Na początku lat 90-tych zaprosiłem do Poznania nieznaną, portugalską wokalistkę, która koncertem w klubie Eskulap zahipnotyzowała tłumnie zgromadzoną publiczność. Oczekiwano specyficznego jazzu, ale Maria João wprowadziła swoim koncertem tajemniczą, jak na tamte czasy, nowatorską mieszankę folku, elektroniki, estradowej egzaltacji i stylistyki, która zawierała wszystko: jazz, saudade, eclectic pop i elementy czerpane z wielu kultur. Jej przejmujący śpiew wprowadzał atmosferę niecodziennego spektaklu oraz tajemnicy muzyki, która posiadła tylko ona. Tworząc unikalny styl, stała się punktem odniesienia w trudnej i konkurencyjnej dziedzinie muzyki improwizowanej, ale jej niezwykłe zdolności wokalne i wyjątkowa intensywność interpretacyjna przyniosły nie tylko międzynarodowe uznanie, ale także miejsce wśród najlepszych śpiewaczek naszych czasów. Jej zdolność do innowacji, swobodne poruszanie się między gatunkami sprawiają, że kariera Marii João, która trwa już cztery dekady, jest przykładem ciągłej świeżości i niewyczerpanym źródłem artystycznych kreacji.
Maria João jest gwiazdą prestiżowych festiwali. Swą kariera, która rozpoczęła się w Hot Clube de Portugal Jazz School i w ciągu zaledwie kilku lat stała się jedną z niewielu portugalskich piosenkarek, które zyskały światowe uznanie. W uznanie zasług za szerzenie portugalskiej kultury na całym świecie otrzymała prestiżowy Order Infante D. Henrique. Jest również jedyną portugalską artystką nominowaną do Europejskiej Nagrody Jazzowej. Z pianistą Mário Laginhą, nagrała kilkanaście płyt, w tym słynny „Cor” poświęcony kulturom Oceanu Indyjskiego, „Lobos, Raposas e Coiotes” z Hannover Philharmonic Orchestra i „Chorinho Feliz”. Jej ogromna dyskografia zawiera kilka niezwykłych sesji, które na zawsze weszły do kanonu muzyki europejskiej. Swój pierwszy album „Quinteto de Maria João” zrealizowała w 1983 roku i natychmiast została zauważona na lokalnej scenie. Dwa kolejne albumy z kwintetem pojawiły się w latach 80-tych i zapowiadały szereg późniejszych projektów realizowanych wraz z wybitnymi artystami, takimi jak Aki Takase, Carlos Bica, Bobo Stenson, Bobby McFerrin, Egberto Gismonti, Gilberto Gil, Joe Zawinul, Laureen Newton, Lenine, Guinga, Trilok Gurtu, Ralph Towner i Manu Katché. Modelową stała się współpraca z pianistą i kompozytorem Mário Laginha, z którym zrealizowała większość sesji płytowych i koncertów. W 2009 roku przygotowali projekt Ogre, w którym wokalistka przez wiele lat realizowała swoje autorskie pomysły eksplorując elektroniczne brzmienia w utworach ze swojego repertuaru lub w wersjach innych autorów.
