Mit Franka Sinatry  skonstruowany został wokół „american dream”: kariery, popularności i pieniędzy. Frank Sinatra urodził  się w biednej rodzinie sycylijskich emigrantów. Już jako  młodzieniec  otarł się o profesjonalną estradę: raz był to własny  kwartet  jazzowy  Hoboken Four, innym razem nowojorskie sukcesy w  orkiestrze  Harry Jamesa ( w 1939 roku). Największą popularność zdobył Sinatra w  latach  czterdziestych .Jako  wokalista  orkiestry Tommy Dorsey’a (1940-42)  zdominował  swoimi piosenkami wszystkie amerykańskie listy przebojów. Błyskotliwa    kariera   przystojnego   Francisa   Sinatry „pilotowana”  była ( co nigdy nie zostało  wyjaśnione) rodzinę sycylijskich  współbraci. „Mafioso Sinatra”, jak określała wokalistę  brukowa  nowojorska prasa, plasował kilkanaście przebojów na listach  popularności; hit  „I’ll Never Smile Again” przez wiele tygodni  przewodził notowaniom  tygodnika Billboard a swingowe ballady Sinatry  śpiewała cała Ameryka. Autorski program radiowy F. Sinatry  „Hit Parade” był najpopularniejszą audycją w USA w latach wojny.  Kiedy amerykańscy żołnierze powrócili do domów, słodka muzyka Sinatry straciła na swej patriotycznej wymowie. Mimo to kilkanaście  nowych piosenek Sinatry pojawiło się na listach bestsellerów.  Spekulacje na temat mafijnych powiązań oraz rodzinno-sycilijskie  sterowanie   karierą   spowodowały, w   końcu   lat   czterdziestych, załamanie kariery piosenkarza.

Dopiero kontrakt z Capitol Records oraz współpraca z jazzowym big bandem  Nelsona  Riddle  spowodowały, że  muzyka i stylistyka postrzegane  były w innych, balladowo-jazzowych relacjach. Sinatra sporo nagrywał, dużo  koncertował, udzielał  się  w  filmie ( np.”Guys And Doll”,1955; ”High Society”,1956; ”Can-Can”,1960; ”The Man With The Golden Arms”,1955). I choć piosenki Sinatry nie pojawiały  się  już gromadnie na listach przebojów, to uznanie dla wokalisty  było  ogromne. Wielkimi  przebojami  stały się piosenki „Strangers In  The  Night”, „Granada”, „Something  Stuppid”  (nagrany  wspólnie z  córką Nancy) oraz standard Paula Anki „My Way” (przez 122 tygodnie na  liście hitów Billboardu !). Rozległa dyskografia F.Sinatry obejmuje kilkadziesiąt albumów: od  ckliwych, banalnych szlagierów z orkiestrami Harry’ego Jamesa, po balladowe standardy i komercyjne przeboje. Doskonałym  przykładem uniwersalności muzyki Sinatry jest np. album  „Frank  Sinatra  &  Sextet  – Live  in  Paris” – zapis koncertu z 1962 roku, podczas którego wokalista perfekcyjnie wyśpiewał swe       wielkie przeboje: „Chicago”,”Imagination”, „Moonlight In Vermont”, „My Funny Valentine”, „Night  &  Day” oraz „I’ve Got You Under My  Skin”. Właśnie to ostatnie nagranie stało się zaczątkiem „nowej”  kariery  Sinatry, który  realizując  albumy  „Duets”  zaprosił  do  współpracy  m.in. Bono-wokalistę rockowej formacji   U 2, Tony’ego   Bennetta, Natalię  Cole, Charlesa   Aznavoura, Lisę  Minelli, Stevie’go Wondera, Willie Nelson, Dolly Parton, Bette Middler i Dianę Ross.

Z  okazji setnych urodzin  New York Public Library zaprasza do odwiedzenia wystawy „Sinatra: An American Icon” poświęconej artyście. Wystawa rozpoczyna się od dzieciństwa piosenkarza i wczesnych lat nagrywania przez artystę. Zaaranżowano salon jego rodziców czy miniaturowe studio nagrań. Prezentowane są plakaty filmowe i krótkie filmy. Jest szafa grająca z jego kultowymi piosenkami, są liczne nagrody, w tym Złoty Glob i statuetki Grammy, platynowe płyty, nigdy dotąd nie publikowane zdjęcia oraz  karykatury autorstwa Ala Hirschfelda. Frank Sinatra  był najsłynniejszym ambasadorem whiskey. W 1955 roku, podczas jednego z koncertów miał określić trunek ten „nektarem bogów”. To zdanie wystarczyło, by sprzedaż tego alkoholu w ciągu roku się podwoiła. Destylarnia z miasteczka Lynchburg, w stanie Tennessee  nie mogła nadążyć z jego produkcją. Frank Sinatra miał słabość do whiskey Jack Daniel’s i podobno na własne życzenie został pochowany z jej butelką.Nie dziwi zatem ,że właściciele marki postanowili uczcić 100-tną rocznicę urodzin wokalisty specjalną edycją whiskey – Sinatra Select.

Frank Sinatra (12.XII.1915 -14.V.1998) pozostawił ogromne archiwum nagrań : od pierwszych utworów nagranych z zespołem Harry’ego Jamesa w  1939 roku, przez olbrzymie zbiory przechowywane i chętnie wydawane w  Columbia Records, Caipito Records i Reprise Records. Jego  albumy „ Duets” to wielki powrót charyzmatycznego i kontrowersyjnego artysty oraz wspaniałe interpretacje wielkich standardów z gigantami dzisiejszej muzyki rozrywkowej ( m.in. Aretha Franklin, Barbra Streisand, Julio Iglesias, Gloria Estefan Tony Bennett, Natalie Cole, Liza Minnelli, Bono ,Stevie Wonder, Willie Nelson). Najpiękniejsze przeboje Sinatry to z pewnością  ” May Way”, „New York, New York”, „Night and Day”, „Love and Marriage”, „I’ve Got You Under My Skin”, „Strangers in the Night”, „Fly Me to the Moon” oraz „Witchcraft”. Najpopularniejszym i najlepiej sprzedającym się ze wszystkich jego albumów pozostaje  jednak jazzowy „Sinatra at the Sands” z 1966 roku – koncert w Las Vegas z 1966 roku z orkiestrą  Count’a Basie’go.

Frank Sinatra– artysta wszechczasów, wokalista, który lekki, łatwy i przyjemny jazz wyniósł na wyżyny wielkiej sztuki. Jeśli ktokolwiek chce rozpocząć „randkę ze swingującym jazzem” obowiązkowymi są nagrania Sinatry. Jest uosobieniem amerykańskiej muzyki rozrywkowej  a nagrania artysty wymienia się w tej samej  linii, co  standardy  Presleya, Dylana  i Springsteena.

Dionizy Piątkowski