Japoński pianista Makoto Ozone wypromowany został jako cudowne dziecko przez ojca Minoru Ozone, popularną w Tokio osobowość telewizyjną i szefa popularnego klubu. Makato Ozone grywał więc na pianinie i na organach w rodzinnym klubie, później ( jako dziesięciolatek)  już wyłącznie na organach i to – co ciekawe- w stylistyce legendarnego Jimmy’ego Smitha. Po latach zainteresował się ponownie grą na fortepianie  i teraz idolem dla japońskiego muzyka stał się Oscar Peterson. Zdolny Makoto w  rodzinnej Japonii grał w popularnych, lokalnych zespołach Tadao Kitano oraz słynnej Arrow Jazz Orchestra.

Przełomowym dla młódego pianisty okazał się wyjazd ( w  1980 roku ) do Stanów, na studia w bostońskiej „ kuźni jazzu” – Berklee School of Music. Na uczelni wykładał  wybitny wibrafonista Gary Burton i to z zespołem swego profesora Makoto Ozone rozpoczął pierwsze, amerykańskie koncerty. Z grupą tą pracował przez ponad sześć lat, ale przecież wraz z  Gary’m  Burtonem realizowali  także koncerty i nagrania tylko w duecie. Debiutancki album „Makoto Ozone” pianista nagrał w 1984 roku dla prestiżowej Columbia Records; dla której później zrealizował  także ciekawe albumy „After” oraz „Starlight”. Do Stanów Zjednoczonych powrócił w 1992 roku zaproszony ponownie do współpracy z Gary’m Burtonem i  klarnecistą Eddie’m Danielsem.  Pracuje  głównie w Japonii budując prestiż dla swojej muzyki i osoby, koncertuje, nagrywa, także – z dużym sukcesem – prowadzi  program radiowy.  Odbył kilka znaczących tras koncertowych oraz zrealizował ważne albumy ( np. „Real Life Hits”- z Gary’m Burtonem, “Whiz Kids”-z G. Burtonem, “After”,,” Starlight”, “ Face To Face” oraz Virtuosi„- z G. Burtonem, “Nature Boys”, “The Trio”- z Johnem Patutuccim, “Tango” – z G. Burtonem, “Dear Oscar”,“Ballads”,” Road to Chopin”,” Haiku” – z Anną Marią Jopek, ” My Witch’s Blue”, ”No Strings Attached”,” Pandora”,” Wizard of Ozone”, “ So Many Colors”,” Treasure”,” Reborn”, ”New Spirit”, “ Duet:(Makoto Ozone &  Satoru Shionoya”, “No Name Horses”, “ Falling in Love Again” , „Ashita no Kita Yoshio”).

Dionizy Piątkowski