Sarah Vaughan ( 27.03.1924 – 3.04.1990) – wybitna wokalistka, obdarzona niezwykłą skalą i idealną modulacją, potrafiła subtelnie panować nad jakością swego głosu. Często frazy śpiewane delikatnym, ciepłym głosem kontrastowały z fragmentami interpretowanymi szorstkim, nosowym vibrato czy gardłowym warczeniem. Przez dziesięć lat pobierała lekcje fortepianu, śpiewała też w chórze kościelnym Mount Zion Baptist Church, a w wieku 12 lat została jego organistką. W 1942 roku wygrała amatorski konkurs talentów w Apollo Theater w Harlemie. Billy Eckstine, który śpiewał wówczas w big-bandzie Earla „Fatha” Hinesa, dostrzegł jej talent i zaproponował posadę wokalistki i drugiej pianistki w zespole. To tutaj zetknęła się z pionierami modern jazzu: Charliem Parkerem i Dizzym Gilespiem. Bogate dziesięciolecie pracy studyjnej i koncertowej rozpoczęła od wspólnych nagrań z Milesem Davisem, po czym zarzuciła rynek albumami z muzyką popularną, wydanymi przez Mercury Records, a także bardziej jazzowym materiałem zrealizowanym dla firmy EmArcy Records. Te jedne z bardziej udanych jej nagrań powstały przy współudziale Clifforda Browna, Cannonballa Adderley’a i muzyków zespołu Counta Basiego. W latach 60-tych Vaughan była już wielką gwiazdą: koncertowała i nagrywała z najwybitniejszymi muzykami od Charliego Parkera i Oscara Petersona po Herbie’go Hancocka, Quincy Jonesa, Rona Cartera, Billa Higginsa, Duke’a Ellingtona, Dizzy’ego Gillespiego, Dona Cherry’ego, Maynarda Fergusona, Chucka Mangione, śpiewała w zespołach Jimmy’ego Jonesa, Roya Hayesa ,Richarda Davisa, Rolanda Hanny, Boba Jamesa , Jana Hammera, Jimmy’ego Cobba….
U aureoli wielkiej gwiazdy odeszła od jazzu w kierunku komercyjnych nagrań z towarzyszeniem orkiestry. Dopiero w latach 70-tych zaczęła ponownie występować i nagrywać z muzykami jazzowymi. W 1974 roku wystąpiła na Festiwalu Jazzowym w Monterey, a w 1978 roku nagrała legendarny album „How Long Has This Been Going On „ z kwartetem gwiazd (Oscar Peterson, Joe Pass, Ray Brown i Louie Bellson). Rok później ukazał się „ Duke Ellington Song Book One”, w którego realizacji wzięła udział także jazzowa elita (Zoot Sims, Frank Foster, Frank Wess, J.J. Johnson i Joe Pass). W 1980 r.oku Sarah Vaughan wzięła udział w słynnym koncercie w Carnegie Hall, powróciła też do śpiewania z Eckstine’em w Apollo Theater, gdzie zaczęła się niegdyś jej kariera.
Koniec kariery Sarah Vaughan przypadł na rok 1989, kiedy osłabiona imprezami zakrapianymi hojnie alkoholem, nieregularnym trybem życia, paleniem marihuany i tytoniu zachorowała na raka płuc. Mimo podjętego leczenia zmarła w swoim domu w Kalifornii w wieku 66 lat.
