Jean-Luc Ponty, genialny skrzypek francuski, który swoją muzyką zawojował jazzowy świat. Jego wersja fusion-jazzu stała się szkołą dla wielu pokoleń muzyków a wirtuozeria gry na skrzypcach wzorem artystycznej i technicznej perfekcji. Jean-Luc Ponty jest spadkobiercą jazzowych tradycji Django Reinhardta i Stephane’a Grappelly’ego; francuski wirtuoz skrzypiec popularność i uznanie zdobył koncertując nie tylko z własnymi zespołami, ale także ze sztandarową formacją fusion-jazzu, zespołem The Mahavishnu Orchestra i ekscentrycznymi grupami Franka Zappy. Wraz ze Stephanem Grappelli’m oraz Didierem Lockwoodem stanowią nie tylko o sile francuskiego jazzu, ale przede wszystkim o wybitnej roli, jaką w historii jazzu odgrywają wirtuozi znad Sekwany.
Jean Luc Ponty już jako 16-latek rozpoczął studia w paryskim konserwatorium muzycznym, które ukończył dwa lata później z najwyższym wyróżnieniem – Premier Prix. Przez trzy kolejne lata grał w orkiestrze symfonicznej na skrzypcach. W tym samym czasie udzielał się w lokalnym jazzbandzie, grając na… klarnecie. Jego fascynacje jazzowe skupiały się wokół muzyki Milesa Davisa i Johna Coltrane’a ( pod wpływem tych fascynacji zaczął grać przez krótki czas na saksofonie tenorowym).W 1964 roku założył wraz z Rene Urtregerem kwartet jazzowy, który odniósł sukces na festiwalu w Antibes. To pozwoliło mu na pracę z wieloma znakomitymi muzykami. W 1966 roku nagrał wraz ze Stuffem Smithem, Stéphane’em Grappellim i Svendem Asmussenem „Violin Summit” -płytę koncertową i podpisał kontrakt z wytwórnią World Pacific. Na przełomie lat 60-tych i 70-tych skierował swą twórczość w stronę awangardy, nagrywając solowe płyty (np. „Electric Connection”) oraz współpracując z Frankiem Zappą i jego Mothers of Invention. W 1974 roku dołączył do nowo sformowanego składu The Mahavishnu Orchestra, prowadzonego przez Johna McLaughlina i zrealizował dwa, kultowe dzisiaj albumy („Apocalypse” oraz „Visions of the Emerald Beyond”). Rok później rozpoczął samodzielną karierę, nagrywając- niemal co roku- solowe płyty jazzrockowe. Na jego albumach pojawiają się takie gwiazdy jak Allan Holdsworth, Daryl Stuermer, Scott Henderson. W 1994 roku wraz z basistą i gitarzystą grupy Return to Forever – Stanleyem Clarkiem i Al Di Meolą nagrali podczas Montreux Jazz Festival akustyczny album „The Rite of Strings” i przez kilka miesięcy prezentowali ten program na estradach całego świata. Jean Luc Ponty prowadzi także autorską grupę pod nazwą JLP Band ( William Lecomte – instrumenty klawiszowe, Guy Nsangué Akwa -gitara basowa, Damien Schmitt-perkusja oraz Taffa Cissé- instrumenty perkusyjne.
Jean Luc Ponty w swej rozległej dyskografii ma także nagrania z najwybitniejszymi jazzmani . W 1969 roku Frank Zappa skomponował muzykę do solowej płyty Jean-Luc „King Kong” . W 1972 roku Elton John zaprosił Ponty do realizacji albumu „Honky Chateau„. W dorobku ma szereg własnych kompozycji wykonywanych przez Pittsburgh New Music Ensemble, The Radio City Orchestra w Nowym Jorku, a także z orkiestry symfoniczne w Montrealu, Toronto, Oklahoma City i Tokio.W 1997 roku Jean-Luc Ponty tworzy nowa grupę w stylistyce fusion skupiającą muzyków amerykańskich i afrykańskich. W 2012 koncertuje z akustycznym trio (gitarzysta Birélli Lagrène i basista Stanley Clarke) i nagrywa album. „D-Stringz”. Znaczącym momentem w karierze francuskiego skrzypka było zaproszenie (w 2011 roku) przez pianistę Chicka Corea’ę do grupy Return to Forever i seria koncertów formacji „Return to Forever IV. Skrzypek zauroczony etnicznymi brzmieniami organizuje kolejne zespoły w ramach warsztatowej formacji “Jean- Luc Ponty & His Band” , nagrywa album „The Atacama Experience” z gitarzystami Allanem Holdsworthem i Philipem Catherine. Coraz częściej pojawia się w mniejszych grupach: zakłada trio zapraszając do współpracy basistę Stanleya Clarke’a oraz grającego na banjo Bela Flecka lub gra ekskluzywne recitale duetu Jean-Luc Ponty / William Lecomte.
