“Birdly Serenade” to album dla legendarnej Impulse Records, który zrealizował kwartet Davida Murray’a. Dla tej kultowej oficyny wczęśniej nagrywali m.in. John Coltrane, Duke Ellington i Ray Charles. Sesja jest pierwszym nagraniem Davida Murray’a w legendarnym Van Gelder Studio i jego drugim nagraniem u boku gwiazdorskiego trio pianistki Marty Sánchez, basisty Luke’a Stewarta i perkusisty Russella Cartera.
Urodzony w Berkeley David Murray wyrzeźbił swoje idiosynkratyczne dziedzictwo jazzowe na setkach nagrań i niezliczonych koncertach na całym świecie, grając u boku wszystkich: od McCoy Tynera i Jamesa „Blooda” Ulmera po słynny World Saxophone Quartet, którego był współzałożycielem. To także jeden z najgenialniejszych innowatorów współczesnego jazzu, eksperymentator nowojorskiej sceny loftowej, który pod koniec lat 70-tych – wspólnie z Hamietem Bluiettem, Oliverem Lake’m i Juliusem Hemphillem – założyli legendarny World Saxophone Quartet, jeden z najważniejszych (obok Art Ensemble Of Chicago) zespołów New Black Music. Ostatnie dekady to dla saksofonisty czas doskonałe przyjmowanych autorskich zespołów. Każda z tych formacji budzi na całym świecie wielki zachwyt, bowiem wszystkie zespoły Murray’a odznaczają się doskonale sporządzonymi, oryginalnymi aranżacjami oraz śmiałymi, świetnie skrojonymi partiami solowymi. Własne, całkowicie indywidualne produkcje Davida Murray’a noszą ślady jego rhythm and bluesowych i gospelowych korzeni oraz otwartość free-jazzowej swobody. Współpracował z Jamesem Carterem, Billy’m Bang’em, Jamesem Newtonem, Arthurem Blythem, Butchem Morrisem, Fredem Hopkinsem, Philem Wilsonem, Sunny’m Murray’em, Jackiem De Johnettem, Jamesem „Blood” Ulmerem, Cassandrą Wilson i Macy Gray. Otrzymał nagrodę Guggenheima, Grammy Award i wiele innych, prestiżowych wyróżnień, ale najbardziej wpływowa jest jego wszechstronność — chęć grania w różnych tradycjach i pokoleniach, łączenie awangardy z klasyką i improwizowanie wirtuozersko przez cały czas.
Po doskonale przyjętym albumie „Francesca”, który został uznany przez New York Times za jeden z najlepszych albumów jazzowych 2024 roku, najnowszy „Birdly Serenade” jest ciekawą odsłoną nagrodzonego Grammy Award projektu „Birdsong”. To wyprodukowany przez Randalla Postera (producenta „Wolf Of Wall Street”, „Grand Budapest Hotel”, „School of Rock”) i Stewarta Lermana (Elvis Costello, Sharon Van Etten, Loudon Wainwright), zestaw na którym znajdują się dzieła takich artystów, jak Yo Yo Ma, Mark Ronson czy The Flaming Lips. Projekt „Birdsong” stał się jedną z najbardziej aktywnych i wpływowych sił kulturowych na świecie zajmujących się ochroną ptaków. Popierany jest przez National Audubon Society, Brooklyn Botanic Gardens, Obey Giant/ Shepard Fairey, The Aspen Center For Environmental Studies oraz Two Thirds For The Birds. David Murray tworząc muzykę do „Birdly Serenade”, inspirował się ptakami, ich ruchem, lekkością, wolnością i naturą. Na nowym albumie znalazły się zarówno utwory liryczne, jak i pełne niepokoju. Do tych drugich należą m.in. „Black Bird’s Gonna Lite Up the Night”, który Murray napisał bezpośrednio w studiu podczas sesji nagraniowej oraz „Capistrano Swallow” – inspirowany wspomnieniami z młodości, kiedy obserwował słynne wiosenne przeloty jaskółek nad misją San Juan Capistrano w południowej Kalifornii. David Murray sięgnął także po poezję Franceski Cinelli („Song of the World” oraz „Oiseau de Paradis”), w którym usłyszymy również samą poetkę.
Tytułowy utwór z albumu rzuca światło na tę historię. Ten polirytmiczny walc z pełną tęsknoty melodią zawiera tekst oparty na wierszu żony i menedżerki Murraya, Franceski Cinelli. Śpiewa go dynamiczna młoda wokalistka jazzowa o kameruńsko-amerykańskich korzeniach, Ekep Nkwelle, wspierana z wyczuciem i energią przez kwartet Davida Murraya. Tym, co ostatecznie stało się iskrą twórczą, były wiersze napisane przez Cinelli, która przyjechała na rezydencję artystyczną przygnębiona chorobą swojej matki. „Birdly Serenade” to pierwszy tekst, który stworzyła. Był to precyzyjny, poetycki zapis jej obserwacji, zawierający “the tremolos of a diving bird” (tremolo nurkującego ptaka) przebijającego się przez mgłę. „Otwierający utwór zawiera teksty i poezję Franceski Cinelli, które zainspirowały rytmy całego albumu. – wyjaśnia genezę sesji David Murray. Ta współpraca dała mi skrzydła, aby połączyć się z ptakami i Birdsong Project Randalla Postera”. Melodyjna interpretacja tego fragmentu w wykonaniu Davida Murraya okazała się idealna dla jego kwartetu, który współpracuje ze sobą już od kilku lat. To ich album studyjny „Francesca” wydany przez szwajcarską wytwórnię Intakt Records został uznany przez wielu krytyków za jeden z najlepszych albumów jazzowych 2024 roku. „Nie muszę już koniecznie grać standardów” – mówi David Murray. Staram się tworzyć własne standardy. To właśnie dlatego piszę utwory, żeby stworzyć mój własny muzyczny świat. Ten projekt bardzo mi w tym pomógł”.
