Historia jazzowej sztuki wokalnej jest równe długa jak historia tej muzyki: narodziła się ze śpiewu czarnoskórych śpiewaczek bluesa, gospel i spirituals. Wielkie wokalistki – Dinah Washington, Bessie Smith, Billie Holiday, Mahalia Jackson, Sarah Vaughan, Ella Fitzgerald czy należące już do innego pokolenia Abbey Lincoln, Nina Simone, Mary Lou Williams, Aretha Franklin, Dionne Warwick – zmieniły jazz, stały się gwiazdami i ikonami stylu. Te wspaniałe i legendarne artystki ustąpiły miejsca równie wielkim gwiazdom, takim jak Dee Dee Bridgewater, Cassandra Wilson czy Dianne Reeves, choć teraz świat jazzowej wokalistyki należy już do pokolenia młodych, wschodzących artystek, dla których śpiewanie jazzu jest naturalną konsekwencją fascynacji bluesem, gospel, muzyką soul czy wręcz folkowymi zaśpiewami prowincjonalnej Ameryki oraz inspiracjami  czerpanymi z  egzotycznej muzyki etnicznej .

Wokalistka i pianistka Diana Krall nie jest wyjątkiem. Jej wspaniała muzyka, estradowy wizerunek oraz niepospolita uroda sprawiają, że swoją popularnością dorównuje największym gwiazdom filmu i pop-estrady. Jej płyty sprzedawane są w milionowych nakładach, a przy okazji wszelkich jazzowych plebiscytów i rankingów obsypywana jest wieloma nagrodami. Ta delikatna blondynka „niesie dziś jazzową pochodnię”, którą kiedyś rozpaliły takie artystki jak Bessie Smith czy Shirley Horn. Jej wyjątkowy głos jeden z krytyków porównał do mieszaniny whisky z miodem. Ale jest także Diana Krall jedną z wielu „białych” wokalistek, która z niezrównaną oryginalnością tworzy swoje oryginalne brzmienie, zgrabnie wpisując się w tradycyjny smak jazzu.

Być może dlatego aksamitny, klasyczny i jazzowy głos amerykańskiej wokalistki Samary Joy przykuł uwagę jury w Międzynarodowym Konkursie Wokalnym im. Sarah Vaughan, które nagrodziło, w 2019 roku, młodą śpiewaczkę głównym laurem. Nagroda ta spowodowała znaczne przyspieszenie kariery młodej wokalistki, która szybko włączyła się w wir jazzowej estrady. „Wszyscy interesowaliśmy się jazzem – wspomina Samara Joy. Przełomem dla mnie były nagrania, „Lover Man” Sarah Vaughan, nagrania Tadda Damerona z trębaczem Fatsem Navarro. Kiedy otrzymałam stypendium Ella Fitzgerald Scholar widziałam już swoja muzyczną drogę”. Głos Samary Joy i jej muzyka wydają się należeć do wszystkich czasów, jakby była połączona z całą historią jazzu naraz,  jakby istniała w każdej epoce jednocześnie, bo brzmi zarówno klasycznie, jak i bardzo współcześnie.

Australijska pianistka i wokalistka  Sarah McKenzie uznawana jest  przez brytyjskich i francuskich dziennikarzy muzycznych za następczynię Diany Krall. Krytycy zachwycają się jest estradową charyzmą i talentem. „Ta sama specjalizacja (piano i wokal), podobny gatunek muzyki i repertuar (standardy lat 30-tych i 40-tych, ballady, bossa nova i blues), jazzowe combo, wirtuozerska, ale stylowa pianistyka, smak, piekielny swing, piękny głos i nieskazitelna intonacja. Elegancja i uroda !” – zachwyca się szef Jazz Forum, Paweł Brodowski.  „Wywodzę się z tradycji bluesa, swingu, amerykańskiej piosenki – mówi  Sarah McKenzie.  Moi mistrzowie to Cole Porter i Irving Berlin. Uwielbiam twórczość Duke’a Ellingtona, klimat utworów z jego repertuaru, Sama również piszę muzykę i teksty w podobnym do nich stylu. To stary dobry swingujący jazz”.

