Saksofonista Charlie Ventura ( 2.12.1916-17.01.1992 ) był gościem Festiwalu Big Bandów w Poznaniu w 1976 roku. Koncertował wtedy z różnymi, najczęściej europejskimi orkiestrami, ale nigdy nie powrócił już na jazzowa estradę z honorami, jakimi go obdarzano w latach 40-tych. Charlie Ventura gry uczył się na saksofonie altowym, by już w 1942 roku dołączyć (jako saksofonista tenorowy !) do zespołu Gene’a Krupy. Kiedy na krótki czas Krupa zawiesił działalność, Ventura współpracował (1943-44) z Teddy’m Powellem, by powrócić jako eksponowany solista big-bandu Gene’a Krupy ( a niebawem i jego trio). W 1946 roku założył własny big-band, Bop For The People w którym grało kilku wybitnych muzyków: Bill Harris, Kai Winding, Buddy Stewart, Jackie Cain, Roy Kral. W 1948 roku Charlie Ventura założył kolejny big-bandu, do którego zaprosił muzykujących braci : Bena (saksofon barytonowa), Ernie’go (saksofon tenorowy) i trębacza Petera. Niebawem orkiestra została zredukowana do małego zespołu, gdzie wraz z rodzeństwem Venturów grali tam już tylko Bennie Green, Roy Kral i Jackie Cain. Kiedy w 1951 roku grupa zawiesiła działalność, Charlie Ventura utworzył kwartet The Big Four( z Marty’m Napoleonem, Chubby’m Jacksonem i Buddy’m Richem). Kolejne lata upłynęły artyście na prowadzeniu własnego klubu nocnego The Open House w Filadelfii (zamkniętego w 1954 roku), reaktywowaniu współpracy z Krupą (1952-53), kierowaniu dużymi i małymi zespołami w hotelach w Las Vegas. Dyskografia saksofonisty i lidera orkiestr i zespołów jest imponująca, a sporym uznaniem cieszyły się albumy “Drummin’ Man” z Gene’m Krupą, “The Crazy Rhythms”, “Memorable Concerts”, “Gene Norman Presents A Charlie Ventura Concerts”, “Charlie Ventura With The Special Guest Star Charlie Parker”, koncertowy “Charlie Ventura and his Band in Concert ”, ” Bop For The People”, “The Big Four”, “Charlie Ventura And His Quintet”, “The Charlie Ventura Quartet”, “Charlie Ventura Q And May Ann McCall”, “Adventures With Charlie”, “Chazz”, “Euphoria” Charlie Ventura postrzegany jest jako solista pełen ekstrawagancji, trzymający się swingowej konwencji. Prowadząc własne orkiestry najczęściej rezygnował ze swego swingowego stylu na rzecz (awangardowych wtedy) be-bopowych nowinek stylistycznych.
