Norah Jones – trochę opowieści
Norah Jones jest córką wybitnego i legendarnego muzyka Ravie’go Shankara (oficjalnie nazywa się Geethali Norah Jones Shankar), jest także siostrą Anoushki Shankar, wybitnej instrumentalistki i wirtuoza gry na sitarze. Norah Jones odeszła daleko od rodzinnych, ludowych i etnicznych skojarzeń, by powiązać swoją muzykę z folkowym jazzem, bluesem, balladą. Takie właśnie budowanie muzyki stało się zaczątkiem jej wielkiej, światowej kariery. Folkowe, jazzujące ballady z elementami nostalgicznego bluesa a nawet pogodnej, przebojowego country legły u podstaw sukcesu albumu “Come Away with Me”, zwanym przez nią „małym nastrojowym nagraniem”, ukazującym wyjątkowy głos, który stał się ogólnoświatowym fenomenem oraz bezkonkurencyjnym zdobywcą nagród Grammy w 2003 roku. Album nieznanej wówczas, 22-letniej wokalistki, kompozytorki i pianistki ukazał się 26 lutego 2002 roku. Edycję płyty firmowała jazzowa Blue Note Records i stylistycznie była dość odległa od głównej polityki repertuarowej prestiżowej wytwórni. “Come Away with Me” nie była ani albumem stricto jazzowym, ani nie wpisywała się klimat komercyjnego popu 2002 roku. Debiutancki album Norah Jones oczarował jednak świat, prezentując jeden z najwspanialszych głosów naszych czasów. Album stopniowo urastał do rangi globalnego fenomenu, osiągając pierwsze miejsca w 20 krajach, sprzedając prawie 40 milionów egzemplarzy i zdobywając 8 Grammy Awards (w 2003 roku, m.in. w kategoriach Album Roku, Płyta Roku, Piosenka Roku i Najlepszy Nowy Artysta). Od tego czasu, Norah Jones otrzymała dziewięć statuetek Grammy i sprzedała ponad 60 milionów płyt. Jej piosenek odsłuchano w streamingu pięć miliardów razy !
Wokalistka nagrała serię uznanych przez krytyków i odnoszących sukcesy komercyjne albumów solowych („Feels Like Home”- 2004, „Not Too Late”- 2007, „The Fall”- 2009, „Little Broken Hearts”- 2012 i „Day Breaks”- 2016), jak również albumów przygotowanych wraz ze swoimi zespołami The Little Willies, El Madmo i trio Puss N Boots ( z Sashą Dobson i Catherine Popper). W 2010 roku ukazał się album „Featuring Norah Jones” z takimi gwiazdami, jak Willie Nelson, Outkast, Herbie Hancock czy Foo Fighters. Album „Til We Meet Again” był natomiast jej pierwszym albumem koncertowym. Zazwyczaj po kilku bestsellerowych albumach studyjnych, artyści decydują się przebojowy zestaw „the best”, ale Norah Jones wybrała inną koncepcję: w ramach „all time hits” udostępniła szereg nagrań pochodzących z jej koncertów w USA, Francji, Włoszech, Brazylii i Argentynie ( zarejestrowanych w latach 2017-2019). I jak to w czasach pandemii, premierowe prezentacje „ Til We Meet Again” odbyły się głównie w serwisach cyfrowych i tzw. live streamingach.
Do jazzu Norah Jones powróciła albumem „ Day Breaks ”. Gwarantem najpiękniejszych synkop był nie tylko subtelny, swingujący śpiew wokalistki, ale przede wszystkim udział w sesji legendarnego saksofonisty Wayne’a Shortera, charyzmatycznego organisty Dr. Lonnie Smith’a i plejady jazzowych gwiazd ( basisty Johna Patitucci’ego i perkusisty Briana Blade ) oraz wiolonczelisty Dave’a Eggara i wokalistek Catherine Popper i Sashy Dobson. Do tego, utrzymane w jazzowej konwencji, nowe kompozycje/piosenki Norah Jones oraz brawurowe interpretacje standardów „ Peace ” Horace’a Silvera, „Fleurette Africaine” Duke’a Ellingtona i przebojowego „ Don’t Be Denied ” Neila Younga. Wraz z subtelnym, folkowym śpiewem album lansował niezwykle zgrabny zestaw piosenek łączących znakomicie trudny, (doskonale osadzony w improwizacjach solistów) jazz z przebojowymi nastrojami. „Day Breaks” był także swego rodzaju powrotem do stylistyki debiutanckiego, obsypanego nagrodami albumu „Come Away With Me”. „ Tą płytą zataczam niejako koło – mówiła Norah Jones – ponieważ powracam do moich wczesnych muzycznych doświadczeń. Po pierwszej płycie oddaliłam się nieco od gry na fortepianie, skupiając się bardziej na gitarze. Ale wciąż grałam… Tym bardziej cieszy mnie fakt, że powróciłam do grania na najnowszym albumie”.
Takie właśnie pojmowanie muzyki stało się zaczątkiem jej wielkiej, światowej kariery. Folkowe, jazzujące ballady z elementami nostalgicznego bluesa a nawet pogodnej, przebojowej country leg