Laurindo Almeida – brazylijski gitarzysta, obdarzony świetną techniką i inwencją. W ojczystym kraju wykonywał zarówno muzykę klasyczną, jak i rozrywkową. Po przeniesieniu się do Stanów w 1947 roku nagrywał dla potrzeb filmu i telewizji. Jazzowy talent objawił po raz pierwszy pod koniec lat 40-tych grając w orkiestrach Stana Kentona. Nie rezygnując z pracy studyjnej, coraz częściej występował także na żywo, zwłaszcza w małych zespołach, a w 1953 roku stworzył kwartet ( z alcistą Bud’em Shank’em, kontrabasistą Harrym Babasinem i perkusistą Royem Harte’m). Nagrana przez nich płyta „ Brazillance „ została ( po latach, w okresie największej mody na bossa-novę) uznana za zwiastuna tego gatunku. Innym znaczącym w jego karierze zespołem był założony w 1974 roku LA Four ( z saksofonistą Bud’em Shank’em, Ray’em Brownem na kontrabasie i Chuckiem Floresem na perkusji; później jego miejsce zajmowali kolejno Shelly Manne i Jeff Hamilton). Nagrania Almeidy z LA Four oraz m.in. w duecie z Bud’em Shank’em lub innymi gitarzystami ( np. z Larry’m Coryell’em czy Charliem Byrdem) pokazują, jak genialnym i sprawnym muzykiem był Laurindo Almeida i że nic nie zatracił swej werwy, inwencji oraz odrębności stylistycznej. Jego nagrania na stałe weszły do kanonu muzyki jazzowej. Najważniejsze z nich to m.in. “Encores” ( z1947 nagrane wraz ze Stanem Kentonem), słynny „A Concert In Progressive Jazz” ( z orkiestrą Stana Kentona), autorski „ Braziliance” ( z 1953 roku), „The Laurindo Almeida Quartet Featuring Bud Shank”, „ Stan Getz With Guest Laurindo Almeida”, „Modern Jazz Quartet & Laurindo Almeida”, „The LA Four – Scores! “ , „ Virtuoso Guitar” , “Just Friends” (z LA Four), “Chamber Jazz”, “Concierto De Aranjuez” , “ Impressoes do Brasil”, “The Spanish Guitars of Laurindo Almeida”, “First Concerto For Guitar And Orchestra”, “Brazilian Soul” (z Charliem Byrdem), “Moonlight Serenade” (z Ray’em Brownem), “The Laurindo Almeida Trio”, “Latin Odyssey (z Charliem Byrdem), “Tango”, “Music Of The Brazilian Masters” (z Charliem Byrdem), “Baa-Too-Kee” ( z Bud’em Shank’em). Nagrania te pokazują także, jak uniwersalnym w swojej sztuce był brazylijski wirtuoz gitary, który równie doskonale odnajdywał się w progressive-jazzie Stana Kentona, hiszpańskiej klasyce gitary, modern brzmieniach kwartetów, w latynoskich skojarzeniach Stana Getza, interpretacjach muzyki klasycznej jaki I uwielbianej rozkołysanej , brazylijskiej bossa-novy.
