Liderzy kwintetu Sound Prints to znaczące postacie światowego jazzu. Joe Lovano jest jednym z najciekawszych jazzowych tenorzystów ostatnich dekad. Od dziecka towarzyszyły mu dźwięki jazzu, co było zasługą jego ojca – tenorzysty jazzowego oraz właściciela dużej kolekcji płyt. W 1971 roku Joe Lovano udał się do Berklee School of Music, gdzie studiował w klasie Gary’ego Burtona. Tam poznał także swoich przyszłych współpracowników: gitarzystów Billa Frisella i Johna Scofielda. Po powrocie ( w połowie lat 70-tych) do Ohio, grał na saksofonie tenorowym u Lonnie’go Listona Smitha, dokonując z nim w 1974 roku swego płytowego debiutu, realizując album „ Aphrodisiac For A Groove Merchant”. Także wtedy odbył długą trasę koncertową z organistą Brother Jack’iem McDuffem. W 1976 roku Joe Lovano przeniósł się do Nowego Jorku, co zmieniło zasadniczo jego postrzeganie jazzu i estrady. Początkowo grał w grupach Alberta Dailey’a i Chet Bakera, potem ( do 1979 roku) w big-bandzie Woody’ego Hermana. W następnym roku wszedł do big-bandu Mela Lewisa, a nieco później nawiązał kontakt z perkusistą Paulem Motianem, z którego zespołami nagrywał i koncertował przez całe lata 80-te. Okazjonalnie powracał także do zespołów i projektów Billa Frisella. Paul Motian i Bill Frisell pojawili się także na albumie Lovana „ Worlds ”. W 1987 roku odbył europejskie tournee z zespołem Elvina Jonesa. Pod koniec lat 80-tych pracował z Charlie Haden’s Liberation Music Orchestra, nagrał też album z perkusistą Aldo Romano. Po powrocie do zespołu Johna Scofielda nagrał z nim płyty „Time On My Hands” oraz „What We Do”. To wtedy podpisał kontrakt z prestiżową Blue Note Records, dla której w 1991 roku nagrał album „Landmarks”. Realizacja kolejnego albumu ( „Universal Language”) sprawiła, że w studiu wraz z Joe Lovano spotkali się Jack DeJohnette, Charlie Haden, Steve Swallow, Tim Hagans, Scott Lee, Kenny Werner i Judi Silverman. Odtąd dorobek nagrań Joe Lovano jest imponujący : od słynnych „From The Soul” i „Rush Hour” po „Us Five” oraz nagrania realizowane w towarzystwie Paula Motiana i Billa Frisella ( „One Time Out”, seria „ On Broadway”).
Natomiast trębacz Dave Douglas to jeden z „młodych wilków” współczesnego jazzu, który stał się synonimem błyskotliwej kariery. Początkowo kształcono go na pianistę (zaczął grać na pianinie mając pięć lat), później grał na puzonie ( jako siedmiolatek), by zadebiutować grą na trąbce w ramach warsztatowych, dziecięcych projektów Music Minus One. Zasadniczą, jazzową edukację odbył (kompozycja i gra na trąbce) w prestiżowej bostońskiej Berklee College of Music ( 1981-82 ) oraz w New England Conservatory ( 1982-83). Równocześnie, świadom stylistycznych zmian jakie dla jazzu niosły lata osiemdziesiąte, zainteresował się kształtem interpretacji jazzowej oraz improwizacji Carmine’a Caruso, Jima McNeely’ego oraz… Joe Lovano. Mimo ogromnej wiedzy muzycznej, doskonałego warsztatu muzycznego oraz zapału nie mógł przez wiele sezonów przebić się ze swoją muzyką do świata wielkiego jazzu. Grywał na ulicach, występował z innymi młodymi, nieznanymi muzykami, eksperymentował z grupami art-rockowymi. Przełomową okazała się dla młodego trębacza trzymiesięczna trasa koncertowa z zespołem Horace’a Silvera ( w 1987 roku). Nie czekając na zaproszenia ze strony innych muzyków zdecydował się założyć własne, stylistycznie różniące się, zespoły. Pierwszy zrodził się (1987) Mosaic Sextet, później (1988-91) kwintet New & Used, założył nawet grupę smyczkową (1992). W latach 1990-94 pracował z Donem Byronem ( w jego klezmerskiej mutacji autorskiego zespołu). Na początku lat 90-tych podjął się projektów opartych o czerpanie inspiracji z ludowej muzyki bałkańskiej; prowadził doskonale przyjmowane Tiny Bell Trio; w 1993 roku podjął współpracę z Johnem Zornem, co na wiele sezonów zdominowało jego twórcze poczynania. Jednak eksplozję jego muzyki i talentu przyniosły dopiero końcowe lata dziewięćdziesiąte. Trębacz zaprezentował się przede wszystkim jako ciekawy kompozytor oraz wprawny lider. Jego nagrania z Greg’em Tardym, Uri Cainem, Joey’em Baronem z zwłaszcza realizowane wraz z Mark’em Feldmanem zyskały rekomendujące oceny krytyków oraz wzbudziły aplauz jazzowej publiczności. Także nagrane albumy otworzyły trębaczowi światowe estrady ( np. „Masada“ – z Johnem Zornem, “Urlicht/Primal Light” – z Uri Caine, “Charms Of The Night”, “Songs For Wandering Souls”, “Leap Of Faith”, “Magic Traingle”, koncertowe ”,” Live at the Jazz Standard” oraz “ Live In Europe”, “ Stargazer”, bestsellerowe “ Soul On Soul” i “Keystone” “The Tiny Bell Trio „,” A Thousand Evenings”,” Freak In”,” Strange Liberation”,” Meaning and Mystery”,” A Single Sky”,” Spark Of Being”).
Muzyczne drogi tych dwóch wybitnych muzyków i kreatywnych osobowości krzyżowały się kilkukrotnie. Najpewniej poruszają się we flagowym kwintecie, z którym wcześniej wydali płytę „ Live At Monterey 2014” – z rejestracją koncertu, który odbył się podczas tego słynnego, jazzowego festiwalu. Kwintet Sound Prints jest artystycznym odniesieniem do twórczości genialnego saksofonisty Wayne’a Shortera (nazwa grupy to nawiązanie do jego słynnej kompozycji „Footprints”). Nie dziwi zatem, że w repertuarze zespołu znalazły się oryginalne kompozycje tego muzyka, ale także inspirowane jego pracami utwory autorstwa obu współliderów. Joe Lovano i Dave Douglas zbudowali zatem klasyczne, nowoczesne brzmienie i strukturę jazzowo-klasycznego kwintetu, do którego zaprosili pianistę Lawrence’a Fieldsa, kontrabasistkę Lindę May Han Oh oraz perkusistę Joey’a Barona. To elita dzisiejszego jazzu : Lawrence Fields, obok regularnej współpracy z Joe Lovano, grywa z Christianem Scottem, jest takżę wziętym sidemanem. Kontrabasistka Linda May Han Oh pracuje w zespole Pata Metheny’ego. Perkusista Joey Baron to legenda jazzu i współautor sukcesów, takich liderów, jak Gary Peacock, John Zorn, Bill Frisell, Irene Schweizer.
Album „ Scandal” nagrany został w słynnym Bunker Studios na Broo