Imponujący katalog wydawnictw tworzy Narodowy Instytut Fryderyka Chopina (NIFC). Rozległe serie wydawnicze stają się nie tylko wizytówką oficyny, ale przede wszystkim dokumentują najważniejsze, a często kultowe i archiwalne nagrania oraz sesje, jakich trudno uświadczyć nawet w renomowanych światowych oficynach fonograficznych. Na szczególną uwagę zasługuje zarówno perfekcyjna warstwa techniczna nagrań, cyfrowe realizacje i odtwarzanie nagrań historycznych oraz archiwalnych, ale także niezwykle piękna edycja wraz z kompetentnymi opisami i bookletami. Katalog NIFC obejmuje wiele kategorii wydawnictw, przez co staje się czytelnym przewodnikiem po rozleglej strukturze nagrań oraz interpretacji , w których motyw „Fryderyk Chopin” jest elementem przewodnim. Mamy zatem „The Real Chopin”, „Dzieła Wszystkie Fryderyka Chopina na instrumentach współczesnych”, „Koncerty zatrzymane w czasie”, „Muzykę czasów Chopina”, „Rezonans”, „Konkurs chopinowski – portrety najlepszych”, „Młode talenty/debiuty”, „Polish Romantic”, „Jazz” i „Muzykę wybraną przez Chopina” oraz imponujacy zestaw rejestracji koncertów utrwalony na DVD.
Najnowszy zestaw obejmuje – co jest już tradycją NIFC – szereg wydawnictw, które swoim artystycznym, repertuarowym i stylistycznym schematem wpisują się precyzyjnie w rozległy katalog ważnych dokumentów fonograficznych naszej epoki. Jest zatem „Piano Concerto in F minor op.21” Fryderyka Chopina zaaranżowane tym razem na gitarę. To koncert (oh!) Orkiestry na instrumentach historycznych wraz z Mateuszem Kowalskim (gitara) i Lorenzo Coppolą ( klarnet historyczny) uzupełniony „Symphony no.5” Wolfganga Amadeusa Mozarta i „Concerto for CLarinet and Orchestra” Karola Kurpińskiego. Włoski klarnecista wraz z (oh!) Orkiestrą oraz skrzypaczką Martyną Pastuszką gra także kompozycje Józefa Elsnera, Carla Marii Von Webera oraz W. A. Mozarta. Pianista Yonghuann Zhong zrealizował koncert ( podczas Konkursu Chopinowskiego w 2023 roku) z brawurową interpretacją „Poloneza in D minor” Karola Kurpińskiego oraz zestawem popularnych kompozycji Fryderyka Chopina. Jest także słynna „Paria” Stanisława Moniuszki, która poszerza katalog fonograficzny dzieł Stanisława Moniuszki, wydawanych przez Narodowy Instytut Fryderyka Chopina. Operę polskiego kompozytora odkrywa dla nas na nowo Fabio Biondi, ukazując w całej pełni jej muzyczną maestrię, bogactwo barw, subtelnych odcieni i gorących emocji. Nagranie zrealizowani pod batutą włoskiego skrzypka i dyrygenta (i wielbiciela twórczości Moniuszki), z orkiestrą Europa Galante, znakomitymi solistami i Chórem Opery i Filharmonii Podlaskiej, kierowanym przez Violettę Bielecką, ukazuje odmienne od powszechnie formatowanego, fascynujące oblicze polskiego twórcy, jego kosmopolityczność, błyskotliwość i stuprocentową przynależność do świata bel canta i opery europejskiej XIX wieku. „Paria” została zaprezentowana podczas Festiwalu „Chopin i jego Europa” w 2023 roku i nagrana po raz pierwszy na instrumentach historycznych. W tej samej serii przedstawiono dwuaktową operę „ Un giorno di regno” Giuouseppe Verdiego. Dla Narodowego Instytutu Fryderyka Chopina, podczas festiwalu „Chopin i jego Europa” w 2022 roku, zarejestrował ją dyrygent Fabio Biondi ze swoją orkiestrą Europa Galante, znakomitymi solistami i Chórem Opery i Filharmonii Podlaskiej, kierowanym przez Violettę Bielecką.
Japoński pianista Makoto Ozone wypromowany został jako cudowne dziecko przez ojca Minoru Ozone, popularną w Tokio osobowość telewizyjną i szefa popularnego klubu. Makato Ozone grywał więc na pianinie i na organach w rodzinnym klubie, później ( jako dziesięciolatek) już wyłącznie na organach i to – co ciekawe- w stylistyce legendarnego Jimmy’ego Smitha. Po latach zainteresował się ponownie grą na fortepianie i teraz idolem dla japońskiego muzyka stał się Oscar Peterson. Zdolny Makoto w rodzinnej Japonii grał w popularnych, lokalnych zespołach Tadao Kitano oraz słynnej Arrow Jazz Orchestra. Przełomowym dla młodego pianisty okazał się wyjazd ( w 1980 roku ) do Stanów, na studia w bostońskiej Berklee School of Music. Na uczelni wykładał wybitny wibrafonista Gary Burton i to z zespołem swego profesora Makoto Ozone rozpoczął pierwsze, amerykańskie koncerty. Debiutancki album „Makoto Ozone” pianista nagrał w 1984 roku dla prestiżowej Columbia Records, dla której później zrealizował także ciekawe albumy „After” oraz „Starlight”. Do Stanów Zjednoczonych powrócił w 1992 roku zaproszony ponownie do współpracy z Gary’m Burtonem i klarnecistą Eddie’m Danielsem. Pracuje głównie w Japonii budując prestiż dla swojej muzyki i osoby, koncertuje, nagrywa, także – z dużym sukcesem – prowadzi program radiowy. Odbył kilka znaczących tras koncertowych oraz zrealizował ważne albumy ( „Real Life Hits”, “Whiz Kids”, “After”, ”Starlight”, “Face To Face”, „Virtuosi„ “Nature Boys”, “The Trio”- z Johnem Patutuccim, “Tango”, “Dear Oscar”, “Ballads”,” Road to Chopin”, ” Haiku” z Anną Marią Jopek, ” My Witch’s Blue”, ”No Strings Attached”, ” Pandora”, ” Wizard of Ozone”, “ So Many Colors”, ” Treasure”, ” Reborn”, ”New Spirit”, “ Duet:Makoto Ozone & Satoru Shionoya”, “No Name Horses”, “ Falling in Love Again” , „Ashita no Kita Yoshio”).
W 2006 roku na festiwalu „Chopin i jego Europa” znakomity japoński pianista Makoto Ozone wraz z Sinfonią Varsovią wykonał „Koncert fortepianowy Es-dur KV 271” W.A. Mozarta (pod batutą Alexandre’a Rabinovitcha-Barakovsky’ego), a rok później, również w ramach tego festiwalu, z tą samą orkiestrą pod dyrekcją Tadaakiego Otaki zagrał „Koncert fortepianowy B-dur op. 19” Ludwiga van Beethovena. Te dwa arcydzieła literatury muzycznej zabrzmiały w jego interpretacji z jazzowymi „wstawkami”. Ukazane w nowym, improwizującym świetle, ujawniły jakże inną twarz: roześmianą, pełną humoru, czasem refleksji. Album dopełnia, zagrany z ogromna emocją i humorem chopinowski bis, czyli „ Improwizacje na motywach Walca cis-moll”.
