Nic nie wskazywało, że Jeremy Steig – syn znanego grafika oraz ilustratora Williama Steiga ( matka i siostry są także grafikami) wybierze karierę muzyka jazzowego. Początkowo bawił się muzyką nagrywając eksperymentalne dźwięki oraz pobierał prywatne lekcje u Paige’a Brooka, wirtuoza i solisty-flecisty z New York Philharmonic Orchestra. Zasady muzyki ( kompozycji oraz gry na flecie ) zgłębiał potem w High School of Music & Art. Sporo koncertował z lokalnymi, nowojorskimi zespołami, by w 1961 roku brawurowo zadebiutować w trio wybitnego gitarzysty Jim’a Halla i pianisty Paula Bley’a. Zafascynowany nowoczesną kreacją jazzu podjął współpracę z Paulem Bleyem i Gary’m Peacock’em i w 1961 roku dołączył do ich znamienitego trio. Niefortunny wypadek na motocyklu (w 1962 roku) nieoczekiwanie przerwał wspaniale rozwijająca się karierę flecisty-jazzmana ( sparaliżowana prawa strona twarzy, ogłuchł na jedno ucho, używał protezy,by móc grać na flecie). Przez wiele kolejnych miesięcy Jeremy Steig był wyłączony z uprawiania muzyki. Na jazzowej estradzie pojawił się ponownie w 1963 roku prezentując debiutancki album „ Flute Fever ” (sam zaprojektował i namalował okładkę albumu). Rozpoczął także pracę z własnym zespołem oraz nawiązał (w latach 1966-67) współpracę z zespołem Tima Hardina. Założył także autorski zespół Jeremy And The Satyrs .
Najważniejsze okazały się jednak sesje, koncerty i nagrania Jeremy Steig zrealizował w latach sześćdziesiątych i siedemdziesiątych. Nagrywał z najwybitniejszymi jazzu : Billem Evansem, Janem Hammerem, Eddie’m Gomezem koncertował zarówno z Jimi Hendrixem, jak i Artem Blakey’em. Najważniejsze nagrania to albumy „Flute Fever”, “The Complete Bill Evans On Verve”, “Joe Henderson-The Milestone Years”, “Outlaws”- z Eddie’m Gomezem, “Lend Me Your Ears”, “What’s New” – z Billem Evansem, “Music For Flute & Double Bass”, “Wanderlust”, “Spendel”. Jeremy Steig często eksperymentował dźwiękiem używając elektronicznych przetworników. Z taką muzyką i ultranowoczesną stylistyką prezentował swój jazz w kolejnych latach, także wykorzystując te pomysły przy nagrywaniu muzyki do filmów rysunkowych. Na modern-jazzową estradę powrócił dopiero w 1992 roku przedstawiając album „Jigsaw” ( nagrany m.in. z Joe Chambersem). Przedstawił się wtedy publiczności jako pełen inwencji improwizator oraz wrażliwy kompozytor.
