Mit Franka Sinatry skonstruowany został wokół „american dream”: kariery, popularności i pieniędzy. Frank Sinatra urodził się w biednej rodzinie sycylijskich emigrantów. Już jako młodzieniec otarł się o profesjonalną estradę: raz był to własny kwartet jazzowy Hoboken Four, innym razem nowojorskie sukcesy w orkiestrze Harry Jamesa ( w 1939 roku). Największą popularność zdobył Sinatra w latach czterdziestych .Jako wokalista orkiestry Tommy Dorsey’a (1940-42) zdominował swoimi piosenkami wszystkie amerykańskie listy przebojów. Błyskotliwa kariera przystojnego Francisa Sinatry „pilotowana” była ( co nigdy nie zostało wyjaśnione) rodzinę sycylijskich współbraci. „Mafioso Sinatra”, jak określała wokalistę brukowa nowojorska prasa, plasował kilkanaście przebojów na listach popularności; hit „I’ll Never Smile Again” przez wiele tygodni przewodził notowaniom tygodnika Billboard a swingowe ballady Sinatry śpiewała cała Ameryka. Autorski program radiowy F. Sinatry „Hit Parade” był najpopularniejszą audycją w USA w latach wojny. Kiedy amerykańscy żołnierze powrócili do domów, słodka muzyka Sinatry straciła na swej patriotycznej wymowie. Mimo to kilkanaście nowych piosenek Sinatry pojawiło się na listach bestsellerów. Spekulacje na temat mafijnych powiązań oraz rodzinno-sycilijskie sterowanie karierą spowodowały, w końcu lat czterdziestych, załamanie kariery piosenkarza.
Dopiero kontrakt z Capitol Records oraz współpraca z jazzowym big bandem Nelsona Riddle spowodowały, że muzyka i stylistyka postrzegane były w innych, balladowo-jazzowych relacjach. Sinatra sporo nagrywał, dużo koncertował, udzielał się w filmie ( np.”Guys And Doll”,1955; ”High Society”,1956; ”Can-Can”,1960; ”The Man With The Golden Arms”,1955). I choć piosenki Sinatry nie pojawiały się już gromadnie na listach przebojów, to uznanie dla wokalisty było ogromne. Wielkimi przebojami stały się piosenki „Strangers In The Night”, „Granada”, „Something Stuppid” (nagrany wspólnie z córką Nancy) oraz standard Paula Anki „My Way” (przez 122 tygodnie na liście hitów Billboardu !). Rozległa dyskografia F.Sinatry obejmuje kilkadziesiąt albumów: od ckliwych, banalnych szlagierów z orkiestrami Harry’ego Jamesa, po balladowe standardy i komercyjne przeboje. Doskonałym przykładem uniwersalności muzyki Sinatry jest np. album „Frank Sinatra & Sextet – Live in Paris” – zapis koncertu z 1962 roku, podczas którego wokalista perfekcyjnie wyśpiewał swe wielkie przeboje: „Chicago”,”Imagination”, „Moonlight In Vermont”, „My Funny Valentine”, „Night & Day” oraz „I’ve Got You Under My Skin”. Właśnie to ostatnie nagranie stało się zaczątkiem „nowej” kariery Sinatry, który realizując albumy „Duets” zaprosił do współpracy m.in. Bono-wokalistę rockowej formacji U 2, Tony’ego Bennetta, Natalię Cole, Charlesa Aznavoura, Lisę Minelli, Stevie’go Wondera, Willie Nelson, Dolly Parton, Bette Middler i Dianę Ross.
Z okazji setnych urodzin New York Public Library zaprasza do odwiedzenia wystawy „Sinatra: An American Icon” poświęconej artyście. Wystawa rozpoczyna się od dzieciństwa piosenkarza i wczesnych lat nagrywania przez artystę. Zaaranżowano salon jego rodziców czy miniaturowe studio nagrań. Prezentowane są plakaty filmowe i krótkie filmy. Jest szafa grająca z jego kultowymi piosenkami, są liczne nagrody, w tym Złoty Glob i statuetki Grammy, platynowe płyty, nigdy dotąd nie publikowane zdjęcia oraz karykatury autorstwa Ala Hirschfelda. Frank Sinatra był najsłynniejszym ambasadorem whiskey. W 1955 roku, podczas jednego z koncertów miał określić trunek ten „nektarem bogów”. To zdanie wystarczyło, by sprzedaż tego alkoholu w ciągu roku się podwoiła. Destylarnia z miasteczka Lynchburg, w stanie Tennessee nie mogła nadążyć z jego produkcją. Frank Sinatra miał słabość do whiskey Jack Daniel’s i podobno na własne życzenie został pochowany z jej butelką.Nie dziwi zatem ,że właściciele marki postanowili uczcić 100-tną rocznicę urodzin wokalisty specjalną edycją whiskey – Sinatra Select.
Frank Sinatra (12.XII.1915 -14.V.1998) pozostawił ogromne archiwum nagrań : od pierwszych utworów nagranych z zespołem Harry’ego Jamesa w 1939 roku, przez olbrzymie zbiory przechowywane i chętnie wydawane w Columbia Records, Caipito Records i Reprise Records. Jego albumy „ Duets” to wielki powrót charyzmatycznego i kontrowersyjnego artysty oraz wspaniałe interpretacje wielkich standardów z gigantami dzisiejszej muzyki rozrywkowej ( m.in. Aretha Franklin, Barbra Streisand, Julio Iglesias, Gloria Estefan Tony Bennett, Natalie Cole, Liza Minnelli, Bono ,Stevie Wonder, Willie Nelson). Najpiękniejsze przeboje Sinatry to z pewnością ” May Way”, „New York, New York”, „Night and Day”, „Love and Marriage”, „I’ve Got You Under My Skin”, „Strangers in the Night”, „Fly Me to the Moon” oraz „Witchcraft”. Najpopularniejszym i najlepiej sprzedającym się ze wszystkich jego albumów pozostaje jednak jazzowy „Sinatra at the Sands” z 1966 roku – koncert w Las Vegas z 1966 roku z orkiestrą Count’a Basie’go.
Frank Sinatra– artysta wszechczasów, wokalista, który lekki, łatwy i przyjemny jazz wyniósł na wyżyny wielkiej sztuki. Jeśli ktokolwiek chce rozpocząć „randkę ze swingującym jazzem” obowiązkowymi są nagrania Sinatry. Jest uosobieniem amerykańskiej muzyki rozrywkowej a nagrania artysty wymienia się w tej samej linii, co standardy Presleya, Dylana i Springsteena.