Gary Peacock święci swoje największe sukcesy, będąc częścią rozmaitych zespołów, z których standardowe trio jest ( zdaje się ) dla muzyka najważniejsze. W początkach swojej kariery, przyczynił się do swoistej rewolucji, polegającej na zredefiniowaniu roli kontrabasu, który coraz częściej stawał się instrumentem odpowiedzialnym za melodię. Podejście to stało się udziałem zespołów dowodzonych przez takich pianistów, jak Paul Bley, Bill Evans, Keith Jarrett czy Marc Copland, w których Gary Peacock odgrywał równorzędną rolę jazzowego kreatora. Lista wybitnych albumów, jakie zrealizował jest równie imponująca, jak zespoły i muzycy, z którymi koncertował i nagrywał ( „Trio’ 64”- z Billem Evansem, “New York Eye And Ear Control”- z Albertem Aylerem), “Vibrations” -z A. Aylerem, “Ballads”- z Paulem Bley’em, “Paul Bley & Gary Peacock” ,”Tales Of Another”, “December Poems”- z Janem Garbarkiem, “Shift In The Wind”, “Voice From The Past”, “Standards”- z Keith’em Jarrettem, “Changes”- z K. Jarrettem, “Standards 2”, “Guamba”, “Tribute”, ”Standards In Norway”, “Partners”, “Adventure Playground”- z Johnem Surmanem, “Bye Bye Blackbird”-z K.Jarrettem, “Once I Loved”, “Annette”- z Paulem Bleyem i Franzem Kogelmannem, “Muthspiel-Peacock-Muthspiel-Motian”, “At The Deer Head Inn” z K. Jarrettem, Paulem Motianem, “Oracle”, “Keith Jarrett At The Blue Note-The Complete Recordings”, “Just So Happens”– z Billem Frisellem, “Innocent Green”, “Tethered Moon: Play Kurt Weil” -z Paulem Motianem). Pasmo sukcesów, jakie odnosi Gary Peacock jest także związane z licznymi albumami ( w tym także autorskimi), jako nagrał dla monachijskiej oficyny ECM Records. Jako lider zadebiutował w 1977 roku, kiedy jego album „Tales of Another”, nagrany w trio z Jarrettem i Jackiem DeJohnette, ukazał się nakładem ECM Records.
Gary Peacock gościł w Niemczech już pod koniec lat 50-tych, gdy grał (na fortepianie !) w amerykańskiej orkiestrze wojskowej. Wtedy zainteresował się także kontrabasem i po wyjściu do cywila pozostał w Niemczech, by już jako basista grać jazz z miejscowymi muzykami (np. z Albertem Mangelsdorffem i Atillą Zollerem). Akompaniował też koncertującym w Niemczech Amerykanom (np. saksofonistom Bud’emu Shankowi i Bobowi Cooperowi). W 1958 roku przeniósł się do Kalifornii, gdzie grał z m.in. Shorty’m Rogersem, Paulem Hornem i Paulem Bley’em. Z wybitnym pianistą P. Bleyem pracował aż do 1962 roku i stawał się znaczącym muzykiem nowojorskiej awangardy jazzowej. To także wtedy grał u Billa Evansa, grupach Rhaasana Rolanda Kirka, George’a Russella, Roswella Rudda, Steve’a Lacy’ego i Alberta Aylera ( z którym pojechał, w 1964 roku, na koncerty do Europy ). W połowie lat 60-tych oddał się studiom nad filozofią Wschodu i medycyną naturalną. Pracował krótko z Milesem Daviesem, grał ponownie z Paulem Bley’em, wyjechał na studia do Japonii, powrócił w 1972 roku na Uniwersytet Waszyngtoński by studiować biologię. W połowie lat 70-tych ponownie grał w trio z Paulem Bley’em i Barrym Altschulem. Pod koniec lat 70-tych nawiązał współpracę z trio Keitha Jarretta (z perkusistą Jackiem DeJohnettem). Poza trio K.Jarretta, kontrabasista realizuje swoje projekty wraz z trio z pianista Marc’em Coplandem i perkusistą Joey’em Baronem. W 2015 roku, po wydaniu w ECM Records albumu „ Now This”, trio odniosło spory sukces a prestiżowy The Guardian określił płytę mianem „zniewalającej„, zaś portal All About Jazz napisał, że „muzycy są zawsze niezwykle czujni: wsłuchują się w siebie, odpowiednio reagują, wiedzą kiedy zagrać więcej i wiedzą też, kiedy zamilknąć”. Zachwyt dla trio towarzyszy także albumowi „Tangents”, który utrzymany jest w podobnej konwencji, stylistyce i arcyciekawem brzmieniu. Wspaniała wirtuozeria muzyków, potęgowana jest subtelną i poetycką powściągliwością. Album zawiera pięć autorskich kompozycji Peacocka, jedną Coplanda oraz dwie Barona ale „Tangents” proponuje także dwie doskonale opracowane i perfekcyjnie zagrane wersje standardów „Blue in Green” – Milesa Davisa i „Spartacus” – Alexa Northa, spopularyzowanych kiedyś przez Billa Evansa.
