Basista David Izenzon (17.05.1932- 8.10.1979) naukę gry na kontrabasie rozpoczął w 1956 roku by uzyskać dyplom artysty muzyka w 1963 roku. Początkowo współpracował z lokalnymi grupami jazzowymi (głównie z Dodo Marmarosą, w 1958 roku), jednak autentyczną szkołą jazzu były dla basisty lata współpracy z muzykami nowojorskimi. Tylko w pierwszych latach sześćdziesiątych grał m. in. w zespołach Paula Bley’a, Archie Sheppa, Sonny’ego Rollinsa, Billa Dixona, Mose Allisona. Pracował także jako muzyk klasyczny oraz pedagog (uczył m. in. Gary’ego Peacocka). W latach 1962 oraz 1965-68 był nadwornym muzykiem zespołów Ornette’a Colemana (także w czasie legendarnej dzisiaj europejskiej europejskiej trasy koncertowej w 1965-66). W późnych latach sześćdziesiątych grał z Perry Robinsonem, Paulem Motian, Jaki’m Byardem, założył własny kwintet ( z Gato Barbierim), słynną „orkiestrę basową” z wirtuozami tego instrumentu (Steve’m Swallowem, Busterem Williamsem, Eddiem Gomezem, Dave’m Hollandem, Jimmym Garrisonem). Pod koniec lat sześćdziesiątych, gdy wydawało się, że artysta jest u progu wielkiej artystycznej kariery, zaczął studiować … psychoterapię ( dyplom uzyskał w 1973 roku) i niebawem rozpoczął prywatną praktykę oraz napisał akademicki podręcznik o ludzkich emocjach. W 1972 roku ograniczył działalność koncertową by zaopiekować się chorym synem. W 1975 roku jego opera, „How Music Can Save the World” została wykonana, by zapewnić środki na pomoc medyczną dla syna. David Izenzon zmarł (na zawał serca) goniąc na ulicy złodzieja. Jego wspaniała gra została udokumentowana legendarnymi sesjami „The Ornette Coleman Trio At The Golden Circle Stockholm” oraz takimi znakomitymi albumami jak „Town Hall 1962”, “Fire Music”, “ All The Things You Are”– z Sonny’m Rolinsem), “ Sonny Rollins & Co.”, “New Music – Second Wave”- z Billem Dixonem, “Chappanque Suite”, “The Sunshine Of My Soul” – Jaki’m Byardem, “Dance” -z Paulem Motianem.
