Amerykański kompozytor, minimalista Philip Glass mówi o sobie, że tworzy „muzykę o strukturach repetytywnych”. Jak wielu kompozytorów swej generacji, w czasie studiów ( m.in. w Julliard School of Music) interesował się techniką serialną i posługując się nią napisał szereg nowatorskich utworów. Ciekawie rozwijał swój język kompozytorski kierując się impulsami czerpanymi także z innych dziedzin sztuki oraz z filozofii. Największe znaczenie dla jego drogi artystycznej miał pobyt w Paryżu, gdzie studiował kompozycję pod kierunkiem Dariusa Milhauda i Nadii Boulanger. Ważne również były dla niego filmy Jeana Cocteau, a także przyjaźń z artystami sztuk wizualnych, jak rzeźbiarz Richard Serra. W latach 1965-1966 Philip Glass pracował – wraz z wirtuozem tradycyjnej muzyki Indii Ravi Shankarem – nad muzyką do filmu „Chappaqua” Conrada Rooksa. Doświadczenie to zainspirowało kompozytora kreatywnymi strukturami rytmicznymi indyjskich rag. Podróże do Indii, jakie następnie odbył, stały się impulsem do poznawania rozległych obszarów sztuki, kultury i religii (zwłaszcza buddyzmu). Philip Glass odkrył muzykę indyjską, która wpłynęła na kształt jego późniejszej twórczości, „minimalistycznej” wizji muzyki. Amerykański kompozytor zajmował się również muzyką północnej Afryki; w latach 80. zaczął współpracę m.in. z Foday Musa Suso – dzięki niemu na płytach Glassa zaczęły pojawiać się afrykańskie i arabskie motywy. Po powrocie do Nowego Jorku wykorzystał w swojej pracy także elementy muzyki orientalnej. Po tych doświadczeniach Philip Glass miał bardzo sprecyzowane wyobrażenia o muzyce, jaką chciałby tworzyć: jej podstawą stały się powtórzenia prostych struktur oraz konsonansowa harmonia. Przyjęta orientacja estetyczna mocno oddaliła go jednak od kompozycji „akademickiej”, bliższa natomiast stała się mu amerykańska minimal music oraz praktyka wykonawcza mająca często niewiele wspólnego realizacjami filharmonicznych orkiestr symfonicznych i zespołów kameralnych. Wzorem niektórych liderów zespołów jazzowych czy rockowych Philip Glass zawiązał warsztatowy, autorski Philip Glass Ensemble – grupą muzyków grających wyłącznie jego kompozycje. Popularność zyskał jako kompozytor muzyki filmowej do eksperymentalnych dzieł dokumentalnych „Koyaanisqatsi”, „Anima Mundi”, „Powaqqatsi” i „Naqoyqatsi”. Stworzył także muzykę do biograficznego filmu Errola Morrisa „Krótka historia czasu” (opowiadający o Stephenie Hawkingu) oraz do pierwotnie niemego filmu „Dracula” ( z 1931 roku) Toda Browninga. W utworach Philipa Glassa zaciera się granica między muzyką „poważną” a popularną – jej szeroki oddźwięk w kręgach spoza świata „klasyki” zaowocował współpracą z wieloma artystami rocka czy artystycznego popu, jak Paul Simon, Brian Eno, Suzanne Vega, Patti Smith, Aphex Twin, Laurie Anderson, David Byrne, a także artystami sztuk wizualnych oraz poetami i pisarzami ( Allenem Ginsbergiem, Doris Lessing). W roku 2007 kompozytor współpracował z Leonardem Cohenem nad koncertową adaptacją poezji „The Book of Longing” – zestawem kompozycji na siedem instrumentów, kwartet wokalny i recytatora, którym w prawykonaniu w Toronto udział wziął sam Cohen.
Płyta „Philip Glass:The Complete Piano Etudes” to zestaw solowych etiud na fortepian. Philip Glass przygotowywał te kompozycje ponad dwadzieścia lat, na przełomie XX i XXI wieku. Kompozytor tworzył je początkowo głównie dla siebie, zgodnie z konwencją gatunku, przeznaczonego pierwotnie do pracy nad różnymi technicznymi aspektami gry. Jednocześnie jednak wykorzystywał tę krótką formę do eksplorowania i ekspozycji możliwości stylu minimal music. Kompozycje te są efektowne i błyskotliwe, a zarazem medytacyjne, klarowne. Rolę interpretatora przyjął wybitny polski pianista Maciej Gański tworząc z dwupłytowego zestawu znakomitą i perfekcyjną sesję i wizytówkę geniuszu Philipa Glassa. Nagranie wszystkich utworów przez jednego muzyka, to projekt pozwalający poznać najlepiej muzykę i zamysł kompozytorki Philipa Glassa w perfekcyjnej, wirtuozerskiej interpretacji znakomitego pianisty. „Maciej Gański jest kontynuatorem złotej ery polskiej pianistyki”; „należy do grona wybitnych polskich pianistów młodego pokolenia”; „objawił się jako tytan fortepianu”; „doskonały wykonawca – o niezwykle przejrzystej, wręcz krystalicznej technice” – to tylko kilka wybranych cytatów z recenzji gry artysty. Jako pierwszy Polak dokonał nagrania kompletu dwudziestu fortepianowych etiud Philipa Glassa.