Geri Allen – pianistka obdarzona ogromną wrażliwością, delikatnym, ale zdecydowanym brzmieniem i świetnym zmysłem harmonicznym. Była gościem Ery Jazzu wraz z mężem, trębaczem Wallace’m Roney’em.
Pianistka Geri Allen (12.06.1957 – 27.06.2017) wychowała się w Detroit, znanego z prężnego środowiska bopowego i soulowego ( jednym z jej pierwszych doświadczeń muzycznych był występ z Mary Wilson i grupą Supremes). Ale w centrum zainteresowania młodej pianistki znajdowali się tacy koryfeusze jazzu, jak Eric Dolphy, Herbie Nichols i Thelonious Monk. Studia muzyczne odbyła w waszyngtońskim Howard University i University of Pittsburgh (u Nathana Davisa); pod swoje skrzydła wziął ją także Roscoe Mitchell. Po przyjeździe do Nowego Jorku we wczesnych latach 80-tych dość szybko zdobyła uznanie wielu znakomitych muzyków, z Jamesem Newtonem i Lesterem Bowie’m na czele. W 1984 roku nagrała w trio debiutancką płytę „The Printmakers” (z Andrew Cyrillem i Anthonym Coxem). Mniej więcej w tym samym czasie związała się z organizacjami M-BASE i Black Rock Coalition. Inni wywodzący się z M-BASE muzycy, jak Steve Coleman i Robin Eubanks, wzięli udział w realizacji jej płyty „Open On All Sides In The Middle”. Geri Allen zagrała na debiutanckiej płycie S.Colemana „Motherland Pulse” (1985), a także na wielu albumach najważniejszego zespołu Colemana Five Elements. W tym czasie często korzystała także z elektronicznych keyboardów.
W drugiej połowie lat 80-tych grała z grupą Olivera Lake’a realizując płyty „Plug It”, „Gallery”, „Impala”, „Otherside”. Angażowali ją także inni wybitni przedstawiciele nowoczesnego jazzu, jak Dewey Redman ( „Living On The Edge”), Frank Lowe („Decision In Paradise”), Greg Osby („Mindgames”) i Charlie Haden (do prowadzonej przez siebie Liberation Music Orchestra). Wraz ze słynnym kontrabasistą współpracowała także w trio, z perkusistą Paulem Motianem, które dzięki swoim wrażliwym interpretacjom znanego repertuaru i doskonałemu porozumieniu wyrobiło sobie markę jednej z najciekawszych formacji akustycznego jazzu. Paul Motian zaprosił także pianistkę do nagrania własnej płyty „Monk In Motian”. Talent Geri Allen doceniła także gwiazda wokalistyki jazzowej, Betty Carter ( „Droppin’ Things”).
Wydana w 1988 roku płyta „Etudes” nagrana w trio z Charlie’m Hadenem na kontrabasie i Paulem Motianem na perkusji należy do kanonu jazzowego lat 80-tych Na „Twenty One” (1994) wspiera ją sekcja marzeń – Ron Carter/Tony Williams. Płyta ta przyniosła jej nagrodę Soul Train’s Lady of Soul Award. Była także pierwszą kobietą, która otrzymała prestiżową duńską nagrodę Jazzpar Prize. Sensacją stała się jej, wydana w 1996 roku na płycie „Sound Museum”, sesja nagraniowa z zespołem Ornette’a Colemana. To było pierwsze nagranie Ornette’a z fortepianem od 1958 roku ! Geri Allen współpracowała także z takimi muzykami jak Dave Holland, Jack DeJohnette, Palle Danielsson, Lenny White, Wallace Roney, Buster Williams, Billy Hart, Oliver Lake, Charles Lloyd, czy Mino Cinelu. Często prezentowała także solowe recitale.Ostatnio grała głównie w trio, chętnie korzystając z usług perkusistki Terri Lyne Carrington i basistki Esperanzy Spalding, czasem zapraszając gościnnie saksofonistę Davida Murraya. Inspirowała wielu znanych dziś pianistów, do fascynacji jej grą przyznają się m.in. Craig Taborn i Vijay Iyer. Na początku lat 90-tych Allen podpisała kontrakt z prestiżową wytwórnią Blue Note, która pozwala realizować jej własne, jazzowe pomysły. Niezwykle ważne projekty ostatnio pianistka realizowała dla Motema Music – jednej z najważniejszych niezależnych oficyn wydawniczych.
