Jazzowa twórczość Charliego Byrda jest zdominowana jego klasycznym wykształceniem i zainteresowaniem innymi formami muzyki. W jego solowych improwizacjach brak czasem tak swobodnego swingu, jaki prezentują choćby koledzy z zespołu, Barney Kessel i Herb Ellis, za to pod względem techniki, smaku i zmysłu formy mało ma sobie równych. Charlie Byrd to legenda jazzu, artysta współpracujący i nagrywający z największymi gigantami tej muzyki. Jest niekoronowanym królem jazzowej samby, wykreowanej w latach 60-tych wspólnie z Antonio Carlosem Jobimem, Astrud Gilberto i Stanem Getzem.
Charlie Byrd (16.09.1925 – 2.12.1999) naukę gry na gitarze rozpoczął wczesnym dzieciństwie i już w drugiej połowie lat 30-tych doszedł do imponującej biegłości technicznej W czasie wojny, we Francji poznał Django Reinhardta i od czasu do czasu obaj gitarzyści grywali razem. Po wojnie był już w pełni profesjonalnym muzykiem. Należał do wielu popularnych orkiestr tanecznych, ale pod koniec lat 40-tych porzucił estradę i zaczął studiować w klasie gitary klasycznej. Po nauce u wielu sławnych mistrzów, jak Andres Segovia, Byrd powrócił do USA i zamieszkał w Waszyngtonie. W utworzonym przez siebie zespole wykonywał wprawdzie jazz, ale przetworzony przez inklinacje z muzyką klasyczną. W końcu lat 50-tych związał się w jazzowym big-bandem (orkiestrą Woody’ego Hermana) by po latach wrócić do mniejszych składów i grać w zespole Stana Getza. Dokonane przez nich nagrania muzyki latynoskiej wieszczyły tryumfalną karierę bossa novy i stały się wielkimi hitami nowego, jazzowego trendu. W 1973 roku Charlie Byrd założył wraz z Barneyem Kesselem i Herbem Ellisem trio Great Guitars, z którym nagrywał i koncertował na całym świecie. Od końca lat 70-tych i przez całe lata 80-te Charlie Byrd był stałym gościem międzynarodowych estrad, czasem, solo, czasem w duecie, a najczęściej z Great Guitars.
