Juhani Aaltonen to jeden z najznamienitszych fińskich muzyków jazzowych, saksofonista i flecista, reprezentant nowoczesnych form jazzowych oraz asymilacji etnicznych wartości artystycznych w struktury jazzu. Swe pierwsze zawodowe doświadczenia zdobywał już w latach pięćdziesiątych gdy grał z popularnym wtedy zespołem Heikki Rosendahla. W 1961 roku przeniósł się do Helsinek, gdzie początkowo pracował głownie jako muzyk studyjny, by z czasem stać się poszukiwanym instrumentalistą do różnych, najczęściej jazzowych, zespołów nowoczesnego jazzu. Doskonałą reputację zdobył jednak jako ekspresyjny free-jazzowy i jazz-rockowy solista w różnych zespołach Eero Koivivtoinena (w latach 1969-1973), w eksperymentalnych grupach Edwarda Vesali ( od 1965 roku), orkiestrach i grupach Heikki Sarmanto ( od 1969 roku). Już jako doświadczony jazzman podjął naukę gry na flecie w słynnej Sibelius Academy; także przez jeden semestr studiował w bostońskiej Berklee College of Music (w 1970 roku). Przez wiele sezonów koncertował i nagrywał z Nordic All-Stars (w latach 1971-72), ze słynną New Music Orchestra/ ( od 1975 roku) ; w latach siedemdziesiątych związał się z różnymi grupami norweskiego basisty Arilda Andersona. Będąc uznanym muzykiem, dopiero w 1974 roku zdecydował się założyć swój autorski kwartet. Od tego czasu Juhani Aaltonen jest nie tylko cenionym muzykiem, kompozytorem i aranżerem ale przede wszystkim kreatywnym liderem licznych zespołów, z którymi realizuje doskonale i różnorodne ( ale zawsze niezwykle nowoczesne w jazzowej formie) albumy . Najciekawsze to te realizowane dla fińskiej oficyny nowego jazzu TUMI Records („To Future Memories”, „Mother Tonque”, „Illusion of a Ballad”, ”Conclusions”, ”Conversations” z Heikki Sarmanto, „ And It Happened” z Henrik Otto Donnerem). W przebogatej dyskografii znajdują się także ciekawe albumy „ Nan Madol” ( zrealizowany w 1974 roku z Edwardem Vesalą), oraz autorskie „ Etiquette”( 1976), „Springbird” (1978), „Prana” (1980) i „Strings” (1984). Artysta nie stroni też od muzycznych eksperymentów: w latach osiemdziesiątych ważnymi okazały się jego koncerty i nagrania z Heiko Sarmanto oraz – entuzjastycznie przyjmowane- solowe recitale na flecie w czasie światowego Art Biennale w Tampere.