Lisa Simone, jedyna córka legendarnej pieśniarki Niny Simone wychowywana była w muzycznej, estradowej i artystycznej bohemie Paryża oraz amerykańskich miast. Mieszkała z matką, z nią podróżowała oraz koncertowała. Jako samodzielna wokalistka zaistniała nagrywając autorskie albumy. Nawiązanie do stylistyki Niny Simone stało się swego rodzaju „kartą przetargową” oraz pozwoliło młodej wokalistce natychmiast znaleźć się  w kręgu zainteresowań krytyków i publiczności. Wraz z ukazaniem się w 2008 roku  jej przełomowego albumu „ Simone on Simone” potwierdzał tylko, że wokalistka jest nie tylko spadkobierczynią nazwiska, ale także ciekawego, charyzmatycznego głosu. Wielkie przeboje Niny Simone zostały wspaniale i sugestywnie zaśpiewane a poddanie ich nowej, ciekawej aranżacji spowodowało, że o młodej wokalistce zaczęto mówić w kategoriach artystycznego wydarzenia sezonu.

Lizz Wright – charyzmatyczna, urocza i niezwykle zdolna amerykańska pieśniarka jest dzisiaj symbolem pokoleniowej zmiany jaka dokonuje się w wokalnej muzyce jazzowej. Korzenie muzyki i sztuki wokalnej Lizz Wright są odniesieniem do tego, czym fascynuje się i kulturowo przenika Czarna społeczność amerykańskiego Południa. Rozkołysany soul, rhythm and blues, melancholia bluesa, impresyjność jazzu i tradycja gospel zbudowały także wrażliwość Lizz Wright. Córka pastora z prowincjonalnej Georgii najlepszą naukę odebrała wtapiając się we własna kulturę i muzyczny obyczaj. Jako solistka brawurowo zadebiutowała występując w serii koncertów poświęconych pamięci  jej wielkiej mentorki – Billie Holiday. Może właśnie stąd wzięła się   ogromna żarliwość jej sztuki wokalnej, zbudowanej na solidnych, gospel-jazzowych podstawach i artystycznej konsekwencji.

Do jazzowej elity wokalistek jazzu dobija się skromna, piękna dziewczyna z Nashville. Kandace Springs jest przebojowa, atrakcyjna, dysponuje doskonałym, niskim, jazzowym głosem, wspaniale gra na fortepianie i ma zadatki na estradową gwiazdę. Jak rekomenduje ją Don Was – producent i szef Blue Note Records  „Kandace Springs jest  kolejną Cassandrą Wilson”. Z taką rekomendacją Kandace Springs  podejmowana jest w USA w glorii i chwale a jej  stylistykę  porównuje się do najważniejszych dam jazzu : Billie Holiday, Elli Fitzgerald, Niny Simone, Roberty Flack oraz – pozostającej chyba najbliżej folk-jazzowym skojarzeniom – Norah Jones.

Takie właśnie folkowe, jazzujące ballady z elementami nostalgicznego bluesa a nawet pogodnej, przebojowego country legły u podstaw sukcesu albumu „Come Away with Me” amerykańskiej wokalistki Norah Jones. Album uhonorowano 8 Grammy Award i  kupiło go ponad 25 milionów fanów. Wokalistka wydała dotąd kilka znakomitych, bestsellerowych albumów a także płyty z zespołami zespołami The Little Willies oraz Puss’n’Boots i współpracowała z wielkimi gwiazdami : od Willie’go Nelsona po Wayne’a Shortera, Herbie’go Hancocka, Foo Fighters i Danger Mouse. Sprzedała dotąd ponad 50 milionów płyt, dokładając do tego kolejne cztery statuetki Grammy. Norah Jones  jest córką legendarnego muzyka Ravie’go Shankara (oficjalnie nazywa się Geethali Norah Jones Shankar), jest także siostrą Anoushki Shankar, wybitnej instrumentalistki i wirtuoza gry na sitarze. Odeszła jednak daleko od rodzinnych, ludowych i  etnicznych skojarzeń, by powiązać swoją muzykę z folkowym jazzem, bluesem, bal