Gato Barbieri ( 28.11.1932 – 2.04. 2016) – jeden z najwybitniejszych saksofonistów jazzu, twórca latin-jazzu oraz specyficznego brzmienia bazującego zarówno na argentyńskim tango, jak i brazylijskiej bossa-novie. W dzieciństwie Gato Barbieri uczył się gry na klarnecie, ale po wyjeździe wraz z rodziną do Buenos Aires, zafascynowany muzyką Charliego Parkera, przerzucił się na saksofon altowy. W późniejszych latach za swój główny instrument wybrał tenor. Przez jakiś czas występował w formacji Lalo Schiffrina, po czym stworzył własny kwartet, z którym często towarzyszył amerykańskim muzykom koncertującym w Argentynie. W 1962 roku wyjechał z Południowej Ameryki do Włoch, gdzie przez jakiś czas należał do free-jazzowej grupy Dona Cherry’ego. Choć w początkach kariery Barbieri zrezygnował z uprawiania rodzimej muzyki, fizyczne oddalenie od kraju i związana z tym perspektywa uświadomiła mu jej potencjalną wartość dla jazzu. Od połowy lat 60-tych jego muzyka zaczęła nabierać bardziej oryginalnego charakteru, co łączyło się m.in. z wykorzystywaniem przez niego wielu południowoamerykańskich rytmów tanecznych tworzących bogate, mieniące się tło dla zmysłowego, rozwibrowanego emocjami brzmienia tenoru. W jego grze zaczęły się uwidaczniać także znaczne wpływy stylistyki i muzyki Johna Coltrane’a. Ważnym momentem w karierze ( ale nie twórczości jazzowej ) Barbieriego było skomponowanie i nagranie ścieżki dźwiękowej do filmu „Ostatnie Tango w Paryżu„. Sukces filmu i muzyki pozwoliły zaistnieć saksofoniście jako komercyjnej gwieździe latin-jazzu, koncertującej dla wielotysięcznej publiczności jednak najwartościowszymi okazały się nagrania lansujące jazz Barbierie’go oparty o rytm i melodię latynoskiej Ameryki.
