Pianista Fletcher Henderson (18.12.1887-28.12.1952) był jedną z kluczowych postaci w rozwoju muzyki big-bandowej a w latach 30-tych swą działalnością ustalił kryteria jej wartościowania. Dokonał tego dzięki angażowaniu do swego zespołu czołowych i perfekcyjnych muzyków, jak i stworzeniu (wspólnie z Donem Redmanem) wzorca aranżacji big-bandowej. Liderem big-bandu i aranżerem został przypadkowo: po uzyskaniu dyplomu z chemii na Atlanta State University, pojechał do Nowego Jorku (1920) aby kontynuować studia. By zarobić na życie, podjął pracę song-pluggera (pianisty-prezentera piosenek) w spółce Pace-Handy Music Company. Wkrótce w wytwórni płytowej Harry’ego Pace’a -Black Swan Record Company brał udział, jako pianista, w wielu sesjach nagraniowych tej firmy. Wkrótce sformował zespół akompaniujący wokalistce Ethel Waters , by nieoczekiwanie objąć przewodnictwo orkiestry w Little Club,w nowojorskim Harlemie. Orkiestra ta była w istocie nieformalnym zespołem różnych muzyków, którzy wybrali Hendersona na swego lidera, ponieważ (jak wspomina Redman) „…Henderson był wykształcony, miał przyjemny wygląd, pomyśleliśmy więc, że razem daleko zajdziemy”. Tak nieoczekiwanie rozpoczęła się kariera Fletchera Hendersona. Pod koniec 1924 roku wprowadził swój zespół do Roseland, jednej z najsłynniejszych sal tanecznych Nowego Jorku. Kontrakt opiewał na cztery lata, jednakże Henderson – w porozumieniu z kierownictwem klubu – przedłużył go do 10 lat. W tamtych latach droga do sukcesu wiodła szlakiem wytyczonym przez Paula Whitemana, oferującego publiczności repertuar złożony z tang, walców i innych popularnych melodii tanecznych ogrywanych w swingowych nastrojach. Fletchera Hendersona reklamowano zatem jako „ciemnoskórego Paula Whitemana” stąd mało kto kojarzył jego big-band z jazzem ( mimo, że w zespole było wielu wybitnych jazzmenów, jak choćby saksofonista Coleman Hawkins). Stylistyka big-bandu uległa jednak zasadniczej zmianie wraz z wejściem do zespołu Louisa Armstronga. Pozostał w orkiestrze niecały rok (zrezygnował w 1925 roku), ale nawet ten krótki pobyt skłonił Fletchera Hendersona i Don Redmana do zasadniczej zmiany stylu aranżacji. Teraz jego partytury zaczęły lansować nowoorleański, polifoniczny styl gry zespołowej, co wyrażało się przeciwstawianiem sekcji saksofonów i trąbek oraz oddaniem pełnej swobody solistycznym talentom pojedynczych muzyków. W 1927 roku big-band Fletchera Hendersona znajdował się w centrum uwagi i skupiał najlepszych, nowojorskich muzyków: Colemana Hawkinsa, Tommy’ego Ladniera, Jimmy’ego Harrisona, Charlie’ego Greena i Bustera Baileya. W połowie 1927 roku czołowy aranżer orkiestry, Don Redman, odszedł do McKinney Cotton Pickers, aby pełnić tam obowiązki kierownika muzycznego. Jego odejście oznaczało, że to Fletcher Henderson przejmie teraz obowiązki głównego aranżera big-bandu. Początkowo nieźle sobie radził z nowymi obowiązkami, ale gdy w 1928 roku uległ wypadkowi samochodowemu zmienił sposób patrzenia na orkiestrę i swoją karierę. Jak wspominała żona: „Nigdy specjalnie nie nadawał się do interesów, a po wypadku – jeszcze mniej”. W rezultacie wyzbył się ambicji zawodowych i warunkach surowej walki rynkowej wczesnych lat 30-tych (zwłaszcza na polu muzyki big-bandowej i pogrążonej w kryzysie Ameryce), nie była to najlepsza recepta na sukces. W 1929 roku masowo zaczęli odchodzić z zespołu najlepsi muzycy. W następnym roku Henderson próbował zreformować skład zespołu i już w 1931 roku jego big-band odznaczał się obsadą skrzącą się od wspaniałych nazwisk : wśród trębaczy Rex Stewart i Bobby Stark, w sekcji puzonów Benny Morton, a wśród saksofonistów Coleman Hawkins, Russell Procope i Edgar Sampson. W 1934 roku w sekcji trąbek grali Red Allen i Joe Thomas, a w 1936 roku Roy Eldridge, Omer Simeon, Chu Berry, Israel Crosby i „Big” Sid Catlett. Niezależnie od aranżacji wykonywanych przez własny big-band, Fletcher Henderson zapewniał swymi partyturami sukcesy także innym liderom, zwłaszcza Benny’emu Goodmanowi. Niestety, mimo wysokiej jakości materiału muzycznego i klasy muzyków pozycja orkiestry Fletchera Hendersona bladła. Jego niewrażliwość na wymagania związane z komercją sprawiła, że stopniowo odchodzili od niego muzycy, zaś entuzjastów jego muzyki było coraz mniej. W 1939 roku Fletcher Henderson miał już dość coraz bardziej pustych sal, awantur z promotorami, niepokojów w zespole i nacisków, jakim byli poddawani liderzy big-bandów. Podjął błyskawiczną decyzję: rozwiązał big-band i przeszedł do Goodmana, jako etatowy aranżer i pianista. Przez lata 40-te pisał głównie dla B.Goodmana oraz innych liderów. Raz jeszcze sformował na, specjalną okazję, własny big -band. Pod koniec dekady powrócił do swej – znanej już publiczności – roli akompaniatora Ethel Waters. Dyskografia orkiestry i jej lidera obejmuje znaczące albumy “Fletcher Henderson 1921-23”, “Fletcher Henderson & The Dixie Stompers”, ”Fletcher Henderson & His Orchestra”,” Under The Harlem Moon”,”Harlem Madness”,”The Fletcher Henderson Septet Live In Concert 1947”, “The Fletcher Henderson Sextet”, “The Indispensable Fletcher Henderson”, “Hocus Pocus”, “Fletcher Henderson: Complete 1924 – 1925”- z Louisem Armstrongiem, “Fletcher Henderson & His Orchestra”, “Tidal Wave 1931-34” oraz kompilację “A Study In Frustration: The Fletcher Henderson Story”. Nawet dzisiaj, wiele big-bandów – wliczając tu nawet orkiestry awangardowe jak Sun Ra Arkestra – korzysta z innowacji jakie wprowadzał kompozycjami oraz aranżacjami Fletcher Henderson.
Fletcher Henderson był jedną z kluczowych postaci muzyki big-bandowej. Wśród muzyków grających w jego orkiestrach znaleźli się wybitni twórcy: Don Redman był innowatorem big-bandowej aranżacji, Edgar Sampson – utalentowanym kompozytorem, zaś Horace Henderson, młodszy brat Fletchera, świetnym kompozytorem.