“ Englabörn & Variations” to nowa wersja debiutanckiego albumu „Englabörn” islandzkiego kompozytora Jóhanna Jóhannssona. Oryginalnie wydany w 2002 roku album „ Englabörn” został teraz nie tylko na nowo zremasterowany i wzbogacony krystalicznym brzmieniem, ale dodatkowo dołączono także drugą płytę z nowymi opracowaniami utworów Jóhanna Jóhannssona. „Wirtuozeria zupełnie mnie nie interesuje” – mawiał dumny artysta ze swojego podejścia do muzyki.
Jóhann Gunnar Jóhannsson (19.09.1969-9.02.2018) to jeden z najciekawszych współczesnych kompozytorów i pierwszy islandzki laureat Złotego Globu, dwukrotnie nominowany do Oscara za ścieżki dźwiękowe do filmów „Teoria wszystkiego” i „Sicario”. Urodził się w Rejkiawiku, od lat mieszkał w Berlinie. Już jako nastolatek grał na fortepianie i puzonie, potem – zniechęcony brakiem muzycznych sukcesów – zajął się studiowaniem literatury i języków. Dopiero po studiach wrócił do muzykowania i zaczął grać w różnych… zespołach rockowych. Starał się także muzycznie eksperymentować jako solista. Jego pierwszym albumem był „Englabörn”, potem zachwycił płytą „ Virðulegu Forsetar” by już jako uznany kompozytor i artysta przedstawiać swoje projekty albumami „ IBM 1401”, „ A User’s Manual” , „Fordlândia” oraz „The Miners’ Hymns”. Największym sukcesem okazała się ścieżka dźwiękowa do filmu „Teoria wszystkiego„, w którym w rolę słynnego fizyka Stephena Hawkinga zagrał się Eddie Redmayne. Johannsson za kompozycje do filmu Jamesa Marsha otrzymał Złoty Glob oraz nominacje do Oscara, BAFT-y i prestiżowej muzycznej nagrody – Grammy. Skomponował również muzykę do głośnych filmów Denisa Villeneuve’a („Nowego początku” , „Sicario”, „Labiryntu”), współtworzył film Darrena Aronofskiego „Mother !” oraz eksperymentował w projektach teatralnych, baletowych i artystycznych „performances”.
Jóhann Jóhannsson nie był profesjonalnym kompozytorem, raczej typem artysty i muzyka -eksperymentatora. Sam nauczył się zasad kompozycji oraz budowania harmonii.Szczególnie fascynowała go minimalistyczna twórczość eksperymentalna i artyści tego pokroju, co John Cage oraz awangardowi kompozytorzy Arvo Pärt i Henryk Mikołaj Górecki. Jóhann Jóhannsson próbował nawiązywać w swojej muzyce do wybitnej, minimalistycznej szkoły artystycznego eksperymentu i stał się wkrótce twórcą tzw.neo classic. Do melancholijnej muzyki elektronicznej włączał brzmienia instrumentów tradycyjnych, z pełną orkiestrą, kwartetami lub kwintetami smyczkowymi. Prestiżowy The Observer pisał, że „… jego twórczość trudno sklasyfikować. To coś pomiędzy nastrojową muzyką klasyczną a eksperymentalnymi ścieżkami dźwiękowymi”.
