Pyeng Threadgill jest amerykańską wokalistką, autorką tekstów piosenek a także nauczycielką głosu i ruchu. Nie bez znaczenie jest fakt, iż Pyeng jest córką kultowego saksofonisty i flecisty oraz kompozytora free jazzu oraz mentora New Black Music Henry’ego Threadgilla oraz tancerki i choreografki Christiny Jones – założycielki legendarnej Urban Bush Women. Jako ekscytująca i innowacyjna wokalistka Pyeng Threadgill kontynuuje rodzinne tradycje oraz tworzy to, co nazywa New Porch Music – formę opartą na tradycjach muzyki folkowej, soulowej i jazzowej oraz improwizowanej muzyki amerykańskiej. Wykorzystuje te tradycje do tworzenia powiązanych konwersacji nad własnymi historiami afro-amerykańskiej tożsamości.
Dla realizacji swojej koncepcji sztuki i muzyki Pyeng Threadgill zebrała utalentowaną grupę muzyków i napisała dynamiczne aranżacje hipnotyzujących bluesowych piosenek Roberta Johnsona. Zamiast odtwarzać muzykę, która powstała w delcie Missisipi w latach 30-tych, stworzyła nową formułę standardów legendarnego bluesmana, które łączą tradycję z dźwiękami naszych czasów: jazzem, rytmami latynoskimi, reggae, soulem, popem a nawet hip-hopem. Dzięki dwóm pierwszym albumom „Sweet Home: The Music of Robert Johnson” oraz „Of The Air” amerykańska wokalistka zyskała uznanie i stała się gwiazdą ważnych estrad: od Montreal Jazz Festival po Yoshi’s San Francisco, od Cognac Blues Festival we Francji po Blue Note Late Night Series. Wystąpiła także w muzycznym dokumencie „Retour A Goree” z udziałem senegalskiego wokalisty i kompozytora Youssou N’Doura, koncertowała z Marc’em Cary’m, Urban Bush Women, Hattie Gossett, Contra Tiempo i wieloma uznanymi gwiazdami.
„ Jako wokalistka i performerka interesuję się formami, w których głos jest eksponowany, a ciało i historia życia jest ujawniana – wyjaśnia swoje postrzegani sztuki Pyeng Threadgill Od afro-amerykańskich pieśni work-songs po pieśni religijne, od muzyki orisha po bluesa, od śpiewów, krzyków i jęków Sama Cooke’a, Mavis Staples i Billie Holiday, od muzyki amerykańskiej po muzykę folkową wszędzie. Inspiruje mnie nowe wyobrażenie artystów multimedialnych, takich jak Kara Walker, Bjork i Erykah Badu, którzy poruszają się między dziedzinami i tworzą własne archetypy i struktury, aby ucieleśniać i opowiadać historie. Ponadto jestem pod wpływem nowego wyobrażenia artystów muzyki improwizowanej i tanecznej, takich jak Jeanne Lee, Urban Bush Women, Amina Claudine Myers, Air Trio mojego ojca. To właśnie rytmy jazzu, funku, rocka, soulu, salsy, Afryki Wschodniej i Zachodniej napędzają moje impulsy do komponowania muzyki. Fascynuje mnie to, co dzieje się pomiędzy wykonawcami i publicznością podczas kameralnych koncertów, od peronów metra po przyjęcia w loftach, od galerii po ogrody, od małych kawiarni po koncerty Tiny Desk. Wszystkie przypominają nam o naszej pierwotnej więzi z muzyką i ze sobą nawzajem”.
