„ Pianista Parkera ” – Joe Albany (24.01.1924-12.01.1988) dość szybko zainteresował się jazzem, do czego pewnością przyczyniła się z przyjaźń z Charliem Parkerem. Już jako kilkunastoletni muzyk koncertował na Zachodnim Wybrzeżu. Grał z wieloma legendarnymi postaciami jazzu, m.in. w 1943 roku odbył trasę koncertową z Bennym Carterem. Na początku 1946 roku występował z Charliem Parkerem i Milesem Davisem. Niestety, nie było mu dane wziąć udziału w słynnej sesji ‘Birda’ dla Dial Records ( 28 marca1946 roku) ponieważ poprzedniej nocy pokłócił się z nim i w połowie występu zszedł ze sceny. O klasie Joe Albany’ego może świadczyć fakt, że jako jeden z nielicznych białych pianistów (obok Ala Haiga i George’a Wallingtona) miał wpływ na kształtowanie się stylistyki i języka be-bopu. Nagrał kilkanaście doskonałych autorskich albumów ( “At Home Alone”, “The Church Of Truth”, “Birdtown Birds”, “Two’s Company”, “Joe And Joe” z Joe Venutim, “The Legendary Joe Albany”, “This Is For My Friends”, “Joe Albany Plays George Gershwin And Burton Lane”, “Live In Paris’ 1977”, “The Albany Touch”, “Bird Lives”, “Portrait Of An Artist”, “At Home”, “Proto-Bopper”, “The Right Combination” z Warne’m Marshem).
Do najciekawszych kart jego kariery należą także występy z Georgiem Auldem, Boydem Raeburnem i Lesterem Youngiem. Niestety, w znacznym stopniu był uzależniony od narkotyków, które niemal doszczętnie zrujnowały mu karierę. Przez kilkanaście lat prawie nie występował, nie licząc okazjonalnych koncertów z Warne’em Marshem, Charlesem Mingusem i garstką innych wykonawców; przez jakiś czasu mieszkał w Europie. Na scenę jazzową Joe Albany wrócił w latach 70-tych i natychmiast odzyskał sławę oryginalnego pianisty be-bopowego. W odzyskaniu popularności pomógł mu film dokumentalny „Joe Albany… a Jazz Life” z 1980 roku.
