John Mayall to nie tylko jeden z twórców brytyjskiego białego bluesa i promotor talentu Erica Claptona i Micka Fleetwooda ale także lider kultowej formacji The Bluesbreakers – zespołu, który mógłby być bluesowym odpowiednikiem np. Jazz Messengers Arta Blakey’a. Jego zespół John Mayall & Bluesbreakers był najlepszą szkołą bluesa i rocka dla takich muzyków jak Eric Clapton, Jack Bruce , Mick Fleetwood z Fleetwood Mac , Mick Taylor z The Rolling Stones. W “szkółce” Bluesbreakers terminowali także Peter Green, Ansley Dunbar, Walter Trout, Coco Montoya i wielu, wielu innych, dziś znamienitych, artystów bluesa i rocka.
John Mayall urodził się ( 29.11.1933 roku) w rodzinie Murraya Mayalla – gitarzysty i wielkiego entuzjasty jazzu. Od najmłodszych lat słuchał amerykańskich bluesmanów takich jak Leadbelly, Albert Ammons, Pinetop Smith czy Eddie Lang. W domu słuchano nagrań Duke’a Ellingtona i kwintetu Charliego Parkera. Młody, wrażliwy John wpadł w rytm muzycznych fascynacji i niebawem sam podjął wyzwanie nauczenie się gry jazzu i bluesa na fortepianie, gitarze oraz harmonijce. Edukację pogłębiał jednak jako plastyk i zajmował się zawodowo grafiką użytkową. Po ukończeniu college’u Mayall odsłużył trzy lata w armii brytyjskiej w Korei. Muzyka była dopełnieniem artystycznych fascynacji : występował już w 1956 roku wraz z lokalnymi bluesowymi zespołami The Powerhouse Four i The Blues Syndicate. Pod wpływem kolegi z zespołu Alexisa Kornera przeniósł się do Londynu i tam powołał warsztatową formację John Mayall’s Bluesbreakers. Lider formacji , John Mayall był o dekadę lat starszy od zapraszanych do zespołu muzyków zafascynowanych brytyjską odmianą rocka and rolla. Nic zatem dziwnego, że stał się mentorem sceny rockowej w pierwszej połowie 60-tych. Był też pierwszym, który sięgnął do korzeni muzyki rockowej czyli bluesa (czym zainicjował na Wyspach stylistykę blues-rocka) . W grupie John Mayall Blues Breakers, która była swoistą „wylęgarnią” i szkołą talentów, występowali muzycy , którzy później stali się wielkimi idolami rocka, bluesa i blues-rocka oraz znacznie przewyższyli popularnością i uznaniem legendarnego nauczyciela. John Mayall grupę The Bluesbreakers prowadził do 1970 roku i ponownie w latach 1982-2008. W latach 1968 -1980 występował z różnymi, autorskimi formacjami. W ciągu wielu lat przez jego zespół przewinęło się ponad stu muzyków, z których znamienita większość stanowi elitę dzisiejszego rocka.
Jego pierwsze płyty zawierały dynamicznie grany repertuar bluesowy i rhythm 'n’ bluesowy. Od samego początku próbował urozmaicić aranżację swoich nagrań. Pod koniec lat 60-tych tworzył z zespołem, w którym nie było perkusisty, a wielu nagrań dokonał z udziałem skrzypka, rozbudowując również sekcję instrumentów dętych. Stopniowo indywidualizował także swój styl kompozytorski oraz wykonawczy. Pod koniec lat 60-tych, gdy większość bluesowych zespołów w Wielkiej Brytanii zaczęła grać rock and rolla, John Mayall przeprowadził się do USA, krainy bluesa. Tam kontynuował muzyczną współpracę m.in. z Larrym Taylorem i Harveyem Mandelem (Canned Heat). Nagrania Mayalla z przełomu lat 60-tych i 70-tych ujawniały coraz większa fascynację także jazzem. W 1972 roku przedstawił jazzowy zespół z rozbudowaną sekcją instrumentów dętych. W połowie lat 70-tych, kiedy w jego grupie pojawiła się wokalistka Dee McKinnie, odszedł od bluesa. Genialny, konsekwentny i legendarny artysta został wprowadzony do elitarnego Blues Hall Of Fame a w 2005 roku uhonorowany Orderem Imperium Brytyjskiego.
