Norah Jones jest córką wybitnego i legendarnego muzyka Ravie’go Shankara (oficjalnie nazywa się Geethali Norah Jones Shankar), jest także siostrą Anoushki Shankar, wybitnej instrumentalistki i wirtuoza gry na sitarze. Norah Jones odeszła daleko od rodzinnych, ludowych i etnicznych skojarzeń, by powiązać swoją muzykę z folkowym jazzem, bluesem, balladą. Takie właśnie budowanie muzyki stało się zaczątkiem jej wielkiej, światowej kariery. Folkowe, jazzujące ballady z elementami nostalgicznego bluesa a nawet pogodnej, przebojowego country legły u podstaw sukcesu albumu “Come Away with Me”, zwanym przez nią „małym nastrojowym nagraniem”, ukazującym wyjątkowy głos, który stał się ogólnoświatowym fenomenem oraz bezkonkurencyjnym zdobywcą nagród Grammy w 2003 roku. Album nieznanej wówczas, 22-letniej wokalistki, kompozytorki i pianistki ukazał się 26 lutego 2002 roku. Edycję płyty firmowała jazzowa Blue Note Records i stylistycznie była dość odległa od głównej polityki repertuarowej prestiżowej wytwórni. “Come Away with Me” nie była ani albumem stricto jazzowym, ani nie wpisywała się klimat komercyjnego popu 2002 roku. Debiutancki album Norah Jones oczarował jednak świat, prezentując jeden z najwspanialszych głosów naszych czasów. Album stopniowo urastał do rangi globalnego fenomenu, osiągając pierwsze miejsca w 20 krajach, sprzedając prawie 40 milionów egzemplarzy i zdobywając 8 Grammy Awards (w 2003 roku, m.in. w kategoriach Album Roku, Płyta Roku, Piosenka Roku i Najlepszy Nowy Artysta). Od tego czasu, Norah Jones otrzymała dziewięć statuetek Grammy i sprzedała ponad 60 milionów płyt. Jej piosenek odsłuchano w streamingu pięć miliardów razy !
Wokalistka nagrała serię uznanych przez krytyków i odnoszących sukcesy komercyjne albumów solowych („Feels Like Home”- 2004, „Not Too Late”- 2007, „The Fall”- 2009, „Little Broken Hearts”- 2012 i „Day Breaks”- 2016), jak również albumów przygotowanych wraz ze swoimi zespołami The Little Willies, El Madmo i trio Puss N Boots ( z Sashą Dobson i Catherine Popper). W 2010 roku ukazał się album „Featuring Norah Jones” z takimi gwiazdami, jak Willie Nelson, Outkast, Herbie Hancock czy Foo Fighters. Album „Til We Meet Again” był natomiast jej pierwszym albumem koncertowym. Zazwyczaj po kilku bestsellerowych albumach studyjnych, artyści decydują się przebojowy zestaw „the best”, ale Norah Jones wybrała inną koncepcję: w ramach „all time hits” udostępniła szereg nagrań pochodzących z jej koncertów w USA, Francji, Włoszech, Brazylii i Argentynie ( zarejestrowanych w latach 2017-2019). I jak to w czasach pandemii, premierowe prezentacje „ Til We Meet Again” odbyły się głównie w serwisach cyfrowych i tzw. live streamingach.
Do jazzu Norah Jones powróciła albumem „ Day Breaks ”. Gwarantem najpiękniejszych synkop był nie tylko subtelny, swingujący śpiew wokalistki, ale przede wszystkim udział w sesji legendarnego saksofonisty Wayne’a Shortera, charyzmatycznego organisty Dr. Lonnie Smith’a i plejady jazzowych gwiazd ( basisty Johna Patitucci’ego i perkusisty Briana Blade ) oraz wiolonczelisty Dave’a Eggara i wokalistek Catherine Popper i Sashy Dobson. Do tego, utrzymane w jazzowej konwencji, nowe kompozycje/piosenki Norah Jones oraz brawurowe interpretacje standardów „ Peace ” Horace’a Silvera, „Fleurette Africaine” Duke’a Ellingtona i przebojowego „ Don’t Be Denied ” Neila Younga. Wraz z subtelnym, folkowym śpiewem album lansował niezwykle zgrabny zestaw piosenek łączących znakomicie trudny, (doskonale osadzony w improwizacjach solistów) jazz z przebojowymi nastrojami. „Day Breaks” był także swego rodzaju powrotem do stylistyki debiutanckiego, obsypanego nagrodami albumu „Come Away With Me”. „ Tą płytą zataczam niejako koło – mówiła Norah Jones – ponieważ powracam do moich wczesnych muzycznych doświadczeń. Po pierwszej płycie oddaliłam się nieco od gry na fortepianie, skupiając się bardziej na gitarze. Ale wciąż grałam… Tym bardziej cieszy mnie fakt, że powróciłam do grania na najnowszym albumie”.
