Rozrasta się katalog For Tune Records realizowany w serii przywracającej pamięć o największych dokonaniach polskiego jazzu oraz prezentujący nieznane i po raz pierwszy publikowane nagrania. Plejada legend polskiego jazzu oraz ich nagrań (głównie koncertów) w bibliotece oficyny jest imponująca: Jan Ptaszyn Wróblewski, Adam Makowicz, Michał Urbaniak, Kazimierz Jonkisz, Sławomir Kulpowicz. Kolejny album – po doskonale przyjętym komedowskim „Wygnaniu z raju” oraz „Miss B.” – nieznany dotąd zapis koncertu ( sprzed pół wieku !) przedstawia Leszek Żądło.
Bohaterem koncertu „Live in Hamburg’75” jest saksofonista Leszek Żądło oraz jego znakomity, energetyczny kwartet ( pianista Larry Porter, kontrabasista Günter Lenz oraz perkusista Joe Nay). To koncertowe nagranie międzynarodowego kwartetu Leszka Żądło, zarejestrowane przez Norddeutscher Rundfunk podczas pierwszego New Jazz Festival w Hamburgu, w czerwcu 1975 roku. Dwa legendarne kluby — Fabrik i Onkel Pó’s Carnegie Hall — przez cztery koncertowe wieczory dudniły fenomenalną awangardą i nastrojem, który stal się charakterystyczna stylistyka nowoczesnego, awangardowego jazzu lat 70-tych. Niemiecki festiwal skrzył się od gwiazd jazzu, epigonów europejskiej awangardy, free-jazzu oraz budującego się już wtedy tzw. scandinavian touch of jazz. Przewodnikiem artystycznym i mentorem imprezy był amerykański awangardzista Anthony Braxton, który zjednał do koncepcji festiwalowej takich muzyków, jak Terje Rypdal, Dave Liebman, Eberhard Weber, Jan Garbarek, Palle Danielsson, Bobo Stenson, Albert Mangelsdorff, Joachim Kühn, trio Tomasza Stańko z Adamem Makowiczem i Czesławem Bartkowskim. W międzynarodowych składach grali również Zbigniew Seifert i Janusz Stefański. W kultowym klubie Onkel Pó’s Carnegie Hall (8 czerwca 1975 roku) ekscytujący, totalny, bezkompromisowy i pełen nowej, ekspresyjnej muzyki koncert zaprezentował Leszek Żądło Quartet. Polski saksofonista był wówczas zafascynowany stylistyką Johna Coltrane’a i być może był najbardziej „coltrane’owskim” europejskim muzykiem jazzowym i ważnym muzykiem zaproszonym do udziału w pierwszej edycji tak znaczącego festiwalu. Kwartet zagrał dwuczęściową kompozycję lidera „Very Little Green Man”, która była nie tylko hołdem dla Johna Coltrane’a, ale przede wszystkim — manifestem polskiego artysty.
Leszek Żądło mieszkał wtedy już poza Polską. W Grazu, Wiedniu i Monachium uważany był za jednego z najważniejszych muzyków austriackiej i niemieckiej sceny jazzowej. Grał ze najwybitniejszymi muzykami: Albertem Mangelsdorffem, Joachimem Kühnem, Dexterem Gordonem, Artem Farmerem, Friedrichem Guldą, Rainerem Glasem, Januszem Muniakiem, Zbigniewem Seifertem, Leszkiem Kułakowskim, Janem Jarczykiem, Włodkiem Pawlikiem, z sekstetem George’a Russella, z Elvin Jones Jazz Machine i wieloma innymi. W 1972 roku założył The Leszek Zadlo Ensemble, z którym nagrał w 1973 roku swój debiutancki album „Inner Silence” a w 1974 roku (w kwartecie) płytę „Thoughts”. W czasie stanu wojennego prowadził w Niemczech warsztatową formację Polski Jazz Ensemble. Występował w różnych konstelacjach (także orkiestrowych), koncertował na scenach jazzowych kilkudziesięciu krajów, nagrał ponad 100 płyt. Koncertuje z założonym przez siebie w 2009 roku European Art Ensemble (z Tolkiem Lisieckim, Wojciechem Groborzem, Wiesławem Jamiołem i Augustem Wilhelmem Scheerem). Dzieli się swą wiedzą i umiejętnościami wykładając na akademiach muzycznych w Würzburgu, Monachium i Krakowie. Interesuje się również projektami muzyki filmowej i teatralnej: skomponował muzykę z Clausem Bantzerem do filmu Petera Lilienthala „Das Schweigen des Dichters” oraz dla Pawła Pawlikowskiego do filmu „Trumna Charlie’ego Chaplina”, nagrał muzykę do filmu „Czarodzieje Honoratki” Leopolda Rene Nowaka. W 1990 roku założył w Monachium Stowarzyszenie Na Rzecz Porozumienia Niemiecko-Polskiego, którego był wieloletnim przewodniczącym. W 2016 roku przywrócono Leszkowi Żądło polski paszport i uhonorowało medalem Zasłużony Kulturze Gloria Artis. Solidarność przyznała mu medal dziękczynny za działania na rzecz podziemia (m.in. za Festiwal Jazz Solidarność i programy jazzowe dla Radia Wolna Europa). Pokolenie jazzowe lat 70-tych kroczy odważniej po artystycznym gruncie przygotowanym przez swoich jazzowych idoli oraz mentorów, a jazz z Polski nabiera światowych barw i zaczyna być coraz częściej utożsamiany z “slavic kind of jazz”. Miarą zachwytu stają się Michała Urbaniaka, Zbigniewa Namysłowskiego, Tomasza Stańko, Janusza Stefańskiego Zbigniewa Seiferta, Wojciecha Karolaka, Sławomira Kulpowicza, Adama Makowicza, Leszka Żądło oraz ich polskich i międzynarodowych zespołów.
