Amerykański gitarzysta Bucky Pizzarelli ( 9.01.1926-2.04.2020) był samoukiem. Początkowo grał w dużych orkiestrach tanecznych (np. zespole Vaughana Monroe’a, potem zespołach, pracował także jako muzyk studyjny i akompaniował wokalistom. Najciekawsze okazały się nagrania z własnym Three Suns Trio oraz lata spędzone w zespołach studyjnych RCA i NBC. To wtedy –jako muzyk studyjny- pojawial się w zespołach i w nagraniach Benny’ego Goodmana. W latach 70-tych pojawiał się w grupie Soprano Summit -doborowego zespołu prowadzonego przez dwóch liderów, Boba Wilbera i Kenny’ego Daverna. Pracowal także z George’m Barnesem, Zootem Simsem (1976), Budem Freemanem (1975) i Stephanem Grappellim (1979). Wyruszał na trasy jako solista i muzyk zespołów popularnych liderow. W latach 80-tych założył autorski duet z synem, Johnem Pizzarellim. Zrealizowali wtedy ciekawy album „Swinging Sevens” i pomysł ten realizował w kolejnych dekadach. Ogromna dyskografia gitarzysty obejmuje kilkadziesiąt tytułów z których najważniejsze to „Midnite Mood” (1960), “Green Guitar Blues” (1972), “Bucky Plays Bix: Bix Beiderbecke Arrangements By Bill Challis” (1973), “Blue Four” (1974 ; z Joe Venutim), “Nightwings “(1975), “Soprano Summit” (1977), “ Bucky’s Bunch” (1977), “2 x 7 = Pizzarelli” (1980), “New York, New York: Sounds Of The Apple” (1980), “Love Song”(1981), “The Cafe Pierre Trio” (1982), “I’m Hip” (1983; z Johnem Pizzarellim), “Swinging Sevens” (1984; z J. Pizzarellim), “Hit That Jive, Jack” (1985; z J. Pizzarellim), “Solo Flight “(1986), “The Complete Guitar Duos: Stash Sessions” ( 1988), “My Blue Heaven” (1990; z Johnem Pizzarellim), “A Portrait” (1992) oraz “Family Fouge” I “New York Swing Trio -Live’96”.
