Barre Phillips wirtuoz improwizowanego basu oraz György Kurtág Junior ( syn wielkiego współczesnego węgierskiego kompozytora) przedstawiają nowa koncepcję współczesnej muzyki opartej na odmiennym życiu i doświadczeniach ich twórców.
Baree Phillips studiował języki średniowiecza, potem przeniósł się do Nowego Jorku, gdzie pobierał na początku lat 60-tych lekcje gry na kontrabasie u Fredericka Zimmermanna. Okazjonalnie grywał z Donem Heckmanem, Billem Dixonem, Donem Ellisem (1962) i Paulem Bley’em. W 1963 roku zagrał z Eric’em Dolphym w Carnegie Hall ( w ramach kierowanej przez Gunthera Schullera serii koncertów „Twentieth Century Innovations”). Jako solista zagrał także w prestiżowej premierze „ Improvisations For Orchestra and Jazz Soloists” Larry’ego Austina (wraz z nowojorską Philharmonic Orchestra pod kierunkiem Leonarda Bersteina). Od 1964 roku był muzykiem tria Jimmy’ego Giuffre’go oraz eksperymentalnego big-bandu George’a Russella. W latach 1965 i 1967 pracował z węgierskim gitarzystą Attillą Zollerem, Peterem Nero i Bobem Jamesem; wziął także udział (obok Archie’go Sheppa) w nagraniu słynnych albumów „New Thing At Newport” oraz „On This Night”. Przez dwa sezony nagrywał i koncertował z europejskimi twórcami jazzowej awangardy: Johnem Stevensem, Evanem Parkerem, Marionem Brownem i Gunterem Hampelem. W 1968 roku zrealizował swój solowy album „Journal Violine”, którym rozpoczął modę na realizację solowych, kontrabasowych projektów i kompozycji. W 1969 roku zagrał w ramach orkiestrowego projektu kierowanego przez Johna Lennona i Yoko Ono, wziął też udział w pracach improwizatorskiego zespołu Gong (album „Magic Brother”). Grał z Mike’m Westbrook’em, coraz częściej współpracował z europejskimi awangardzistami : braćmi Rolfem i Joachimem Kuehnami, z angielskim saksofonistą Johnem Surmanem, ze Stu Martinem.. W 1971 r. (wraz z basistą Dave’m Hollandem) zakłada eksperymentalny zespół składający się wyłącznie z kontrabasów. Swoimi ciekawymi pomysłami zainteresował producenta Manfreda Eichera i w 1976 roku zaczął nagrywać dla prestiżowej ECM Records. Sporym uznaniem cieszył się jego sekstet jazzowy Music By oraz zespół muzyki klasycznej Accroche Note. W 1984 roku podejmuje współpracę z grupą awangardowych twórców z Toronto, by niebawem stać się głównym orędownikiem projektów serii „Music Gallery”. W 1988 roku angażuje się w podobny projekt z angielskim awangardzistą Derek’em Bailey’em i jego Derek Bailey And Co. W swoich projektach Barre Phillips postrzegany jest jako twórca łączący awangardowy jazz amerykański z europejską sceną free-jazzową oraz muzyką współczesną.
György Kurtág Junior jest wybitnym kompozytorem-improwizatorem oraz entuzjastą eksperymentalnej muzyki elektronicznej. Wychowany w rodzinie muzycznej ( jest synem wybitnego kompozytora muzyki współczesnej György Kurtága i pianistki Marty Kurtág). Od końca lat 90-tych zaangażowany w słynne projekty eksperymentalne i kompozytorskie ( takie jak np. „hybrydowy elektroniczny” kwartet smyczkowy Zwiegespräch). Wraz z ojcem kieruje słynnym festiwalem muzyki współczesnej w Lucernie, jest gościem honorowym ( wraz z kwartetem Arditti) Huddersfield Contemporary Music Festival, swoje premierowe dzieła (np. z kwartetem Keller) prezentuje na Wiener Festwochen. Węgierski artysta występuje także z różnymi projektami w nowojorskiej Carnagie Hall oraz Guggenheim Museum. Ze swoim progresywnym rockowym trio Sc. Art./Science and Art zdobył Fonogram – węgierską Nagrodę Muzyczną 2010 za album roku w kategorii współczesnej muzyki klasycznej . Jego „flagowy”, wielokrotnie nagradzany album „The Well-Tempered Universe” to multimedialny koncert zbudowany z nagrań kosmicznych dźwięków dokonanych przez NASA i University of Iowa. Dzięki subtelnemu wykorzystaniu syntezatorów i cyfrowej perkusji, György Kurtág Jr. tworzy teraz przestrzeń i akustyczny labirynt dla improwizowanego kontrabasu Barre’a Phillipsa. Nagrany w Studios La Buissonne na południu Francji i wyprodukowany przez Manfreda Eichera, album „Face à Face” jest doskonałą wizytówką obu twórców i dokumentem fascynującej współpracy.
