Charles Fambrough to jeden z wybitnych i błyskotliwych kontrabasistów współczesnego jazzu. Przez ponad dziesięć lat uczył się ( w klasie klasycznego kontrabasu Neila Courtney’a) oraz czynnie uprawiał klasykę muzyczną w ramach pracy w słynnej Philadelphia Symphonic Orchestra. Drogę do jazzu odbył poprzez estradowe produkcje w telewizyjnych programach oraz grając w lokalnych grupach rhythm and bluesowych: pracował z Andy Aaronem i jego kultową Mean Machine oraz z saksofonistą Groverem Washingtonem (1969). W następnym sezonie był basistą w nowym zespole G.Washingtona i pozostanie z nim do 1974 roku. Kolejne jazzowe sezony gra w zespole Airto Moreiry (1975-80), jest nadwornym basistą w zespołach McCoy Tynera (1978-80), współpracuje z Artem Blakey’em i jego Jazz Messengers (1980-84), gra w zespołach Wyntona Marsalisa (1981-82). Z takimi jazzowymi rekomendacjami zapraszany jest do współpracy z najwybitniejszymi innowatorami jazzu (Freddie Hubbard, Rashan Roland Kirk, Shirley Scott, Kenny Barron, Horace Silver, Roy Hayness, Courtney Pine) realizując także brawurowe albumy ( „Blakey’s Theme”, „ Diamond In The Rough”, „Three For All + One”, „Keeper Of The Spirit”, „Present Tense”, „The Charmer”, „I’ve Got Another Rhythm”, „ Blues at Bradley’s”, „Planet Jazz”, „ Blue Patches”).
