Jedna z niekonwencjonalnych oraz unikalnych w skali europejskiej inicjatyw jazzowych, gorzowska Mała Akadedmia Jazzu doczekała się nie tylko wspaniałego jubileuszu, ale przede wszystkim poważnego, naukowego opracowania. Książka „Jedzie Pan Jazz. Edukacja jazzowa i popkulturowa w perspektywie antropologicznej” Wojciecha Burszty i Andrzeja Białkowskiego to opowieść o  fenomenie gorzowskiej Małej Akademii Jazzu, znanej w Polsce i na  świecie nieformalnej praktyce muzyczno-edukacyjnej i popkulturowej. Od ponad trzydziestu lat pilotuje ją  Bogusław Dziekański (tytułowy Pan Jazz oraz szef Jazz Clubu „Pod Filarami”) i łączy wysiłki kilku pokoleń wybitnych polskich i światowych muzyków jazzowych pracujących z nim na rzecz kształtowania muzycznej wrażliwości młodzieży.

Mała Akademia Jazzu powstała w 1985 roku w Gdańsku, w oparciu o Północny Oddział Polskiego Stowarzyszenia Jazzowego. W pierwszych latach funkcjonowała w wielu miastach, głównie na Pomorzu, sięgając od Szczecina po Bydgoszcz.  Przetrwała jedynie w Gorzowie Wielkopolskim, gdzie zajęcia są prowadzone nieprzerwanie od kwietnia 1986 roku. Celem Małej Akademii Jazzu jest edukacja estetyczna dzieci i młodzieży, przygotowanie do uczestnictwa w kulturze, kształtowanie nawyków i potrzeb kulturalnych, rozwój zainteresowań, kultury osobistej, słuchu muzycznego, poczucia rytmu, ogólnego umuzykalnienia. Przez wszystkie lata działalności Mała Akademia Jazzu wypuściła około 32.000 dzieci i młodzieży oraz zaprosiła kilkudziesięciu najwybitniejszych muzyków do współpracy.

Mała Akademia Jazzu jest dziś bez wątpienia jednym z najbardziej wyrazistych i oryginalnie ukształtowanych przykładów angażowania się branży muzycznej w ideę kształcenia młodej publiczności. „ Książka Andrzeja Białkowskiego i Wojciecha J. Burszty – jak pisze recenzent Mirosław Pęczak – jest przykładem owocnego zespolenia kompetencji pedagogicznych i antropologicznych, a także uwrażliwienia na te zjawiska w kulturze, które wymykają się oglądowi opartemu na analizie tzw. kultury instytucjonalnej. Zaletą książki jest umiejętne połączenie poważnych rozważań teoretycznych z anegdotą, zainteresowania detalem z wpisaniem go w szerszy kontekst, który nadaje mu znaczenie”.

Dionizy Piątkowski