Wraz z filmem Ikar- legenda Mietka Kosza ( Macieja Pieprzycy z doskonałą rolą Dawida Ogrodnika) oraz znakomitą ilustracja muzyczną Leszka Możdżera w świadomości fanów jazzu pojawił się nowy, kultowy artysta : Mieczyslaw Kosz.
Na życie charyzmatycznego muzyka największy wpływ wywarła utrata (w dzieciństwie) wzroku. W muzyce realizował przeto swoje postrzeganie świata. Utalentowany pianista jazzowy i kompozytor Mieczysław Kosz (10.02.1944 – 31.05.1973) był absolwentem Państwowej Szkoły Muzycznej dla niewidomych oraz Średniej Szkoły Muzycznej w Krakowie (klasa fortepianu). Już w szkole średniej zainteresował się jazzem. Początkowo grał w kultowej kawiarni Literacka i słynnym klubie Pod Jaszczurami a jako pianista jazzowy zadebiutował ( w klubie Helicon) grając w trio z basistą Bogdanem Wellsem i perkusistą Wiktorem Perelmutterem . Nie podejmują jazzowego wyzwania, wyjechał do Zakopanego, gdzie w latach 1965-67 grał głównie w lokalach rozrywkowych. Później przeniósł się do Warszawy i grał z swoim trio lub solo w Kawiarni Nowy Świat. W 1967 roku nagrał pierwsze sesje dla Polskiego Radia i został zaproszony do udziału na festiwalu Jazz Jamboree w koncercie “Nowe Twarze w Polskim Jazzie”. Na Jazz Jamboree występował systematycznie w latach późniejszych grając solo lub w okazjonalnych składach: w trio z Januszem Kozłowskim Sergiuszem Perkowskim (1968), z Bronisławem Suchankiem i Czesławem Bartkowskim (1970) i w duecie z Marianną Wróblewską (1971). Nie stronił także od innych festiwali grając w kraju na Zaduszkach Jazzowych w Krakowie i festiwalu Jazz nad Odrą we Wrocławiu czy zagranicą, gdzie wielokrotnie był nagradzany. Na Osterreichisches Amateur Jazz Festival w Wiedniu grając z Jackiem Ostaszewskim i Sergiuszem Perkowskim otrzymał Pierwszą Nagrodę, na Międzynarodowym Festiwalu Pianistów Amatorów w niemieckim Munchengladbach Drugą Nagrodę a na Festival de Jazz Montreux (Szwajcaria) grając z Romanem Dylągiem i S. Perkowskim Trzecią Nagrodę. Koncertował także w wielu miastach Polski i zagranicą m. in.: w Francji, Czechosłowacji i na Węgrzech. Dokonał wspólnych nagrań z zespołami Jana Ptaszyna Wróblewskiego, Remigiusza Filipowicza i w duecie z Marianną Wróblewską. Improwizował nie tylko na tematach jazzowych ale także brał na warsztat klasykę i muzykę rozrywkową. W swoich kompozycjach pozostawał pod dużym wpływem pianistyki Billa. Evansa. Wziął udział w programie telewizyjnym Andrzeja Trzaskowskiego “Spotkania z jazzem”. Dla TVP nagrał także własny recital. W 1985 powstała monografia “Opowieść o M.Koszu: Tylko smutek jest piękny” Krzysztofa Karpińskiego. Dyskografia poianisty obejmuje zaledwie kilka albumów ( „New Faces In Polish Jazz : Mieczysław Kosz”,, „Mieczysław Kosz Trio: Reminiscences”, „Sounds Of Marianna Wróblewska”, „Mieczysław Kosz Trio vol.1-2”, kompilację z 1994 roku „The Complete Recordings Of Mieczysław Kosz”, sesję „ Polish Radio Jazz Archives: Mieczysław Kosz –Piano Solo”, oraz okolicznościowy album „Mieczysław Kosz” zrealizowany przez PolJazz dla Klubu Płytowego PSJ/Biały Kruk Czarnego Krążka”.
