„Zapomniani kompozytorzy polscy” to ciekawy projekt, który realizuje – wraz z różnymi, autorskimi zespołami – kontrabasista Piotr Rodowicz. To dwa albumy przygotowane z repertuarem „zapomnianych” kompozytorów polskich. Piszę „ zapomnianych”, bowiem twórcy ci poza oczywistym i ogromnym wkładem w historię polskiej muzyki rozrywkowej, nie mieli dość szczęścia, by swoje kompozycje podnieść do rangi wielkich hitów i standardów. Czy na pewno ? Na to pytanie odpowiada wybór, jaki proponuje Piotr Rodowicz „Wartość ich kompozycji, choć mało znanych, nie odbiega od światowego poziomu artystycznego – wyjaśnia genezę sesji Piotr Rodowicz. Wiele z nich zostało nagranych dawno, bo latach 30-tych XX wieku, w dość archaicznej aranżacji i brzmieniu. Wymagają one przypomnienia i odświeżenia, tak by stały się atrakcyjne dla współczesnego odbiorcy, a także, by zachęcały młodych muzyków do wykonywania tych utworów na koncertach i w szkołach muzycznych. Dlatego też projekt „Zapomniani Kompozytorzy Polscy” ma za zadanie wydobyć z tych piosenek ogromny potencjał muzyczny, pomijany jest tekst, by skupić się na pięknie melodii, dobrej harmonii i dzisiejszym brzmieniu zespołu kameralnego. Interpretacje we współczesnej stylistyce, ale z rzetelnym zachowaniem melodii przypomną młodym odbiorcom te cenne dla polskiej kultury kompozycje”
Artur Gold (17.03.1897 – 2.08.1943) to wybitny polski kompozytor, dyrygent i skrzypek, współtwórca popularnej w dwudziestoleciu międzywojennym orkiestry tanecznej oraz współtwórca polskiego jazzu. Jego młodszym bratem był słynny później skrzypek i lider orkiestry Henryk Gold. Studiował w Londynie, gdzie również występował z orkiestrami brytyjskimi. W 1924 roku nagrał płyty w studiu wytwórni Columbia Records w Hayes. Jego miejscem zamieszkania i działalności artystycznej stała się jednak Warszawa. W 1922 roku wraz ze swym kuzynem Jerzym Petersburskim założył zespół jazzowy, który szybko zdobył dużą popularność i został uznany jako najlepszy polski jazzband. Wspólnie prowadzili też orkiestry, które występowały w teatrze Qui Pro Quo, w lokalu Adria, Bristol, Morskie Oko, Oaza, Paradise. Ze swoją orkiestrą koncertowali we Francji, Austrii, Szwajcarii, Niemczech, Wielkiej Brytanii i wielu miastach w Polsce. Koncerty te często były transmitowane przez radio. Wzorowali się na orkiestrze Paula Whitemana grając amerykańską muzyką jazzową w orkiestrowych aranżacjach. W latach 30-tych Jazzband Gold/Petersburski współpracował z wieloma firmami fonograficznymi; Columbia, Parlophon, Odeon, Syrena Records, nagrywając wiele płyt. Artur Gold w okresie międzywojennym skomponował wiele popularnych przebojów: „Gdy Petersburski razem z Goldem gra”, „Jesienne róże”, „Kwiaciarka z Barcelony”, „Nie odchodź ode mnie”, „Pragnę Twoją Być”. Był także autorem melodii „Czarne oczy”, „Opium”, „Szkoda twoich łez dziewczyno”, „Ta mała piła dziś” a piosenka „Chodź na Pragę” stała się hejnałem stołecznej dzielnicy Praga-Północ. Współpracował z największymi gwiazdami międzywojennej sceny muzycznej i kabaretowej. Jego piosenki śpiewali Eugeniusz Bodo, Tadeusz Faliszewski, Loda Halama, Stanisława Nowicka, Tadeusz Olsza, Zula Pogorzelska, Janusz Popławski i Stefan Witas. Od 1940 roku przebywał w getcie warszawskim, gdzie wraz ze swą orkiestrą dawał koncerty w kawiarni „Nowoczesna”, w której występował również Władysław Szpilman. Podczas akcji wysiedleńczej w styczniu 1943 roku został wywieziony przez Niemców do obozu zagłady w Treblince. Został zamordowany w 1943 roku, w ostatnim okresie funkcjonowania obozu.
Leon Boruński (2.10.1908 – 07. 1942) to polski pianista i kompozytor, który studiował w Wyższej Szkole Muzycznej im. Fryderyka Chopina w Warszawie. W roku 1929 występował w kawiarni Morskie Oko w duecie z Henrykiem Warsem w programie ”Jazz na dwa fortepiany”. W 1932 wziął udział w II Międzynarodowym Konkursie Pianistycznym im. Fryderyka Chopina, gdzie dotarł do finału i otrzymał VII nagrodę. W 1933 wziął udział w Międzynarodowym Konkursie Muzycznym w Wiedniu, gdzie otrzymał dyplom półfinalisty. Przez wiele lat akompaniował Hance Ordonównie. W nowym duecie fortepianowym z Karolem Gimplem akompaniował wielu artystom. Grywał także w popularnych teatrach Cyrulik Warszawski, Morskie Oko, Qui Pro Quo, Stara Banda. Komponował utwory rozrywkowe, koncerty fortepianowe, pieśni na głos z fortepianem, miniatury fortepianowe, i sonaty. Dla teatrów rewiowych pisał muzykę ilustracyjną, rozrywkową i jazzową. Podczas II wojny światowej grał w orkiestrze Ady Rosnera, z którą odbył tournee po ZSRR, na jesieni 1940 roku wrócił do Białegostoku a następnie do Warszawy. Grał w gettcie warszawskim w kawiarni „Pod 13tką”. W 1942 roku w wyniku choroby płuc znalazł się w szpitalu w Otwocku, gdzie pod koniec lata Niemcy wymordowali wszystkich pensjonariuszy. Większość jego twórczości zaginęła w pożodze wojennej a jego znane piosenki to m.in. „ „A ja mam nogi”, „Adieu chérie”, „Bo ja tak chcę”, „Było nas na świecie troje”, „Daj mi Boże bez uroku”, „Jakieś małe nic” , „Kubek w kubek”, „Mała diablica”.
Władysław Daniłowski, znany także jako Walter Dana (26.04.1902 – 4.03. 2000) to kompozytor, pianista, aranżer i wokalista. Studiował w Konserwatorium Warszawskim: fortepian oraz teorię muzyki. Założył Chór Dana w 1928 roku, który prowadził do 1939. Występował w kabaretach, nagrywał płyty, śpiewał w radiu, grał w filmach i pisał do nich muzykę. Pracował w Polskim Radiu, kierował Działem Muzyki Lekkiej. Pisał piosenki dla wielu wykonawców, m.in. dla: Adama Astona, Chóru Dana, Mieczysława Fogga, Zofii Terné, Miry Zimińskiej. Po wybuchu II wojny światowej zamieszkał we Włoszech, a następnie wyemigrował do USA. Reaktywował Chór Dana pod nową nazwą Dana Ensemble i przybrał pseudonim Walter Dana. Był prezenterem polonijnych rozgłośni radiowych. Nagrywał dla wytwórni płytowych Harmonia, RCA Victor, stwor