Amerykański saksofonista Nathan Davis początkowo kształcił się i grał na … na puzonie, by jako 17- latek przerzucić się na instrumenty stroikowe. Może właśnie dlatego dziś perfekcyjnie gra na flecie, klarnecie basowym oraz saksofonie tenorowym i sopranowym. Pierwszą pracę podjął w orkiestrze Jaya McShanna; później był jednym z nielicznych mężczyzn w żeńskiej formacji International Sweethearts Of Rhythm. Podczas studiów na University of Kansas Davis prowadził własny zespół ( m.in. z Carmellem Jonesem). W latach 1960-63 odbył służbę wojskową w Berlinie, po czym przez sześć kolejnych lat mieszkał w Europie. Najpierw do Paryża zaprosił go Kenny Clarke, (z którym współpracował do końca swojego pobytu w Europie), a w 1964 roku dołączył formacji do Erica Dolphy’ego i wziął udział w nagraniu ostatniej, rewolucyjnej płyty alcisty. W następnym roku Nathan Davis pojechał na europejską trasę koncertową z Jazz Messengers Arta Blakeya. Nahral także wtedy serię płyt dla małych europejskich wydawnictw z takimi znakomitościami, jak Kenny Clarke, Woody Shaw, Larry Young, Mal Waldron i Hampton Hawes. W 1969 roku amerykański saksofonista Nathan Davis koncertował w Polsce; zagrał między innymi w poznańskiej „Od Nowie” i przedstawił pełen afro-amerykański zespół jazzowy (po raz pierwszy w Poznaniu, wcześniej pierwszym czarnoskórym jazzmanem z Ameryki był Eugene Wright – kontrabasista z kwartetu Dave’a Brubecka). Z tego okresu pochodzi jego znakomity album „The Hip Walk” nagrany przez kwintet saksofonisty z gościnnym udziałem trębacza Carmella Jonesa. Po powrocie do Stanów, w 1969 roku podjął pracę jako wykładowca jazzu na Uniwersytecie w Pittsburgu. Jest także inicjatorem prestiżowej nagrody International Hall Of Fame przyznawanej każdego roku przez najwybitniejszych znawców jazzu skupionych wokół Pitt Jazz Academy. Wśród dotychczasowych laureatów tej ważnej nagrody znaleźli się m.in.Louis Armstrong, Dizzy Gillespie, Ella Fitzgerald, Miles Davis, John Coltrane oraz wielu wybitnych innowatorów jazzu. Karierę muzyka, koncerty, nagrania łączy z naukowymi ambicjami. Dzisiaj saksofonista jest szefem katedry jazzu (Pitt Jazz) oraz szanowanym autorytetem .”Nie przewidywałem – mówi Nathan Davis -że Pitt Jazz stanie się centrum jazzowej edukacji i badań nad kulturą jazzu. Skupiliśmy wokół naszego programu największe autorytety i dumni jesteśmy prezentując seminaria prowadzone przez najwybitniejszych muzyków i teoretyków jazzu. Pitt Jazz nie jest zatem typową szkołą muzyczną, lecz przede wszystkim instytucją, która wszechstronnie zajmuje się muzyką i kulturą jazzową „.
Saksofonista sporo koncertuje i nagrywa: dwa albumy zrealizował dla Segue Records w Pitsburgu, trzy następne dla własnego wydawnictwa Tomorrow International, na kórych próbował swych sił w stylistyce fusion. W latach 80-tych londyńskie wydawnictwo Hot House wznowiło płytę „ Rules Of Freedom ” ( z 1967 roku) dedykowaną Johnowi Coltrane’owi a jego nowe nagrania zawarte na płycie „London By Night”. Ważnym etapem w twórczości Nathana Davisa była współpraca z założoną przez niego w latach 60-tych neo-bopową formacją Paris Reunion Band składająca się z mieszkających w Europie muzyków amerykańskich ( z którą koncertował i nagrywał także w latach 80-thch). Przewinęli się przez nią tak wybitni artyści, jak Johnny Griffin, Joe Henderson,Woody Shaw, Nat Adderley, Dizzy Reece, Slide Hampton, Kenny Drew, Jimmy Woode i Idris Muhammad. Jednakże chyba najlepiej reprezentują jego talent wcześniejsze płyty, jak „ The Hip Walk” i „ Sixth Sense Of The 11th Housee” (z pięknymi improwizacjami na tenorze w „While Children Sleep” oraz „The Shadow Of Your Smile”) oraz albumy “ Soul Eyes” (z Malem Waldronem), “Live At Schola Cantorum”, “Makatuka”, “If”, “A Tribute To Dr Martin Luther King”, “Faces Of Love”, “French Cooking”, “London By Night”, “Nathan Davis Sextet”, “Roots: Salutes The Saxophone”, “Stablemates”. Te ostatnie Nathan Davis zrealizował z warsztatową formacją The Roots, złożoną wraz z najwybitniejszych saksofonistów nowoczesnego jazzu :Arthura Blythe’a, Chico Freemana, Sama Riversa .
