Amerykański saksofonista skrywający się pod artystycznym pseudonimem T.K.Blue to Talib Kibwe wybitny artysta z ogromnym dorobkiem i dyskografią obejmującą blisko 90 albumów. Saksofonista nagrywał i koncertował z najznakomitszymi jazzu, takimi jak Don Cherry; Jaki Byard’s Apollo Stompers, Ted Daniels’ Big Band, Abdullah Ibrahim, Miriam Makeba, Sam Rivers, Archie Shepp, Sahib Shihab, Benny Bailey, George Lewis, Rufus Reid, Dizzy Gillespie, Pharoah Sanders, Dewey Redman, Andy Bey, Melba Liston, Chico Hamilton, Carl Allen, Stefon Harris, Randy Brecker, Regina Carter, Bobby McFerrin, Dee Dee Bridgewater, Jimmy Scott, Mal Waldron, Russell Malone, Gregoire Maret, Steve Turre, Mulgrew Miller, Monty Alexander, Arturo O’Farrill oraz Randy Weston, w którego zespole przez lata był szefem muzycznym i aranżerem. Kilkanaście autorskich albumów (od „“The Tide Of Love”, „Another Blue” i „A Warm Embarce” po „Latin Bird”, „Amour”, „The Rhythms Continue” i „Latin Bird”) zbudowało saksofoniście doskonałą pozycję na amerykańskiej scenie jazzowej a komplementujące recenzje potwierdzały zachwyt publiczności i krytyków. Nowojorski Hot House Jazz Guide chwalił muzyka za „elastyczny i momentami palący ton na alcie i flecie” oraz jego „afro-diasporyczne zaćmienie jazzu z rytmami Indii Zachodnich i latynoskimi oraz muzyką Gnawa z Maroka”. Prestiżowy portal All About Jazz zwracał uwagę na „umiejętności, pasję i zaangażowanie w muzyczną różnorodność” a magazyn Down Beat, przy okazji recenzji albumu „Amour” z 2017 roku pisał, że Blue „tchnie ogromną zręcznością i niewinnym urokiem, jest rzemieślnikiem tak zakochanym w swojej pracy, że nawet nie czuje się, jakby to była praca”.
T.K. Blue identyfikuje się mocno z wizja jazzu zapatrzona w afrykańskie inspiracje. Oprócz tego, że jest znakomitym saksofonistą i flecistą, jest mistrzem gry na egzotycznych instrumentach, takich jak kalimba, sanzie, lukemba, mbira i bongo. Fascynuje go także harmonia afrykańskich pianinach ręcznych oraz tradycje kulturowe społeczeństwa afrykańskiego. Głęboko zainspirowany afrykańskim dziedzictwem diaspory jego rodziców w Trynidadzie, Tobago i na Jamajce, a także jego własnymi rozległymi podróżami po Afryce, T.K. Blue dzieli się również tym, jak zakorzeniony w jego różnorodnych afrykańskich doświadczeniach jazz tworzy – jak sam to określa – „dźwięki radości i muzykę, która jest rytmicznie optymistyczna dla ludzi, aby mogli jej doświadczyć w swoich sercach”. Po występie z Herbie Hancock Institute Stars (na koncercie International Jazz Day 2024 w marokańskim Tangerze i ceremonii wręczenia nagród NEA Jazz Master Award 2024) jako lider i dyrektor muzyczny African Rhythms Alumni Ensemble, T.K. Blue ogłosił wydanie „Planet Bluu” – swojej 14 autorskiej płyty i jednego z jego najbardziej przekonujących i znaczących dzieł w jego karierze.
Do sesji „Planet Bluu” zaprosił trębacza Wallace’a Roney’a Juniora, pianistę Davisa Whitfielda, basistę Dishana Harpera i perkusistę Oriona Turre, a także Steve’a Turre na puzonie i pianistę Dave’a Kikoskiego. „Planet Bluu to miejsce wolne od wojen, głodu, systemowego rasizmu, dyskryminacji ze względu na płeć i nietolerancji religijnej – wyjaśnia genezę albumu T.K.Blue. Każdy żyje w całkowitej harmonii ze swoimi sąsiadami i środowiskiem”.