Takie właśnie pojmowanie muzyki stało się zaczątkiem jej wielkiej, światowej kariery. Folkowe, jazzujące ballady z elementami nostalgicznego bluesa a nawet pogodnej, przebojowej country legły przecież u podstaw sukcesu albumu „Come Away with Me” z 2002 roku. “To najlepszy album Norah Jones jak dotąd: inspirujący, zapiera dech piersiach” pisze kultowy Mojo Magazine; “Wyśmienite połączenie przeszłości i nowoczesności w unikalnym stylu”— rekomenduje managzyn Rolling Stone; jazzowy Down Beat komplementuje : “Day Breaks jest zarazem nawiązaniem do korzeni i triumfalnym powrotem w znakomitym stylu”; opiniotwórczy Boston Globe pisze, że „ “Norah Jones jest zawsze tam gdzie jej potrzebujesz….aksamitny jak miód ,ciepły głos tuż przy Twoim uchu , szczery i czyły”. Również entuzjastycznie do nowej płyty odnoszą się magazyny Newsday (“Dzisiaj w zabieganym świecie “Carry On” jest jak balsam dla duszy “), BUST (“Day Breaks ukazuje wokalistkę I pianistkę powracającą do jazzowych korzeni , ale z nową jakością, która ugruntowuje pozycje Norah jako prawdziwej gwiazdy I tworzy jedną z najlepszych płyt jak dotąd”) a słynny Mashable Magazine twierdzi, że Norah Jones to “muzyczny skarb ! ”.
W najtrudniejszym momencie dla świata walczącego z koronawirusem, Norah Jones zrealizowała, solowy album „Pick Me Up Off The Floor”, którym sugestywnie wpasowała się w nastrój ogarnięty złowrogą pandemią. Amerykańska wokalistka i pianistka na swoich kanałach społecznościowych publikowała video-koncerty pod hasłem „#StayAtHome” prezentując przygotowania do nowego albumu. Początkowo Norah Jones śpiewała „Patience” – przepiękny hit Guns N’ Roses oraz nową wersję nagrania „That’s the Way the World Goes Round”. Nieoczekiwanie pojawiać poczęły się także nagrania z poezją wokalistki, czyli zapowiedź nowego rozdziału w karierze popularnej artystki. Być może pretekstem do nowej sesji był album „Day Breaks” stanowiący nawrót wokalistki do jazzu oraz jej fortepianowych interpretacji. Ta subtelność brzmień i nastrojów zmaterializowała się serią krótkich sesji (ze zmieniającymi się zestawami muzyków) i zestawem kilku nagrań w różnych muzycznych odsłonach. Piosenki tworzyć poczęły zarys nowego albumu „Pick Me Up Off The Floor”. Teraz, już gotowa na stylistyczną zadumę, podała interesujący zestaw z jej charakterystycznym groove’m, poetyckimi tekstami konfrontującymi stratę i zwiastującymi nadzieję oraz mrocznym klimatem, który pogrąża się w ciemności, zanim ostatecznie znajdzie światło. Ile jest w tym przesłaniu niepokoju wywołanego pandemią trudno określić, jednak i czas, i sytuacje potęgują takie doznania. „ Piosenki utknęły mi w głowie – mówi Norah Jones – i zdałam sobie sprawę, że przepływa przez nie jakaś surrealistyczna nić. To jak sen gorączkowy, który ma miejsce gdzieś między bogiem, diabłem, sercem, ojczyzną, planetą i mną. Te teksty mają głębszy sens. Jeśli jest w tym albumie jakiś mrok, to nie świadczy on o przeczuciu nadchodzącej klęski, bardziej przypomina ludzką tęsknotę za połączeniem. Te piosenki, które wydają się bardzo osobiste, odnoszą się również do większych problemów dotyczących nas wszystkich”.
Wszyscy z zapartym tchem oczekiwali nowego albumu upatrując w nim kolejnego, ciekawego połączenie folkowego jazzu, swingu i rozkołysanego soulu. Wokalistka i pianistka stała się – wraz z sukcesem jej debiutanckiego album „Come Away With Me” – zakładniczką autorskiej stylistyki i – tak po prawdzie- wszystkie jej kolejne albumy taką jazzowo-folkową gamę wspaniale prezentowały. Album „Begin Again” nie stanowił jednak stylistycznego przełomu w muzyce artystki, był raczej ciekawym zbiorem nowych, eklektycznych i pogodnych piosenek. Album był zatem kolejnym, ciekawym zestawem, tego co jest najbliższe Norah Jones: pogodnej, melancholijnej balladzie, urokliwej wokalistyce, subtelnościom jazzowego folku i pięknej, muzycznej fakturze.
W dwudziestą rocznicę edycji debiutakckiego „Come Away With Me” ukazał się specjalny, jubileuszowy „Come Away With Me: 20th Anniversary Super Deluxe Edition„. To kolekcja, prezentująca pierwotną odsłonę wyjątkowego talentu wokalistki, ukazująca historię tworzenia tego, należącego już do klasyki, albumu. Oprócz zremasterowanego oryginalnego albumu, „Super Deluxe Edition” zawiera 22 utwory wcześniej niepublikowane (w tym oryginalne ścieżki demo, które Norah Jones przesłała do Blue Note Records). Kolekcjonerskie wydanie zawiera także demo z pierwszej sesji, którą artystka nagrała po podpisaniu kontraktu oraz pierwszą wersję albumu, który Norah Jones nagrała w Allaire Studios z producentem Craigiem Streetem. Większość z nagrań nie była nigdy publikowana i prezentuje fascynujące, nowe spojrzenie na – dzisiaj już kultowy – album. Kolekcja „20th Anniversary Super Deluxe Edition” ukazała się w wersji cyfrowej oraz zestaw 4 płyt winylowych i 3 płyt CD. Wydania płytowe zawiera wyjątkowy booklet zawierający nowe komentarze artystki, a także unikalne zdjęcia z sesji fotograficznych.
