem i Geraldem Cleaverem) spotkały się z entuzjastycznym przyjęciem, to na „The Distance” ten znakomity amerykański basista i kompozytor schodzi ze sprawdzonej, utartej ścieżki i rzuca się w nieznane, zapraszając słuchacza na spotkanie ze złożonym z 18 muzyków big bandem, żartobliwie nazwanym Ensemble Kolossus. Obok romantycznego utworu tytułowego, znajdziemy tu też suitę „Exoskeleton” – prawdziwy muzyczny kalejdoskop i urzeczywistnienie śmiałego, acz pięknego marzenia Michaela Formanka o dużym jazzowym zespole na miarę XXI wieku.

Dionizy Piątkowski