„ Narkotyki dusze niemyte” to dwa odrębne publicystyczne utwory Stanisława Ignacego Witkiewicza przedstawiające jego ówczesne poglądy a bycie artystą ma ten przywilej, iż na rzecz sztuki, twórca może przekraczać najdalsze granice. „Oświadczam oficjalnie – deklarował Witkacy – że piszę poważnie i chcę wreszcie coś bezpośrednio pożytecznego zdziałać…”. W pierwszej część tomu „Narkotyki” ( „Nikotyna, alkohol, kokaina, peyotl, morfina, eter”) przedstawił Witkiewicz swój – bardzo krytyczny – stosunek do narkotyków i przeżycia związane z ich zażywaniem. Pozycja ta została uznana wtedy za żart, ale dzisiaj odbierana jest jako swoiste studium stanów artysty oraz jego odniesień do używek.
Leszek Kułakowski &